Justice (gerechtigheid)...................?!?
Door: Anneke/Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
04 Maart 2010 | Kenia, Nairobi
Hallo allemaal,
Het is weer hoognodig tijd voor een update van alle belevenissen hier.
We houden het soms zelf allemaal niet eens bij dus ga er maar rustig voor zitten.
Eerst ff een aantal huishoudelijke mededelingen naar aanleiding van het verhaal van afgelopen week.
Met Zipporah Hope, die ondertussen al Hope wordt genoemd, zoals wij ook hadden gehoopt, gaat het goed. Ze heeft in het weekend koorts gehad en moest even terug naar het ziekenhuis ivm een navelstrengontsteking maar na een injectie is ze helemaal opgeknapt. Ze verandert met de dag en het is een heerlijk grietje.
Met de moeder gaat het ook redelijk. Ze hoeft voorlopig niet naar school, voedt Hope zelf en het lijkt alsof ze toch wel wat een band heeft met het kind.
Met Humpie gaat het uitstekend. Hij springt hier weer rond alsof hij geen gebroken poot heeft, met het gevolg dat ie vanmiddag van een muurtje viel en we ons alweer zagen zitten spalken maar gelukkig heeft hij deze val zonder breuken en scheve poten overleefd. We gaan vrijdag het pootje bevrijden van het verband en de tape dat we er nu omheen hebben zitten. We gaan er maar vanuit dat alles in Kenia normaal gesproken 3 x zo traag gaat maar een breuk 3 x zo snel heelt.
We hebben tegenwoordig al een planbord waarop alle dagen van de week staan met alle zaken die we willen gaan doen. Dit heeft ten eerste met ons eigen geheugen te maken en ten tweede met de hoeveelheid verschillende dingen waar we mee bezig zijn en waarbij we proberen enig overzicht te bewaren.
Daarnaast hebben we nogal moeite met het maken van afspraken. Dat gaat ons namelijk aan een stuk door mis. We dachten het heel keurig op de Afrikaanse, pole pole, manier te doen en niet meer dan 2 afspraken per dag te maken maar dat is hier dus echt kansloos. Maak je ’s morgens om 9 uur een afspraak en een tweede om 15.00 uur ’s middags, dan kun je het dus echt wel helemaal vergeten. Dat gaat mis…..en dat gebeurt ons bijna dagelijks. Echt om gek van te worden zo af en toe.
Gerechtigheid?
Vandaag was opnieuw een zitting in de rechtbank.
Wij om kwart voor 6 onder onze muskietennetten uitgekropen, het moet toch ook echt niet gekker gaan worden. We waren zelfs al voor de eerste prayers wakker terwijl we daar normaal gesproken wakker van worden. Maar goed, lap om de kop en om half 7 kant en klaar in de auto om naar Nairobi te vertrekken. Files in Nederland zijn geen pretje maar de files hier worden op zoveel manieren ontweken dat je bijna van kamikaze-achtige praktijken kunt spreken. Hierbij werd nog even de sloppenwijk Kibera aangedaan in Nairobi en tja, wat moet je dan nog zeggen. Kilometers met golfplaat en 1 miljoen mensen (die we overigens niet allemaal hebben ontmoet vanmorgen). Weer iets om stil van te worden.
Maar oke, via Kibera kwamen we ergens in Nairobi terecht en om 8.00 uur stonden we keurig voor de rechtbank waar we pas om half 9 naar binnen konden. Ach, half uurtje wachten word je hier niet warm of koud van. We hadden zowaar een plekje op een bank in een gang bij court 22. Hier moesten we wachten…… tot 9 uur. Dan zou mevrouw de rechter beginnen met haar zeer verheven taak. De gang is te vergelijken met een smalle gang in een oud ziekenhuis uit de jaren vijftig. En daar stonden tegen een uur of 9 ongeveer 25 advocaten in dure pakken……… te wachten.
Om 9.10 uur ging de deur open en wij stonden al bijna klaar om naar binnen te gaan, maar het bleek dat wij nog ff niet aan de beurt waren. De een naar de ander ging naar binnen en stond ook net zo snel weer buiten. Maar zowaar om 9.30 uur waren we aan de beurt en stonden om 9.32 uur ook weer buiten met de mededeling dat we om 12.00 uur weer terug moesten komen en of de advocaat van ons de advocaat van de tegenpartij maar ff op wilde sporen want die was niet op komen dagen. Ja, goeiemorgen, alsof dat ons probleem is. Mevrouw de rechter was een hoogst vriendelijke persoon die ons zelfs niet eens gezien heeft, terwijl we toch echt in die kamer zijn geweest en waar zelfs geen goedenmorgen (in het Keniaans, waar we zo goed op geoefend hadden) af kon.
We zijn maar ergens koffie gaan drinken want je moet zien de tijd door te komen en tegen half 12 ging het hele zaakje weer terug richting de rechtbank, je wilt tenslotte graag stipt op tijd zijn.
Laat dat mens ons rustig tot 13.15 uur wachten, maar oke, het is Kenia dus daar doen we niet moeilijk over.
Komen we om 13.15 uur eindelijk bij haar binnen wederom zonder ons Keniaanse, ondertussen, goedenmiddag te kunnen oefenen, en deelt ze mee dat ze moe is en we een nieuwe afspraak moeten maken en wel op 19 april. Er begon echt van alles te koken maar er was ons medegedeeld dat zelfs een kuchje een belediging van het hof kan zijn, laat staan dat je dat mens even vriendelijk gaat vertellen dat jij om kwart voor 6 van onder je muskietennetje bent gekropen om nu toch eindelijk eens een uitspraak te horen en dan gaat zij je vertellen dat zij moe is.
Maar voor de rest gaat het best goed hoor.
Het hele rechtbankverhaal lijkt op het bekende gebed zonder eind en daar zijn ze hier sowieso al goed in. Maar voor zover wij het nu begrijpen, lijkt het erop dat het hof geen uitspraak wil doen omdat ze dan een uitspraak tegen een minister moeten doen. Dus ze stellen uit en uit en uit en als het mei is dan is er geen uitspraak meer nodig omdat de certificatenregeling voor tehuizen afgeschaft wordt. Het voert te ver om dat hier helemaal uit te leggen (en eigenlijk begrijpen we het zelf ook nog niet helemaal) maar het lijkt erop dat het allemaal met een sisser af gaat lopen.
Gerechtigheid!
Wat er verder gebeurde……
We zijn vanaf vrijdag voor een week op zoek geweest naar een Jane zoals jullie in het vorige verhaal hebben kunnen lezen.
Dit meisje heeft geen enkele kans omdat pa verdwenen is en ma voor een gezin van 10 kinderen op mocht draaien. Gelukkig zijn er daar nu 5 van getrouwd maar als je ziet wat ma voor een marktkraampje heeft, snap je al niet dat ze er voor zelfs maar 1 kan zorgen. Ze heeft een zoon op de highschool maar een tweede kind naar de highschool is echt onmogelijk. Gevolg, dochterlief wil dolgraag naar school maar is veroordeeld tot een leven in de sloppenwijk. We wilden haar erg graag spreken om te kijken of zij naar de highschool zou kunnen gaan. Ze had een uitnodiging van een heel goede highschool en dit was een internaat. (als je slaagt met goede resultaten dan krijg je vaak uitnodigingen van scholen om bij hen de highschoolopleiding te komen volgen).
Nu bleek ze ’s woensdags te zijn weggelopen dus 2 dagen voordat wij haar begonnen te zoeken. Na een hele speurtocht door sloppenwijk, via broers en tantes en leerlingen die vorig jaar bij haar in de klas hebben gezeten, kregen we haar zowaar afgelopen vrijdag aan de telefoon. Ondertussen hadden we haar moeder op de markt ook gesproken en wat bleek….. ze is zwanger en is uit schaamte weggelopen. Tja, en daar zaten we dan. Het lijkt hier wel een geboortegolf. Wat te doen? We hebben haar gevraagd terug te komen naar Ngong om in ieder geval met ons te komen praten omdat ze misschien alsnog naar de highschool zou kunnen.
Ze beloofde zaterdagmorgen om 9.30 uur bij ons te komen. Tja en dat is dan weer Kenia. Wij maar wachten en wie er ook kwam, geen Jane. Blijkt ze dus ergens vandaan te moeten komen waar ze een uur of 7 met de bus over moet doen. Dat wordt dan niet gezegd en jij snapt niet waar iemand blijft. Een van de meiden van Huruma heeft opnieuw contact gezocht en het enige dat we te weten kwamen, was dat ze onderweg was. We besloten haar tot zondagavond de tijd te geven en anders zouden we uitkijken naar iemand anders omdat de highschoolleerlingen van klas 1 3 weken geleden al zijn begonnen met de opleiding.
Zondagmorgen half 8 gaat de telefoon. Mama Lucy van Sidai deelt ons mee dat Jane bij haar is. Wij weer lap om de kop en hals over kop naar Sidai, in de wetenschap dat de kans groot is dat we minimaal een deel van de 3-uur durende kerkdienst hierdoor mis gaan lopen. Wat een vreugde valt ons ten deel!
We komen in Sidai en daar zit een heel jong meisje op ons te wachten met een blik vol schaamte. Omdat we graag de goede beslissing wilden nemen, hebben we haar gevraagd heel eerlijk alles te vertellen wat er vanaf december is gebeurd. En dat heeft ze gedaan. De details zullen we u hier besparen maar het feit dat zo’n meisje zo graag verder wil leren en dan haar hele wereld in ziet storten, heeft veel indruk op ons gemaakt.
Ze heeft heel duidelijk gekozen om de baby te houden. Of ze de vriend ook behoudt is de grote vraag.
Maandag hebben we via allerlei kanalen geprobeerd haar op een school geplaatst te krijgen.
En …. dat is gelukt. Ze kan niet naar een internaat want daar worden zwangere meisjes zeker niet toegelaten. Maar ze kan naar een goede dagschool, daar hebben ze haar aangenomen. Ondertussen moest er ook onderdak voor haar geregeld worden want ze kan niet terug naar huis omdat haar moeder er niet ook nog deze last bij kan hebben en ze daar ook overal nagewezen zal worden. We hebben een prachtig project gevonden waar ze een plekje heeft gekregen. De Amerikaans-Afrikaanse vrouw van dit huis zal haar begeleiden tijdens de zwangerschap, zal goed op haar voeding letten en ook nog eens de baby verzorgen als Jane haar lessen op de highschool zal vervolgen na de bevalling.
Gisteren is een van ons met haar naar Nairobi geweest, kost je weer een hele dag maar dan heb je ook wat, en hebben we kleding, toiletartikelen, schoolspullen e.d. voor haar aangeschaft. Ik heb een meisje nog nooit zo verlegen en tegelijkertijd gelukkig zien kijken omdat ze haar eigen schoenen uit mocht zoeken. In de bus zei ze dat ze zo ontzettend gelukkig was want ze dacht dat ze haar leven totaal verknald had en dat het allemaal haar eigen schuld was en nu mocht ze zomaar aan een nieuw leven beginnen en mocht ze weer naar school. En…ze zou geen honger meer hebben want ze krijgt nu 3 maaltijden per dag terwijl ze meestal ’s morgens naar school ging zonder ontbijt, dan moest wachten tot de lunch in Huruma, daar zoveel mogelijk at en in de regel ’s avonds geen of weinig eten kreeg. Vandaag heeft ze haar eerste schooldag gehad……
Geen gerechtigheid?
Gistermiddag is Ina met Mozes, ons dove lievelingetje uit de babykamer, naar het audiologische centrum geweest voor een gehoortest. We hebben hier 3 jaar op moeten wachten omdat hij volgens de verhalen eerst 4 jaar oud moest zijn maar hij zou geopereerd kunnen worden. Hij wordt volgende week 4 dus we vonden het hoognodig tijd worden om de dokters in te gaan schakelen met het idee dat hij dan geholpen zou kunnen worden.
Tot onze grote schrik blijkt hij volledig doof te zijn en is opereren geen optie, terwijl wij altijd hebben begrepen dat dit een goede mogelijkheid zou zijn. Ook een gehoorapparaat is niet mogelijk omdat hij helemaal geen geluiden opvangt. Het enige is een operatie in India met een prijskaartje van € 250.000,-- . Geen optie dus. Dit was een ontzettende tegenvaller. Hier hadden we totaal geen rekening mee gehouden. Hij heeft nu oordruppels omdat er zich een kleine vuilnisbelt in zijn oortjes bevindt en dan mogen we maandag nog een keer terug. Daarna zullen we waarschijnlijk op zoek moeten naar een dovenschool.
Tja, dat zijn grote tegenvallers maar we gaan proberen om hem op een goede school te krijgen.
En zo gaan onze dagen in vreugdevol wachten en vreugdevol werken voorbij!
Volgende week krijgen we bezoek en gaan we ff op safari.
Van de ene kant hebben we het gevoel daar geen tijd voor te hebben maar aan de andere kant hebben we er ook wel veel zin in om alles van ons af te zetten en even afstand te nemen om daarna weer met frisse moed aan het tweede deel te beginnen.
Heel hartelijke groet vanuit een soms wat regenachtig maar nog steeds warm Ngong
Het is weer hoognodig tijd voor een update van alle belevenissen hier.
We houden het soms zelf allemaal niet eens bij dus ga er maar rustig voor zitten.
Eerst ff een aantal huishoudelijke mededelingen naar aanleiding van het verhaal van afgelopen week.
Met Zipporah Hope, die ondertussen al Hope wordt genoemd, zoals wij ook hadden gehoopt, gaat het goed. Ze heeft in het weekend koorts gehad en moest even terug naar het ziekenhuis ivm een navelstrengontsteking maar na een injectie is ze helemaal opgeknapt. Ze verandert met de dag en het is een heerlijk grietje.
Met de moeder gaat het ook redelijk. Ze hoeft voorlopig niet naar school, voedt Hope zelf en het lijkt alsof ze toch wel wat een band heeft met het kind.
Met Humpie gaat het uitstekend. Hij springt hier weer rond alsof hij geen gebroken poot heeft, met het gevolg dat ie vanmiddag van een muurtje viel en we ons alweer zagen zitten spalken maar gelukkig heeft hij deze val zonder breuken en scheve poten overleefd. We gaan vrijdag het pootje bevrijden van het verband en de tape dat we er nu omheen hebben zitten. We gaan er maar vanuit dat alles in Kenia normaal gesproken 3 x zo traag gaat maar een breuk 3 x zo snel heelt.
We hebben tegenwoordig al een planbord waarop alle dagen van de week staan met alle zaken die we willen gaan doen. Dit heeft ten eerste met ons eigen geheugen te maken en ten tweede met de hoeveelheid verschillende dingen waar we mee bezig zijn en waarbij we proberen enig overzicht te bewaren.
Daarnaast hebben we nogal moeite met het maken van afspraken. Dat gaat ons namelijk aan een stuk door mis. We dachten het heel keurig op de Afrikaanse, pole pole, manier te doen en niet meer dan 2 afspraken per dag te maken maar dat is hier dus echt kansloos. Maak je ’s morgens om 9 uur een afspraak en een tweede om 15.00 uur ’s middags, dan kun je het dus echt wel helemaal vergeten. Dat gaat mis…..en dat gebeurt ons bijna dagelijks. Echt om gek van te worden zo af en toe.
Gerechtigheid?
Vandaag was opnieuw een zitting in de rechtbank.
Wij om kwart voor 6 onder onze muskietennetten uitgekropen, het moet toch ook echt niet gekker gaan worden. We waren zelfs al voor de eerste prayers wakker terwijl we daar normaal gesproken wakker van worden. Maar goed, lap om de kop en om half 7 kant en klaar in de auto om naar Nairobi te vertrekken. Files in Nederland zijn geen pretje maar de files hier worden op zoveel manieren ontweken dat je bijna van kamikaze-achtige praktijken kunt spreken. Hierbij werd nog even de sloppenwijk Kibera aangedaan in Nairobi en tja, wat moet je dan nog zeggen. Kilometers met golfplaat en 1 miljoen mensen (die we overigens niet allemaal hebben ontmoet vanmorgen). Weer iets om stil van te worden.
Maar oke, via Kibera kwamen we ergens in Nairobi terecht en om 8.00 uur stonden we keurig voor de rechtbank waar we pas om half 9 naar binnen konden. Ach, half uurtje wachten word je hier niet warm of koud van. We hadden zowaar een plekje op een bank in een gang bij court 22. Hier moesten we wachten…… tot 9 uur. Dan zou mevrouw de rechter beginnen met haar zeer verheven taak. De gang is te vergelijken met een smalle gang in een oud ziekenhuis uit de jaren vijftig. En daar stonden tegen een uur of 9 ongeveer 25 advocaten in dure pakken……… te wachten.
Om 9.10 uur ging de deur open en wij stonden al bijna klaar om naar binnen te gaan, maar het bleek dat wij nog ff niet aan de beurt waren. De een naar de ander ging naar binnen en stond ook net zo snel weer buiten. Maar zowaar om 9.30 uur waren we aan de beurt en stonden om 9.32 uur ook weer buiten met de mededeling dat we om 12.00 uur weer terug moesten komen en of de advocaat van ons de advocaat van de tegenpartij maar ff op wilde sporen want die was niet op komen dagen. Ja, goeiemorgen, alsof dat ons probleem is. Mevrouw de rechter was een hoogst vriendelijke persoon die ons zelfs niet eens gezien heeft, terwijl we toch echt in die kamer zijn geweest en waar zelfs geen goedenmorgen (in het Keniaans, waar we zo goed op geoefend hadden) af kon.
We zijn maar ergens koffie gaan drinken want je moet zien de tijd door te komen en tegen half 12 ging het hele zaakje weer terug richting de rechtbank, je wilt tenslotte graag stipt op tijd zijn.
Laat dat mens ons rustig tot 13.15 uur wachten, maar oke, het is Kenia dus daar doen we niet moeilijk over.
Komen we om 13.15 uur eindelijk bij haar binnen wederom zonder ons Keniaanse, ondertussen, goedenmiddag te kunnen oefenen, en deelt ze mee dat ze moe is en we een nieuwe afspraak moeten maken en wel op 19 april. Er begon echt van alles te koken maar er was ons medegedeeld dat zelfs een kuchje een belediging van het hof kan zijn, laat staan dat je dat mens even vriendelijk gaat vertellen dat jij om kwart voor 6 van onder je muskietennetje bent gekropen om nu toch eindelijk eens een uitspraak te horen en dan gaat zij je vertellen dat zij moe is.
Maar voor de rest gaat het best goed hoor.
Het hele rechtbankverhaal lijkt op het bekende gebed zonder eind en daar zijn ze hier sowieso al goed in. Maar voor zover wij het nu begrijpen, lijkt het erop dat het hof geen uitspraak wil doen omdat ze dan een uitspraak tegen een minister moeten doen. Dus ze stellen uit en uit en uit en als het mei is dan is er geen uitspraak meer nodig omdat de certificatenregeling voor tehuizen afgeschaft wordt. Het voert te ver om dat hier helemaal uit te leggen (en eigenlijk begrijpen we het zelf ook nog niet helemaal) maar het lijkt erop dat het allemaal met een sisser af gaat lopen.
Gerechtigheid!
Wat er verder gebeurde……
We zijn vanaf vrijdag voor een week op zoek geweest naar een Jane zoals jullie in het vorige verhaal hebben kunnen lezen.
Dit meisje heeft geen enkele kans omdat pa verdwenen is en ma voor een gezin van 10 kinderen op mocht draaien. Gelukkig zijn er daar nu 5 van getrouwd maar als je ziet wat ma voor een marktkraampje heeft, snap je al niet dat ze er voor zelfs maar 1 kan zorgen. Ze heeft een zoon op de highschool maar een tweede kind naar de highschool is echt onmogelijk. Gevolg, dochterlief wil dolgraag naar school maar is veroordeeld tot een leven in de sloppenwijk. We wilden haar erg graag spreken om te kijken of zij naar de highschool zou kunnen gaan. Ze had een uitnodiging van een heel goede highschool en dit was een internaat. (als je slaagt met goede resultaten dan krijg je vaak uitnodigingen van scholen om bij hen de highschoolopleiding te komen volgen).
Nu bleek ze ’s woensdags te zijn weggelopen dus 2 dagen voordat wij haar begonnen te zoeken. Na een hele speurtocht door sloppenwijk, via broers en tantes en leerlingen die vorig jaar bij haar in de klas hebben gezeten, kregen we haar zowaar afgelopen vrijdag aan de telefoon. Ondertussen hadden we haar moeder op de markt ook gesproken en wat bleek….. ze is zwanger en is uit schaamte weggelopen. Tja, en daar zaten we dan. Het lijkt hier wel een geboortegolf. Wat te doen? We hebben haar gevraagd terug te komen naar Ngong om in ieder geval met ons te komen praten omdat ze misschien alsnog naar de highschool zou kunnen.
Ze beloofde zaterdagmorgen om 9.30 uur bij ons te komen. Tja en dat is dan weer Kenia. Wij maar wachten en wie er ook kwam, geen Jane. Blijkt ze dus ergens vandaan te moeten komen waar ze een uur of 7 met de bus over moet doen. Dat wordt dan niet gezegd en jij snapt niet waar iemand blijft. Een van de meiden van Huruma heeft opnieuw contact gezocht en het enige dat we te weten kwamen, was dat ze onderweg was. We besloten haar tot zondagavond de tijd te geven en anders zouden we uitkijken naar iemand anders omdat de highschoolleerlingen van klas 1 3 weken geleden al zijn begonnen met de opleiding.
Zondagmorgen half 8 gaat de telefoon. Mama Lucy van Sidai deelt ons mee dat Jane bij haar is. Wij weer lap om de kop en hals over kop naar Sidai, in de wetenschap dat de kans groot is dat we minimaal een deel van de 3-uur durende kerkdienst hierdoor mis gaan lopen. Wat een vreugde valt ons ten deel!
We komen in Sidai en daar zit een heel jong meisje op ons te wachten met een blik vol schaamte. Omdat we graag de goede beslissing wilden nemen, hebben we haar gevraagd heel eerlijk alles te vertellen wat er vanaf december is gebeurd. En dat heeft ze gedaan. De details zullen we u hier besparen maar het feit dat zo’n meisje zo graag verder wil leren en dan haar hele wereld in ziet storten, heeft veel indruk op ons gemaakt.
Ze heeft heel duidelijk gekozen om de baby te houden. Of ze de vriend ook behoudt is de grote vraag.
Maandag hebben we via allerlei kanalen geprobeerd haar op een school geplaatst te krijgen.
En …. dat is gelukt. Ze kan niet naar een internaat want daar worden zwangere meisjes zeker niet toegelaten. Maar ze kan naar een goede dagschool, daar hebben ze haar aangenomen. Ondertussen moest er ook onderdak voor haar geregeld worden want ze kan niet terug naar huis omdat haar moeder er niet ook nog deze last bij kan hebben en ze daar ook overal nagewezen zal worden. We hebben een prachtig project gevonden waar ze een plekje heeft gekregen. De Amerikaans-Afrikaanse vrouw van dit huis zal haar begeleiden tijdens de zwangerschap, zal goed op haar voeding letten en ook nog eens de baby verzorgen als Jane haar lessen op de highschool zal vervolgen na de bevalling.
Gisteren is een van ons met haar naar Nairobi geweest, kost je weer een hele dag maar dan heb je ook wat, en hebben we kleding, toiletartikelen, schoolspullen e.d. voor haar aangeschaft. Ik heb een meisje nog nooit zo verlegen en tegelijkertijd gelukkig zien kijken omdat ze haar eigen schoenen uit mocht zoeken. In de bus zei ze dat ze zo ontzettend gelukkig was want ze dacht dat ze haar leven totaal verknald had en dat het allemaal haar eigen schuld was en nu mocht ze zomaar aan een nieuw leven beginnen en mocht ze weer naar school. En…ze zou geen honger meer hebben want ze krijgt nu 3 maaltijden per dag terwijl ze meestal ’s morgens naar school ging zonder ontbijt, dan moest wachten tot de lunch in Huruma, daar zoveel mogelijk at en in de regel ’s avonds geen of weinig eten kreeg. Vandaag heeft ze haar eerste schooldag gehad……
Geen gerechtigheid?
Gistermiddag is Ina met Mozes, ons dove lievelingetje uit de babykamer, naar het audiologische centrum geweest voor een gehoortest. We hebben hier 3 jaar op moeten wachten omdat hij volgens de verhalen eerst 4 jaar oud moest zijn maar hij zou geopereerd kunnen worden. Hij wordt volgende week 4 dus we vonden het hoognodig tijd worden om de dokters in te gaan schakelen met het idee dat hij dan geholpen zou kunnen worden.
Tot onze grote schrik blijkt hij volledig doof te zijn en is opereren geen optie, terwijl wij altijd hebben begrepen dat dit een goede mogelijkheid zou zijn. Ook een gehoorapparaat is niet mogelijk omdat hij helemaal geen geluiden opvangt. Het enige is een operatie in India met een prijskaartje van € 250.000,-- . Geen optie dus. Dit was een ontzettende tegenvaller. Hier hadden we totaal geen rekening mee gehouden. Hij heeft nu oordruppels omdat er zich een kleine vuilnisbelt in zijn oortjes bevindt en dan mogen we maandag nog een keer terug. Daarna zullen we waarschijnlijk op zoek moeten naar een dovenschool.
Tja, dat zijn grote tegenvallers maar we gaan proberen om hem op een goede school te krijgen.
En zo gaan onze dagen in vreugdevol wachten en vreugdevol werken voorbij!
Volgende week krijgen we bezoek en gaan we ff op safari.
Van de ene kant hebben we het gevoel daar geen tijd voor te hebben maar aan de andere kant hebben we er ook wel veel zin in om alles van ons af te zetten en even afstand te nemen om daarna weer met frisse moed aan het tweede deel te beginnen.
Heel hartelijke groet vanuit een soms wat regenachtig maar nog steeds warm Ngong
-
04 Maart 2010 - 07:18
Hanneke:
heey dames,
weer een bijzonder verslag.
je zou bidden dat die rechter inderdaad alles uitsteld. het spreek woord van uitstel komt afstel is echt van toe passing.
veel plezier met de safarie en veel sterkte bij alle andere bijzondere zaken. -
04 Maart 2010 - 09:25
B&J:
leuk, goed te lezen.
Waarom is die gehooroperatie zoooooo duur en waarom kan dat alleen in India??
Keep going ladies! -
04 Maart 2010 - 09:58
Willemien En Pa:
Fijn dat jullie daar zoveel goede dingen mogen doen. Blijf zo door gaan. God bless you.
Hartelijke groeten voor iedereen en een dikke knuffel -
04 Maart 2010 - 12:09
Oom Maarten En Tante:
Hallo dames,
Wat weer een indrukwekkend verslag. We wensen jullie veel wijsheid, liefde en geduld toe .
Geniet volgende week maar lekker met elkaar. Ina, alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Groetjes. -
04 Maart 2010 - 16:22
Annerie:
Wat een hectiek voor jullie.. maar goed om weer even wat gas terug te nemen.
Veel sterkte met alles en we bidden voor jullie werk!
groetjes -
04 Maart 2010 - 17:29
Aline Van Wingerden:
Wat gaaf dat jullie zoveel dingen regelen voor de kindjes daar,GEWELDIG
Veel plezier en wijsheid gewenst, bij alles wat jullie nog gaan doen,
groetjes -
04 Maart 2010 - 20:47
Rolien:
Wat een belevenissen, zeg!
Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
-
04 Maart 2010 - 21:33
Inez En Co:
Wat een prachtige dingen hebben jullie gedaan!
Veel liefs -
04 Maart 2010 - 21:41
Tonny & Gera:
Tsjonge daar word je wel even stil van wat jullie zoal tegenkomen.
Wat betreft de rechtzaak: typisch Afrikaans, je kunt je er aan ergeren maar daar heb je jezelf uiteindelijk mee! (straks in Nederland moet je er vast weer aan wennen dat alles stipt en op tijd dingen weer geregeld moeten zijn)
Geweldig toch dat jullie Jane zo goed mogen begeleiden.
Dames ga zo door met het goede werk dat jullie daar mogen doen.
Groeten vanuit een koud Enschede.
Liefs Gera -
04 Maart 2010 - 22:01
Anke:
Super,
ik zie het voor me. Sterkte met het zoeken van een opleiding voor Moses. Fijn dat je daarin toch voor hem wat kan betekenen. -
05 Maart 2010 - 19:25
Hennie Riedstra:
Wat fijn dat jullie zoveel goeds kunnen doen voor de mensen in kenia.Fijn dat jullie binnenkort bezoek krijgen.Een hele fine tijd met de gasten.sterkte met jullie werk. -
06 Maart 2010 - 16:37
Marieke:
Hoi Anneke en Ina,
Wat een intensieve tijd maken jullie mee! Ik heb veel bewondering voor jullie inzet! Geniet lekker van jullie safari!
Wat kunnen jullie geweldig schrijven.
God bless you! -
06 Maart 2010 - 16:47
Willemien En Pa:
Hoi dames. Hoe is het weer bij jullie ?
We lezen hier over slecht weer in Kenia.
Overstromingen etc.
Groetjes -
06 Maart 2010 - 18:25
Evelien Vos:
Hey even een berichtje van mij, je/ jullie zouden denken dat we jullie zijn vergeten, dus niet...
Veel goeds toegewenst.. -
07 Maart 2010 - 11:45
Jannie Kuit:
Ik krijg steeds meer bewondering voor jullie als de verslagen leest.
-
08 Maart 2010 - 09:50
Willemien En Pa:
Hoi Ina het is vandaag 8maart 2010 en het is jouw verjaardag.Van harte gefeliciteerd en een gezegend levensjaar toegewenst (met een dikke knuffel) -
08 Maart 2010 - 10:21
Wim& Riekje Kuipers:
Lieve Ina en Anneke,
Eerst van onze kant een hartelijke felicitatie met je verjaardag Ina. We bidden dat God je zal zegenen en bewaren.
Tsjonge , jullie beleven daar heel wat aan vreugde,verdriet en teleursellingen.Wat een indrukken en ervaringen en ook wat God jullie daar wil geven. Veel wijsheid. We zijn blij dat we hoorden dat Mama en tante Biny veilig zijn aangekomen. Geniet van elkaar en de wereld om je heen. Wat een belevenis elkaar daar te mogen ontmoeten. We denken aan jullie. Een fijne verjaardag en graag tot ziens.
Wim en Riekje. -
08 Maart 2010 - 14:04
Edwin En Herma:
Hallo Ina en Anneke,
Ina, van harte gefeliciteerd met je afrikaanse verjaardag, en vanavond je feestmaal ugali met bruine bonen!
Goede safari gewenst en tot skypes. -
08 Maart 2010 - 18:07
Erika De Jager:
Hoi Ina( en Anneke)
Er is er 1 jarig en dat ben jij!!!!!!!!
Gefeliciteerd en geniet van je verjaardag in Afrika ik had vanavond geen tijd om op de koffie te komen dus dat hou je nog tegoed
Groetjes Erika
-
08 Maart 2010 - 18:10
Riekje Kuipers:
Lieve mensen,
Nog even een reactie van mijn kant.Ina en Anneke, veel geduld en wijsheid toegewenst in alles. Gerda, wat fijn dat jullie goed aangekomen zijn. Wat een ervaring hè. Wim schreef het al: we leven met jullie mee. Samen heel fijne dagen toegewenst, geniet van elkaar en van het land en alles wat God jullie daar geeft!
liefs, Riekje -
08 Maart 2010 - 18:21
Hessel:
Ina,
Vanharte met je verjaardag, maak er een mooie dag van.
Groet Hessel
-
08 Maart 2010 - 18:35
"tante" Jenny:
Het is geweldig leuk om jullie belevenissen te volgen. Ina van harte gefeliciteerd met je verjaardag en geniet lekker de komende dagen van je "bezoek". hartelijke groet -
08 Maart 2010 - 19:49
Henny Van Dijk:
hallo Ina.
Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!!!! Wij wensen jou een fijne verjaardag toe. Wel bijzonder zo ver weg ,en dan je verjaardag vieren . Ook weer genoten van jullie mooie en bijzondere verhalen. Wij nemen een glas wijn op jou, Ina. Ook namens Hans de felicitatie,s Groeten van Hennij van Dijk. -
08 Maart 2010 - 20:51
Marian:
Hi Ina van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Vreemd zeker om dat te vieren daar:) Alles goed verder, jullie maken heel wat mee zeg, ik volg met veel bewondering jullie belevenissen. Gods zegen voor het nieuwe jaar, veel liefs van marian -
09 Maart 2010 - 13:20
Afina:
He hallo,
van harte gefeliciteerd met je verjaardag Ina. Hebben jullie er nog een leuk feest van kunnen maken?
Groeten, Tijmen, Afina, Mark en Niels -
09 Maart 2010 - 18:18
Nelleke Mol:
Dag dames,
Via waarbenjij.nukenia jullie gevonden.Wat een belevenissen! Wat doen jullie daar geweldig goed werk!!Mooi dat jullie daar iets kunnen opbouwen. Gelukkig dat er na elke dag werken een nacht is om te slapen zodat je de volgende dag weer uitgerust kan beginnen.Ik kijk uit naar jullie volgende verslag.Hartelijke groeten;Nelleke Mol -
09 Maart 2010 - 20:32
Janny Van De W:
Wat mooi om weer mee te mogen genieten van jullie prachtige verhalen! Ina van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Gods zegen op je nieuwe levensjaar. -
10 Maart 2010 - 15:12
Ineke En Ed:
he he, eindelijk heb ik jullie weer gevonden (gelukkig nog wel voordat jullie weer naar huis komen ha ha). Jullie maken wel erg veel mee he. Doe het rustig aan, we denken aan jullie
kus -
10 Maart 2010 - 21:05
Gerda Doornbos:
Al googlend op deze site gekomen vanavond
Nog niet de tijd gehad om alles te lezen, maar zal dat zeker doen de komende dagen.
Wens jullie veel goeds toe zo ver weg.
Groeten van Jaap en Gerda,
Gerieke Siebren Marlinde en Christian -
12 Maart 2010 - 15:35
Elsbeth Beumer:
Hallo Anneke en Ina,
Weer jullie verhaal gelezen. Wat een bijzondere en mooie dingen maken jullie mee. Het geduld wordt wel steeds op de proef gesteld zeg. Fijn dat Jane toch naar school kan. Hopelijk loopt het verhaal van de rechtbank echt met een sisser af en kan Huruma gewoon door gaan. Wat geweldig wat julie daar allemaal doen! Een hele fijne safari, geniet ervan en Gods onmisbare zegen gewenst bij het vervolg van jullie mooie werk.
Hartelijke groeten van ons allemaal, liefs,
Elsbeth en de vijf mannen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
