Scheuren door Kenia
Door: Ina/Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
23 December 2011 | Kenia, Nairobi
Hopelijk hebben jullie ondertussen weer zin in een verhaal.
Er gebeurt hier zoveel dat het de hoogste tijd wordt om jullie van alle belevenissen op de hoogte te brengen.
We moeten de agenda erbij pakken om te kijken wat we in de afgelopen dagen allemaal gedaan hebben. Het is teveel om te onthouden. De tijd vliegt ondanks dat alles hier in een veel trager tempo gaat. Oh en dat geldt vooral voor het boodschappen doen. We staan rustig een half uur in de rij voor de kassa terwijl er maar 1 of 2 klanten voor je zijn.
Maar laten we bij dinsdag beginnen. We hebben uitgebreid gesproken met Martha Green, de directrice van Christian Hands. Ze is 9 maanden afwezig geweest in verband met een zware ontsteking aan haar rug. Nu is ze terug en je vraagt je af hoe iemand het in haar hoofd haalt om terug te komen terwijl je zo weinig mobiel bent. Dan voel je echt een roeping anders bedenk je dit niet. Er is hier geen vlakke ondergrond en dan zie je haar soms strompelen en heb je alleen maar medelijden. Wij gaan terug naar ons mooie huis in Karen maar zij moet dag in dag uit ‘ overleven’ . In februari moet ze terug naar de VS om een operatie te ondergaan. We hebben gesproken over de invulling van haar taken en ze gaf duidelijk aan dat ze bang is dat ze niet terug zal kunnen keren naar Kenia.
Even kriebelde het weer en even keken we elkaar aan en wat wil je dan eigenlijk graag ‘ja’ zeggen , maar nee, we weten dat het geen oplossing is. Dus….. we blijven een ondersteunende rol vervullen zoveel we kunnen en zullen het werk in het kindertehuis niet over gaan nemen. Ondertussen weten we ook weer waarom we het zo prettig vinden dat het kindertehuis op zo’n onherbergzame plek ligt. Over bergen en door dalen, klimmend door het ravijn kwamen we bezweet en zwaar hijgend boven aan bij het tehuis. Bijna hoofdschuddend staren de buren ons aan alsof we een stel gestoorde oude blanken zonder conditie zijn. Nu klopt dat bijna allemaal behalve het gestoorde en oude.
Terwijl ik dit zit te typen in m’n korte broek en hempje, heb ik heerlijk kerstmuziek (Komt laten wij aanbidden) op de achtergrond. Het is zo vreemd….. we voelen dat de kerst eraan komt maar het is zo anders dan we gewend zijn. De kerstverlichting wordt in ons huis met de dag gekker. Nu is er een prachtige grote boom, ik denk een soortement van Keniaanse den en dat ding is helemaal versierd met links groene en rechts gele lampjes en knippert aan een stuk door. Maar…… alles draagt bij aan ons Keniaanse kerstgevoel.
Oh ja, we gaan verder bij de woensdag. Helemaal geweldig, wij met z’n drieën bij Erastus in de taxi. Het is best wel een auto alleen…… tja hoe moeten we dit nou omschrijven? Hij valt niet uit elkaar maar de deuren sluiten gewoon niet zo heel goed, als je het raam open wilt draaien moet je eerst om de hendel vragen, deze wordt angstvallig door Erastus bewaakt. De overige zijn al gestolen. Een raam is bedekt met plastic, het schakelen maakt een enigszins vreemd geluid maar….. het belangrijkste is dat het rijdt. Gelukkig is Erastus een uitstekend chauffeur en hij toert ons door heel Nairobi. Maar…. we stonden op een kruising waarbij geen kop en kont aan te vinden was, het leek meer op een parkeerplaats. Rachel dook zo af en toe weg omdat ze dacht de buurman in de auto ernaast bij haar op schoot zou belanden en tot overmaat van ramp kwam er ook nog een spookrijder aan. Het is nog steeds een raadsel waar die vandaan kwam. We denken dat die nog steeds op die kruising staat want die kon niet voor of achteruit. Het is geweldig om mee te maken en je kijkt constant je ogen. Maar goed, wij hadden een afspraak bij Rik Stamhuis, een vriend van Esther Slob, die bij een Keniaans bedrijf werkt dat is gespecialiseerd in zonnepanelen met lampen. Helemaal geweldig…… we hebben daar een paar uur zitten praten en we denken met deze paneeltjes en lampen een aantal ouders in de sloppenwijk van licht te kunnen voorzien waardoor kinderen naar een dagschool kunnen. Dit is veel goedkoper dan een boardingschool. (internaatschool) Deze mogelijkheid was er niet omdat deze kinderen ’s avonds thuis niet kunnen studeren maar daar hebben we nu een heel eenvoudige oplossing voor. Het is toch zo mooi werk dat we hier kunnen doen. We lopen dan zelf helemaal te stralen en te genieten.
Vervolgens hebben we stapels bijbels gekocht omdat een basisschool in Nederland hiervoor een zendingsproject wil opzetten. Ook dat zijn van die dingen die dan aan alle kanten fout lopen maar waar we achteraf wel heel hard om kunnen lachen. Staan we in een winkeltje, vragen we naar die bijbels, hebben ze er wel 3. Hebt u toevallig ook nog voorraad? Hoezo voorraad, wat voorraad, nee natuurlijk niet. Maar we kunnen wel even een andere winkel voor u bellen. Oh fijn, dank u. Nee, er is geen voorraad in die andere zaak maar we kunnen het wel bestellen. Duurt een weekje of 3 maar dan heb je ook wat. Nee dank u, dan zijn wij al terug in Nederland. Is er nog een zaak waar we naartoe kunnen? Ja hoor, ik zal even bellen. 10 Minuten later vragen we voorzichtig of het is gelukt met het bellen. Ja hoor, ik heb gebeld maar het nummer is waarschijnlijk oud en doet het niet. Oh….. euhhh, hebt u misschien een telefoonboek? Ja hoor,dat heb ik wel. Misschien kunt u daarin het telefoonnummer vinden? Oh ja, dat is een goed idee. Hij weer aan de slag en ja hoor, hij krijgt iemand aan de lijn. En ja, zij hebben nog wel bijbels. Maar jeugdbijbels alleen voor meisjes. Wij eindelijk weer in de taxi, blijken we op 200 meter afstand van onze eerste afspraak weer uit te komen. En wat blijkt…… geen bijbels voor meisjes maar wel voor jongens. Oke, zo gaat dat hier dus zo ongeveer.
Onze slogan op zo’n moment: Heeee, this is Kenya men!!
Donderdag waren er verschillende afspraken. Maar het verhaal wordt al veel te lang. Dus dit moeten we ff inkorten. Ina gaat met een aantal jongens naar de tandarts en Anneke en Rachel gaan naar St. Pauls Children’s Home op zoek naar een van de sponsorkinderen die daar terecht is gekomen. Blijkt ze ondertussen gere-integreerd te zijn. Maar een hele rij kleine jongens en meisjes springen om ons heen en zijn blij eens ff andere gezichten te zien. Ook loopt er een Nederlandse rond die aan ons ‘hello’ al hoort dat ze met landgenoten te maken heeft. Onder het genot van een kopje koffie wisselen we gezellig onze Keniaanse belevenissen uit en na een bezoekje aan de kleinsten, besluiten we langzamerhand weer te vertrekken met de belofte nog eens terug te komen. Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het is om in al die weeshuizen rond te lopen en al die kinderen zonder ouders te zien. Elke keer is het weer indrukwekkend en zou je zo graag meer willen betekenen. Ondanks dat we weten dat lang niet alles goed geregeld is, gaat je hart steeds weer naar al die kinderen uit. Je zou ze zo graag een beter leven toewensen.
Op de terugweg moest er een half kraampje leeg gekocht worden om Rachel de gelegenheid te geven zoveel mogelijk foto’s van het Keniaanse leven te maken. Gevolg was dat we ons daarna bijna een breuk sjouwden om alle groene kolen, wortels, bonen, mango’s e.d. mee te slepen. Maar… de foto’s zijn mooi geworden.
Vandaag zijn we naar Kiambu-West, de highschool, geweest waar we fijne gesprekken met het hoofd van de school hebben gevoerd over marketing, de jongens, en de mogelijkheden van de school.
We hadden met onszelf afgesproken dat we niet meer dan 2 uur op de school zouden besteden maar het gaat ons altijd weer mis. Bleek zijn vrouw voor ons gekookt te hebben en we waren niet zo goed of even later zaten we in hun huis te lunchen met rijst, kip, kideri en een sinaasappel voor de vitaminetjes na. En dat terwijl we weten dat mensen op dit moment vaak maar 1 maaltijd per dag kunnen eten omdat de prijzen zo ongelofelijk hard stijgen. Het doet je beschaamd staan.
Daarna zijn we nog ff naar Mama Wambui op de markt geweest en hebben haar kraampje bijna leeg gekocht voor een bedrag van een kleine 7 Euro. Dit eten met een extra voorraad rijst, maismeel, bonen en kookvet heeft Rachel naar een gehandicapt gezin gebracht waar momenteel 12 mensen gevoed moeten worden. Wat is het soms schrijnend maar we mogen weten dat in dat hutje een fijne kerst gevierd zal worden.
Tja, dit is een lang verhaal geworden en dat is nog maar een deel van alles wat er hier gebeurd.
We voelen ons gezegend dat we hier aan het werk zijn. Het is mooi om mee te mogen werken aan het heel iets beter maken van het leven van de mensen hier.
We zouden willen dat jullie hier allemaal even met ons mee zouden kunnen kijken.
We wensen jullie hele goede en gezegende kerstdagen toe.
Het is goed om te weten dat wij hier en jullie daar samen mogen vieren dat Hij kwam om alle mensen te redden!
Liefs van ons
Er gebeurt hier zoveel dat het de hoogste tijd wordt om jullie van alle belevenissen op de hoogte te brengen.
We moeten de agenda erbij pakken om te kijken wat we in de afgelopen dagen allemaal gedaan hebben. Het is teveel om te onthouden. De tijd vliegt ondanks dat alles hier in een veel trager tempo gaat. Oh en dat geldt vooral voor het boodschappen doen. We staan rustig een half uur in de rij voor de kassa terwijl er maar 1 of 2 klanten voor je zijn.
Maar laten we bij dinsdag beginnen. We hebben uitgebreid gesproken met Martha Green, de directrice van Christian Hands. Ze is 9 maanden afwezig geweest in verband met een zware ontsteking aan haar rug. Nu is ze terug en je vraagt je af hoe iemand het in haar hoofd haalt om terug te komen terwijl je zo weinig mobiel bent. Dan voel je echt een roeping anders bedenk je dit niet. Er is hier geen vlakke ondergrond en dan zie je haar soms strompelen en heb je alleen maar medelijden. Wij gaan terug naar ons mooie huis in Karen maar zij moet dag in dag uit ‘ overleven’ . In februari moet ze terug naar de VS om een operatie te ondergaan. We hebben gesproken over de invulling van haar taken en ze gaf duidelijk aan dat ze bang is dat ze niet terug zal kunnen keren naar Kenia.
Even kriebelde het weer en even keken we elkaar aan en wat wil je dan eigenlijk graag ‘ja’ zeggen , maar nee, we weten dat het geen oplossing is. Dus….. we blijven een ondersteunende rol vervullen zoveel we kunnen en zullen het werk in het kindertehuis niet over gaan nemen. Ondertussen weten we ook weer waarom we het zo prettig vinden dat het kindertehuis op zo’n onherbergzame plek ligt. Over bergen en door dalen, klimmend door het ravijn kwamen we bezweet en zwaar hijgend boven aan bij het tehuis. Bijna hoofdschuddend staren de buren ons aan alsof we een stel gestoorde oude blanken zonder conditie zijn. Nu klopt dat bijna allemaal behalve het gestoorde en oude.
Terwijl ik dit zit te typen in m’n korte broek en hempje, heb ik heerlijk kerstmuziek (Komt laten wij aanbidden) op de achtergrond. Het is zo vreemd….. we voelen dat de kerst eraan komt maar het is zo anders dan we gewend zijn. De kerstverlichting wordt in ons huis met de dag gekker. Nu is er een prachtige grote boom, ik denk een soortement van Keniaanse den en dat ding is helemaal versierd met links groene en rechts gele lampjes en knippert aan een stuk door. Maar…… alles draagt bij aan ons Keniaanse kerstgevoel.
Oh ja, we gaan verder bij de woensdag. Helemaal geweldig, wij met z’n drieën bij Erastus in de taxi. Het is best wel een auto alleen…… tja hoe moeten we dit nou omschrijven? Hij valt niet uit elkaar maar de deuren sluiten gewoon niet zo heel goed, als je het raam open wilt draaien moet je eerst om de hendel vragen, deze wordt angstvallig door Erastus bewaakt. De overige zijn al gestolen. Een raam is bedekt met plastic, het schakelen maakt een enigszins vreemd geluid maar….. het belangrijkste is dat het rijdt. Gelukkig is Erastus een uitstekend chauffeur en hij toert ons door heel Nairobi. Maar…. we stonden op een kruising waarbij geen kop en kont aan te vinden was, het leek meer op een parkeerplaats. Rachel dook zo af en toe weg omdat ze dacht de buurman in de auto ernaast bij haar op schoot zou belanden en tot overmaat van ramp kwam er ook nog een spookrijder aan. Het is nog steeds een raadsel waar die vandaan kwam. We denken dat die nog steeds op die kruising staat want die kon niet voor of achteruit. Het is geweldig om mee te maken en je kijkt constant je ogen. Maar goed, wij hadden een afspraak bij Rik Stamhuis, een vriend van Esther Slob, die bij een Keniaans bedrijf werkt dat is gespecialiseerd in zonnepanelen met lampen. Helemaal geweldig…… we hebben daar een paar uur zitten praten en we denken met deze paneeltjes en lampen een aantal ouders in de sloppenwijk van licht te kunnen voorzien waardoor kinderen naar een dagschool kunnen. Dit is veel goedkoper dan een boardingschool. (internaatschool) Deze mogelijkheid was er niet omdat deze kinderen ’s avonds thuis niet kunnen studeren maar daar hebben we nu een heel eenvoudige oplossing voor. Het is toch zo mooi werk dat we hier kunnen doen. We lopen dan zelf helemaal te stralen en te genieten.
Vervolgens hebben we stapels bijbels gekocht omdat een basisschool in Nederland hiervoor een zendingsproject wil opzetten. Ook dat zijn van die dingen die dan aan alle kanten fout lopen maar waar we achteraf wel heel hard om kunnen lachen. Staan we in een winkeltje, vragen we naar die bijbels, hebben ze er wel 3. Hebt u toevallig ook nog voorraad? Hoezo voorraad, wat voorraad, nee natuurlijk niet. Maar we kunnen wel even een andere winkel voor u bellen. Oh fijn, dank u. Nee, er is geen voorraad in die andere zaak maar we kunnen het wel bestellen. Duurt een weekje of 3 maar dan heb je ook wat. Nee dank u, dan zijn wij al terug in Nederland. Is er nog een zaak waar we naartoe kunnen? Ja hoor, ik zal even bellen. 10 Minuten later vragen we voorzichtig of het is gelukt met het bellen. Ja hoor, ik heb gebeld maar het nummer is waarschijnlijk oud en doet het niet. Oh….. euhhh, hebt u misschien een telefoonboek? Ja hoor,dat heb ik wel. Misschien kunt u daarin het telefoonnummer vinden? Oh ja, dat is een goed idee. Hij weer aan de slag en ja hoor, hij krijgt iemand aan de lijn. En ja, zij hebben nog wel bijbels. Maar jeugdbijbels alleen voor meisjes. Wij eindelijk weer in de taxi, blijken we op 200 meter afstand van onze eerste afspraak weer uit te komen. En wat blijkt…… geen bijbels voor meisjes maar wel voor jongens. Oke, zo gaat dat hier dus zo ongeveer.
Onze slogan op zo’n moment: Heeee, this is Kenya men!!
Donderdag waren er verschillende afspraken. Maar het verhaal wordt al veel te lang. Dus dit moeten we ff inkorten. Ina gaat met een aantal jongens naar de tandarts en Anneke en Rachel gaan naar St. Pauls Children’s Home op zoek naar een van de sponsorkinderen die daar terecht is gekomen. Blijkt ze ondertussen gere-integreerd te zijn. Maar een hele rij kleine jongens en meisjes springen om ons heen en zijn blij eens ff andere gezichten te zien. Ook loopt er een Nederlandse rond die aan ons ‘hello’ al hoort dat ze met landgenoten te maken heeft. Onder het genot van een kopje koffie wisselen we gezellig onze Keniaanse belevenissen uit en na een bezoekje aan de kleinsten, besluiten we langzamerhand weer te vertrekken met de belofte nog eens terug te komen. Het is zo moeilijk uit te leggen hoe het is om in al die weeshuizen rond te lopen en al die kinderen zonder ouders te zien. Elke keer is het weer indrukwekkend en zou je zo graag meer willen betekenen. Ondanks dat we weten dat lang niet alles goed geregeld is, gaat je hart steeds weer naar al die kinderen uit. Je zou ze zo graag een beter leven toewensen.
Op de terugweg moest er een half kraampje leeg gekocht worden om Rachel de gelegenheid te geven zoveel mogelijk foto’s van het Keniaanse leven te maken. Gevolg was dat we ons daarna bijna een breuk sjouwden om alle groene kolen, wortels, bonen, mango’s e.d. mee te slepen. Maar… de foto’s zijn mooi geworden.
Vandaag zijn we naar Kiambu-West, de highschool, geweest waar we fijne gesprekken met het hoofd van de school hebben gevoerd over marketing, de jongens, en de mogelijkheden van de school.
We hadden met onszelf afgesproken dat we niet meer dan 2 uur op de school zouden besteden maar het gaat ons altijd weer mis. Bleek zijn vrouw voor ons gekookt te hebben en we waren niet zo goed of even later zaten we in hun huis te lunchen met rijst, kip, kideri en een sinaasappel voor de vitaminetjes na. En dat terwijl we weten dat mensen op dit moment vaak maar 1 maaltijd per dag kunnen eten omdat de prijzen zo ongelofelijk hard stijgen. Het doet je beschaamd staan.
Daarna zijn we nog ff naar Mama Wambui op de markt geweest en hebben haar kraampje bijna leeg gekocht voor een bedrag van een kleine 7 Euro. Dit eten met een extra voorraad rijst, maismeel, bonen en kookvet heeft Rachel naar een gehandicapt gezin gebracht waar momenteel 12 mensen gevoed moeten worden. Wat is het soms schrijnend maar we mogen weten dat in dat hutje een fijne kerst gevierd zal worden.
Tja, dit is een lang verhaal geworden en dat is nog maar een deel van alles wat er hier gebeurd.
We voelen ons gezegend dat we hier aan het werk zijn. Het is mooi om mee te mogen werken aan het heel iets beter maken van het leven van de mensen hier.
We zouden willen dat jullie hier allemaal even met ons mee zouden kunnen kijken.
We wensen jullie hele goede en gezegende kerstdagen toe.
Het is goed om te weten dat wij hier en jullie daar samen mogen vieren dat Hij kwam om alle mensen te redden!
Liefs van ons
-
23 December 2011 - 18:39
Marion:
Ha wat een drukte daar..haha!! Lekker bezig met vanalles en nog wat heerlijk en super!! Succes nog en geniet ervan.. groetjes daar! Liefs Marion -
23 December 2011 - 20:29
Truus Menkveld:
Ondanks alle drukte en hectiek wens ik jullie heel bijzondere en gezegende kerstdagen toe.
Fijn dat jullie het dit jaar met jullie kids mogen vieren.
Geniet ervan!
liefs van Truus -
23 December 2011 - 20:37
Gerard&Miranda:
Haha, daar gaan ze de jumbo formule zeker niet invoeren: "vierde in de rij, de boodschappen gratis" .
Veel succes meiden. We wensen jullie gezegende kerstdagen toe.
Leef uit liefde, geef liefde. De Liefde die naar de wereld kwam. -
24 December 2011 - 09:05
Anke:
Zal ik de volgende keer wat extra boodschappentassen voor je maken ;)? En dan te bedenken dat ina liever via internet winkelt!!!
Hier is het heeeel nat, maar niet zo heeeel koud dus gelukkig geen sneeuw. Geniet van al het goede wat je mag doen en ik ben eigenlijk best nieuwsgierig wat nou het verschil tussen een jongens en meisjes bijbel is? -
24 December 2011 - 10:25
Mirjam:
Hee Lieverds!!
Wat een werk verrichten jullie daara zeg!! geweldig en wat een heerlijk verhaal ik zit echt met een bonzend hart te lezen;)
Ik vind jullie echt toppers! ga zo door.
Hele Gezegende kerstdagen en geniet!
heel veel liefs en xxxxx -
24 December 2011 - 11:03
Bertina:
Lieve schatten, wat een gedoe allemaal. Maar ja, blik op oneindig en verstand op nul en dan komt het vast wel goed. Hele goede kerstdagen toegewenst ook al wordt het ongetwijfeld een andere kerst als in Nederland... Maar dat maakt niet uit. Groetjes, de van Oostendes -
24 December 2011 - 12:38
Gerrit Koops:
Hoi Meiden, wat een verhaal, gisteravond een verhaal over de voedselprijzen in Kenia op TV. Blijkt mijn eigen pensioenfonds daar o.a. aan schulig is omdat er gespeculeerd wordt op de voedselmarkt. Rillen van schaamte over onze eigen nederlandse wereld.
Blij dat jullie goede zaken kunnen doen. gistermiddag in winkelcentrum Deppenbroek een FlashMob gedaan met Enschede Nrd. Dat is weer is wat anders. Goede dagen gewenst en Gode bevolen.
Gerrit -
24 December 2011 - 12:46
Hennie Riedstra:
Hallo Ina -Anneke
Fijn dat jullie dat werk kunnen doen.
We wensen jullie gezegende feestdagen en Gods zegen voor het nieuwe jaar
gr. Hennie -
24 December 2011 - 13:27
Gertine:
Wat fijn dat jullie daar zoveel kunnen doen!
Ook al wordt het voor jullie een andere kerst, de boodschap is toch overal hetzelfde: de Koning is geboren!
Een heel fijn kerstfeest gewenst en de beste wensen voor 2012.
Lieve groeten van Gertine -
24 December 2011 - 18:42
Elsbeth Beumer:
Lieve schatten,
wat een verhaal weer. Wat geweldig dat jullie jer tijd en energie weer mogen steken in de kinderen/gezinnen daar. Wat een dankbaar maar ook moeilijk werk. Het lijkt misschien klein, maar het is toch geweldig dat kinderen daar weer geholpen worden.
Wens jullie en alle mensen /kinderen daar een heel fijn kerstfeest en bovenal Gods nabijdeid en zegen, ook voor jullie werk ddar, nu en ook in 2012.
Hartelijke groeten van ons hier voor jullie allemaal, veel liefs,
Andre en Elsbeth, Michiel, Rogier en Marit, Jesper en Kirsten, Tijmen Beumer -
24 December 2011 - 18:50
Marian Schutter:
Hele fijne kerstdagen daar, denk aan jullie! Liefs marian -
24 December 2011 - 21:58
Pa En Ma Nieland:
Wat een mooi verslag. Wat een mooi werk wordt er door jullie verricht.
We vragen de Heere of Hij het wil zegenen.
Fijn dat jullie voedsel voor de kids kunnen kopen. En nog Bijbels bovendien. Brood voor het Leven.
-
25 December 2011 - 08:21
Jim & Romée:
Fijne kerstdagen en een hele dikke knuffel voor alle kids! -
25 December 2011 - 11:27
Marit:
Wooowy, jullie vervelen je niet haha... Moet stiekem wel lachen om wat jullie allemaal meemaken. Leuk om te lezen zo(: Jullie ook fijne dagen daar!!
Liefzz, -
26 December 2011 - 10:35
Annet:
Dames, wat zijn jullie weer goed bezig! Fijne kerst en alle goeds verder! -
27 December 2011 - 09:27
Anja Lipke-Hein:
Lieve meiden,
Geweldig, al jullie belevenissen! Ontroerend, te lezen over al het werk, dat jullie daar mogen verzetten.
Een fijne tijd daar! Ondertussen kan ik jullie melden, dat met Kerst in Elburg in de kerk voor jullie project weer geld is ingezameld.
Fijn om te bedenken, dat vanuit Elburg op dat moment, aan jullie door velen is gedacht. Geweldig, die verbondenheid. Hartelijke groeten en veel liefs. Anja.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
