Van sloppenwijk en Dumpie
Door: Anneke/Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
20 Maart 2010 | Kenia, Nairobi
Vandaag moeten we u meedelen dat ons aller Dumpie is heengegaan.
Na alle perikelen rondom de gebijlde hond en de gekneusde en gebroken poten van Humpie, viel het vannacht om kwart over 4, toen ma en tante Bien vertrokken, al op dat Dumpie niet aanwezig was op het grote afscheidsbal. Ook gisteren hadden we Dumpie niet gezien dus er begon ergens een belletje te rinkelen. Dus vanmorgen maar eens op zoek gegaan naar Samuel, onze kerel die alles van honden weet. We vertrouwen volledig op zijn oordeel en dus gingen we er ook maar vanuit dat hij wel zou weten waar Dumpie was. Maar nee, hij had Dumpie ook niet gezien. We spraken af dat we na schooltijd, op zaterdag ook om 4 uur!!, zouden gaan zoeken. Ondertussen werd er hier en daar al wat rondgesnuffeld op het terrein. Vlakbij ons guesthouse ligt een bamboestruikje met iets zwarts in het midden en ja hoor, daar lag ons Dumpie. Hij leek nog te leven maar daarmee was alles wel gezegd. De koeienjongen direct naar de school gestuurd om Samuel uit de klas te halen. We vonden dit wel een heel goede reden om hem een les te laten verzuimen en tenslotte zou Samuel vast wel raad weten. Samuel kwam direct en er werd een doos met een kleedje klaargemaakt waarna Dumpie werd verplaatst naar zijn nieuwe onderkomen. We zaten ernaar te kijken met het idee dat Dumpie binnen een paar minuten het tijdelijke zou verruilen voor het hondenrijk. Ach, Samuel was zo ontzettend verdrietig dat ons de tranen daardoor bijna in de ogen schoten. Tja, en wat doe je dan? Ga je in een kindertehuis met een hondje naar een dierenarts? Dat voelt niet goed maar ja om dat beest zomaar dood te laten gaan, gaat toch ook wel weer een beetje tegen je westerse diervriendelijkheidsgevoel in. Natuurlijk wist Samuel wel weer een oplossing. We hadden een melkflesje van een baby nodig. Na enig beraad vonden we niet dat we een melkflesje aan Dumpie op konden offeren maar een van de meiden uit Duitsland had een spuit en wij een flesje met melk. Dus Samuel begon heel voorzichtig Dumpie te voeden met een spuitje melk. En zowaar er kwam weer wat leven in Dumpie. Hij tilde zelfs zijn koppie weer op. Na Samuel eens goed uit te hebben laten huilen, moest hij terug naar school met de belofte dat de vrijwilligers Dumpie geen moment alleen zouden laten en zo begon het wachten. Om de beurt zat er iemand van ons bij Dumpie. ’t Is maar goed dat jullie ons niet hebben zien zitten. Op een gegeven moment stonden er 5 westerse meiden om 1 hondje en werden we totaal voor gek verklaard door de Kenianen. Maar ja, Samuel in de steek laten, kon echt niet.
Gelukkig kwam Samuel weer terug van school en Anneke was niet zo goed of moest naar de verpleegster om te vragen naar de mogelijkheden betreffende de redding van Dumpie. Volgens haar was de enige mogelijkheid om naar een dierenarts te gaan. Na nog een blik op het koppie van Sam besloten we dat het ons ook niets kon schelen, we konden het Samuel niet aandoen om zonder verdere pogingen Dumpie aan zijn lot over te laten. Dus de hele karavaan kwam in werking omdat de Duitse meiden met een paar kids naar de markt in Ngong zouden gaan en we dan maar met elkaar richting Ngong en dierenarts moesten vertrekken. Dumpie in een tas geladen en toen was het wachten op de kids die mee zouden naar de markt. Dat is hier altijd een heel proces waar je rustig de tijd voor moet nemen. En dat was Dumpie niet meer van plan. Voordat we de poort uit waren, besloot hij ermee te stoppen. Daar zaten de 5 westerlingen samen met Samuel te staren naar een tas met een gegaan hondje. Tja, en wat doe je dan? Op zoek naar een schop en waarna Lub de eer had om een gat te graven waarna Samuel Dumpie waardig heeft begraven.
Maar goed, nu het serieuze gedeelte van het verhaal.
Zoals u hierboven al hebt kunnen lezen, zijn Ma Nieland en tante Biny weer naar Nederland vertrokken alwaar zij ook gelukkig weer veilig zijn aangekomen. We hebben 2 goede weken met elkaar gehad, een mooie safari en het was fijn om hen te laten zien wat wij hier zoals uitvreten.
We zijn vanaf het begin van deze periode hier bezig geweest met het vormen van een bestuur, structuur en beleid bij Sidai Rehabilitation Centre. Langzamerhand komt daar wat duidelijkheid in. Maar we bleven met het punt zitten dat er eigenlijk veel te weinig gekwalificeerd personeel is in Sidai en daar moet wat aan veranderen. Maar ja, hoe doe je dat als er veel te weinig geld in zo’n tehuis binnenkomt. Er is niet eens genoeg voor het eten, laat staan voor extra personeel. Nu is er hier een project genaamd Christian Hands dat geleid wordt door een Afro-Amerikaanse vrouw genaamd Mama Green. Werkelijk een prachtmens die de kinderen erg veel aandacht en liefde geeft. In de sloppenwijk lopen heel wat kinderen die niet naar school gaan, de hele dag op straat zwerven en geen eten krijgen. Mama Green heeft het idee om in de sloppenwijk een school te starten waar alle kinderen welkom zijn zonder een cent te betalen en hen daar elke dag minimaal een maaltijd aan te bieden. Super want daarmee vang je twee vliegen in een klap, de kids krijgen onderwijs en hoeven niet meer met lege magen naar bed. Maar daarvoor heeft zij contacten in de sloppenwijk nodig die Mama Lucy (van Sidai) heeft en Sidai heeft iemand nodig voor de structuur en de boekhouding en dat kan Mama Green. Dus het leek ons een heel goed idee om deze mensen met elkaar in contact te brengen en te kijken of er mogelijkheden zijn tot samenwerking. Het eerste gesprek heeft gisteren plaatsgevonden en het lijkt een goede start te zijn. We zullen hiermee de komende weken verder gaan en hopelijk gaat dit tot een goede samenwerking leiden waar beide projecten veel profijt van zullen hebben.
Na dit gesprek zijn we de sloppenwijk ingegaan op zoek naar Esther. Esther is een meisje die heel erg graag naar de highschool wil maar ja, jullie begrijpen het waarschijnlijk al, ma ervandoor, pa geen werk, vier kinderen te voeden, geen geld en dus geen highschool. Gelukkig is er weer een sponsor gevonden en we mochten haar gaan vertellen dat ze naar school mag. Maar daarvoor moesten we eerst dus de sloppenwijk in. Langs de open riolen werden we naar een krot geleid waar wij onze hond nog niet in zouden laten slapen. Het bestond uit verroeste golfplaten, wat vodden en wat planken en daarin woont dan een vader met 4 kinderen. Geen elektriciteit, geen water, geen toilet en vaak geen geld om paraffine te kopen om licht te maken dus om 7 uur is het echt donker voor deze mensen. Je kunt niet begrijpen hoe mensen zo kunnen leven maar toch leven er hier miljoenen in deze situatie.
Zij moet naar een internaat omdat ze thuis ’s avonds geen huiswerk kan maken. Daarnaast is het ook beter om haar naar een internaat te sturen omdat ze dan fatsoenlijk te eten krijgt en pa een mond minder te voeden heeft. Wat is het goed om dit werk te mogen doen en opnieuw te zien hoe we met zo weinig een leven mogen veranderen.
Voor de komende week staat de agenda weer vol en aan het einde van de week komen de kids van de highschools naar huis. Daar kijken we echt naar uit.
We hopen jullie weer te hebben bijgepraat en wensen iedereen een hele goede en fijne zondag toe.
Hartelijke groet,
Ina
Anneke
Na alle perikelen rondom de gebijlde hond en de gekneusde en gebroken poten van Humpie, viel het vannacht om kwart over 4, toen ma en tante Bien vertrokken, al op dat Dumpie niet aanwezig was op het grote afscheidsbal. Ook gisteren hadden we Dumpie niet gezien dus er begon ergens een belletje te rinkelen. Dus vanmorgen maar eens op zoek gegaan naar Samuel, onze kerel die alles van honden weet. We vertrouwen volledig op zijn oordeel en dus gingen we er ook maar vanuit dat hij wel zou weten waar Dumpie was. Maar nee, hij had Dumpie ook niet gezien. We spraken af dat we na schooltijd, op zaterdag ook om 4 uur!!, zouden gaan zoeken. Ondertussen werd er hier en daar al wat rondgesnuffeld op het terrein. Vlakbij ons guesthouse ligt een bamboestruikje met iets zwarts in het midden en ja hoor, daar lag ons Dumpie. Hij leek nog te leven maar daarmee was alles wel gezegd. De koeienjongen direct naar de school gestuurd om Samuel uit de klas te halen. We vonden dit wel een heel goede reden om hem een les te laten verzuimen en tenslotte zou Samuel vast wel raad weten. Samuel kwam direct en er werd een doos met een kleedje klaargemaakt waarna Dumpie werd verplaatst naar zijn nieuwe onderkomen. We zaten ernaar te kijken met het idee dat Dumpie binnen een paar minuten het tijdelijke zou verruilen voor het hondenrijk. Ach, Samuel was zo ontzettend verdrietig dat ons de tranen daardoor bijna in de ogen schoten. Tja, en wat doe je dan? Ga je in een kindertehuis met een hondje naar een dierenarts? Dat voelt niet goed maar ja om dat beest zomaar dood te laten gaan, gaat toch ook wel weer een beetje tegen je westerse diervriendelijkheidsgevoel in. Natuurlijk wist Samuel wel weer een oplossing. We hadden een melkflesje van een baby nodig. Na enig beraad vonden we niet dat we een melkflesje aan Dumpie op konden offeren maar een van de meiden uit Duitsland had een spuit en wij een flesje met melk. Dus Samuel begon heel voorzichtig Dumpie te voeden met een spuitje melk. En zowaar er kwam weer wat leven in Dumpie. Hij tilde zelfs zijn koppie weer op. Na Samuel eens goed uit te hebben laten huilen, moest hij terug naar school met de belofte dat de vrijwilligers Dumpie geen moment alleen zouden laten en zo begon het wachten. Om de beurt zat er iemand van ons bij Dumpie. ’t Is maar goed dat jullie ons niet hebben zien zitten. Op een gegeven moment stonden er 5 westerse meiden om 1 hondje en werden we totaal voor gek verklaard door de Kenianen. Maar ja, Samuel in de steek laten, kon echt niet.
Gelukkig kwam Samuel weer terug van school en Anneke was niet zo goed of moest naar de verpleegster om te vragen naar de mogelijkheden betreffende de redding van Dumpie. Volgens haar was de enige mogelijkheid om naar een dierenarts te gaan. Na nog een blik op het koppie van Sam besloten we dat het ons ook niets kon schelen, we konden het Samuel niet aandoen om zonder verdere pogingen Dumpie aan zijn lot over te laten. Dus de hele karavaan kwam in werking omdat de Duitse meiden met een paar kids naar de markt in Ngong zouden gaan en we dan maar met elkaar richting Ngong en dierenarts moesten vertrekken. Dumpie in een tas geladen en toen was het wachten op de kids die mee zouden naar de markt. Dat is hier altijd een heel proces waar je rustig de tijd voor moet nemen. En dat was Dumpie niet meer van plan. Voordat we de poort uit waren, besloot hij ermee te stoppen. Daar zaten de 5 westerlingen samen met Samuel te staren naar een tas met een gegaan hondje. Tja, en wat doe je dan? Op zoek naar een schop en waarna Lub de eer had om een gat te graven waarna Samuel Dumpie waardig heeft begraven.
Maar goed, nu het serieuze gedeelte van het verhaal.
Zoals u hierboven al hebt kunnen lezen, zijn Ma Nieland en tante Biny weer naar Nederland vertrokken alwaar zij ook gelukkig weer veilig zijn aangekomen. We hebben 2 goede weken met elkaar gehad, een mooie safari en het was fijn om hen te laten zien wat wij hier zoals uitvreten.
We zijn vanaf het begin van deze periode hier bezig geweest met het vormen van een bestuur, structuur en beleid bij Sidai Rehabilitation Centre. Langzamerhand komt daar wat duidelijkheid in. Maar we bleven met het punt zitten dat er eigenlijk veel te weinig gekwalificeerd personeel is in Sidai en daar moet wat aan veranderen. Maar ja, hoe doe je dat als er veel te weinig geld in zo’n tehuis binnenkomt. Er is niet eens genoeg voor het eten, laat staan voor extra personeel. Nu is er hier een project genaamd Christian Hands dat geleid wordt door een Afro-Amerikaanse vrouw genaamd Mama Green. Werkelijk een prachtmens die de kinderen erg veel aandacht en liefde geeft. In de sloppenwijk lopen heel wat kinderen die niet naar school gaan, de hele dag op straat zwerven en geen eten krijgen. Mama Green heeft het idee om in de sloppenwijk een school te starten waar alle kinderen welkom zijn zonder een cent te betalen en hen daar elke dag minimaal een maaltijd aan te bieden. Super want daarmee vang je twee vliegen in een klap, de kids krijgen onderwijs en hoeven niet meer met lege magen naar bed. Maar daarvoor heeft zij contacten in de sloppenwijk nodig die Mama Lucy (van Sidai) heeft en Sidai heeft iemand nodig voor de structuur en de boekhouding en dat kan Mama Green. Dus het leek ons een heel goed idee om deze mensen met elkaar in contact te brengen en te kijken of er mogelijkheden zijn tot samenwerking. Het eerste gesprek heeft gisteren plaatsgevonden en het lijkt een goede start te zijn. We zullen hiermee de komende weken verder gaan en hopelijk gaat dit tot een goede samenwerking leiden waar beide projecten veel profijt van zullen hebben.
Na dit gesprek zijn we de sloppenwijk ingegaan op zoek naar Esther. Esther is een meisje die heel erg graag naar de highschool wil maar ja, jullie begrijpen het waarschijnlijk al, ma ervandoor, pa geen werk, vier kinderen te voeden, geen geld en dus geen highschool. Gelukkig is er weer een sponsor gevonden en we mochten haar gaan vertellen dat ze naar school mag. Maar daarvoor moesten we eerst dus de sloppenwijk in. Langs de open riolen werden we naar een krot geleid waar wij onze hond nog niet in zouden laten slapen. Het bestond uit verroeste golfplaten, wat vodden en wat planken en daarin woont dan een vader met 4 kinderen. Geen elektriciteit, geen water, geen toilet en vaak geen geld om paraffine te kopen om licht te maken dus om 7 uur is het echt donker voor deze mensen. Je kunt niet begrijpen hoe mensen zo kunnen leven maar toch leven er hier miljoenen in deze situatie.
Zij moet naar een internaat omdat ze thuis ’s avonds geen huiswerk kan maken. Daarnaast is het ook beter om haar naar een internaat te sturen omdat ze dan fatsoenlijk te eten krijgt en pa een mond minder te voeden heeft. Wat is het goed om dit werk te mogen doen en opnieuw te zien hoe we met zo weinig een leven mogen veranderen.
Voor de komende week staat de agenda weer vol en aan het einde van de week komen de kids van de highschools naar huis. Daar kijken we echt naar uit.
We hopen jullie weer te hebben bijgepraat en wensen iedereen een hele goede en fijne zondag toe.
Hartelijke groet,
Ina
Anneke
-
20 Maart 2010 - 20:10
Carolien De Jong:
Hoi,
vers van de pers lees ik jullie verhaal. Goed bezig en 'k vind het ook wel indrukwekkend.
Geniet er van!
Groetjes. -
20 Maart 2010 - 20:25
Gertine:
Geweldig om steeds jullie verhalen te lezen. Heel erg fijn dat jullie daar zoveel voor de mensen kunnen betekenen. Nog een hele goede tijd verder.
Groeten van Gertine -
20 Maart 2010 - 20:34
Willemien En Pa:
Heel mooi, maar vooral ook aangrijpend.Heel veel sterkte bij jullie werk en ook heel veel succes toegewenst. God bless you. -
20 Maart 2010 - 20:42
Lisette:
Wat erg van dumpie!
Nu moet humpie helemaal alleen verder..
Ik mis jullie enorm, en zou stiekem nog wel weer in kenia willen zijn!
Dikke knuffel -
21 Maart 2010 - 12:24
Tonny & Gera:
Hoi,
Wat een zielige afloop van Dumpie!
Nou veel bewondering hoor zoals jullie in de sloppenwijken aan het werk mogen zijn. Wat een schril contrast met het Nederlandse.
Veel succes voor de komende tijd toegewenst.
In Nederland is eindelijk de lente aangebroken, heeeerlijk!!
Wat kun je de sneeuw op een gegeven moment verwensen.
Groetjes Gers -
21 Maart 2010 - 15:35
Hanneke:
weer een mooi verhaal, veel sterkte en wijsheid gewenst
groetjes Hanneke -
21 Maart 2010 - 16:35
Gerard & Miranda:
Mooi om te lezen dat ook bij Sidai e.e.a. op de plek valt. Heel veel sterkte meiden en Gods zegen komende tijd.
P.s. we hebben afgelopen zaterdag weer gelopen voor W4W, flink afzien voor 1 dag, goed om eens stil te staan bij de dagelijkse realiteit van velen. -
22 Maart 2010 - 12:43
Wilma En Henk:
Hoi,
wat een verhaal!!We wensen jullie veel sterkte daar in de sloppenwijk. Wat hebben wij het hier goed!!! -
23 Maart 2010 - 07:52
Bertina:
Hé lieverds,
Hier even een reactie vanuit Putten. Geweldig wat een verhaal, in gedachte zie ik jullie al zitten. Zo te lezen vermaken jullie je nog prima. Fijn dat er ook wat duidelijkheid in Sidai komt. Wij denken aan jullie en bidden voor jullie. God's zegen toegewenst.
Groetjes de van Oostendes -
23 Maart 2010 - 08:18
Alex Marleen Sofie:
Hoi Dames,
We hebben jullie verhaal weer met veel plezier gelezen. Prachtig als de projecten samengevoegd kunnen worden.
Veel plezier en succes nog toegewenst.
Kus ons -
24 Maart 2010 - 08:24
Ingrid Den Otter:
Hoi!
Met veel interesse volg ik jullie verhalen. Heel herkenbaar allemaal, omdat ik in 2007 3 maanden in Kisumu heb gewerkt. Ik wens jullie nog heel veel sterkte en succes en bovenal Gods zegen bij dit mooie werk. Fijn dat jullie je hiervoor inzetten. Het is een mooi avontuur, maar valt soms niet mee hé.
Tot ziens!
Groeten van Ingrid -
26 Maart 2010 - 10:29
Tante Jannie:
Hallo Ina en Anneke;
Met veel interesse jullie brieven gelezen.
Ik heb nog niet gelezen hoe het met je schouder gaat Ina.
Helpt de Afrikaanse
therapie?
Hopelijk wel, anders is het voor jou extra zwaar
lieverd.
Nog even doorzetten meiden en dan lekker naar het strand veel plezier.
Groetjes Tante Jannie Zeist
-
26 Maart 2010 - 21:04
Hanneke H:
Wat een geweldig werk doen jullie.Wij hebben er ook geen idee van hoe men daar leeft.
Goed om het te lezen.
nog een goede tijd gewenst met zegen op jullie werk.
-
29 Maart 2010 - 11:52
Hoi Ina:
heb de reisverslagen gelezen. indrukwekkend wat jullie daar doen,petje af.ik hoop dat jullie ook kunnen genieten van deze bijzondere tijd.Nog een fijne tijd en tot snel.
groet van Agnes -
29 Maart 2010 - 19:12
Marianne Rietman:
Hallo Ina en vriendinnen.
Ik ben er eens even goed voor gaan zitten. Wat een verhalen. En Ina, op de foto kijk je alsof je nooit meer weg wilt. Geniet van de tijd die jullie daar nog hebben! -
31 Maart 2010 - 12:41
Jan En Henny:
Hoi meiden,
We kijken iedere keer weer uit naar jullie verhalen. Er zal ongetwijfeld nog veel meer te vertellen zijn, dan dat jullie in het verslag kunnen zetten. Het is in ieder geval duidelijk dat jullie het erg naar je zin hebben en dat er ook (nog) veel werk te doen is. Nu jullie laatste maand in Kenia alweer bijna is aangebroken (wat gaat de tijd toch snel...), willen we jullie Gods zegen toewensen bij jullie werk daar. Geniet er nog even van en laat snel weer iets horen.
Groetjes uit Putten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
