Merry X-mas voor Highschool-er Maureen

Dinsdag 13 november hebben we in Ngong een kantoortje gehuurd, om met de Highschool kids te praten. Nou ja, kantoor: een hokje van 2 x 2 met een bureau en vier stoelen. De elektriciteit was uiteraard uitgevallen, dus we zaten in het donker. O, en ook in de herrie, want de een na de andere Keniaan loopt naar binnen en bij de buren besluiten ze om wat te gaan verbouwen. Ja hoor, we zijn weer in Kenia (en we hopen jullie komende twee weken af en toe deelgenoot te maken van onze belevenissen en het werk dat we hier voor Huruma doen).

Kwaka, de Keniaanse medewerker van Huruma MEVA, had de Highschool tieners gevraagd om er op tijd te zijn voor de voortgangsgesprekken. Het gesprek gaat dan over hoe het met ze gaat, de resultaten, wat ze nog aan schoolspullen nodig hebben (schoolboeken, nieuw uniform, schoenen), hoe het gaat met de familie waar ze wonen (dat is vaak een oom of grootouders, omdat het vaak, gedeeltelijk, weeskinderen zijn die we steunen; omdat de verzorgers geen geld voor een opleiding hebben), etc. Het is belangrijk om de higschoolkids af en toe te zien; om ze te supporten, te coachen, betrokken te zijn en om voortgang te monitoren. We sponsoren alleen kinderen die boven een bepaald niveau zitten; dit vergroot kans van slagen. Een opleiding sponsoren is duur namelijk.

Negen tieners zagen en spraken we vandaag. Negen bijzondere verhalen. Over het algemeen zijn ze allemaal ontzettend verlegen; ze praten zacht en durven je amper aan te kijken. De meesten hebben totaal geen gevoel van eigenwaarde. Ik heb de hele dag maar veel gelachen, in de hoop dat het hen wat gerust zou stellen. Dan zitten daar nl drie mensen tegenover je die willen weten hoe het gaat en over je rapport willen praten. Zeker als het niet zo goed gaat, dan is dat best lastig, eng ook wel, lijkt me; je te moeten verantwoorden. Plus, dit zijn de mensen die je opleiding betalen, dat geeft nogal wat druk. Het is een gek principe, wat voor mij wat dubbel voelt. Aan de ene kant is het super mooi, dat ze de kans krijgen op een goede toekomst. Zonder de sponsors van Huruma konden ze niet naar school. En toch voelt het voor mij, aan de andere kant van de tafel, gewend aan het NL onderwijssysteem, ook wat lastig; die afhankelijkheid, de grote mate van dankbaarheid die ze in hun briefjes naar de sponsors uiten, het moeten “verantwoorden” (al snap ik ook echt dat en waarom het nodig is, zeker binnen de Keniaanse cultuur). Het zijn tenslotte ook tieners, tja, die puberen ook toch; maar eigenlijk krijgen ze daar in een land als dit geen kans voor. Het is hard werken; vaak thuis en dus ook op school.

Dubbel voelt het: het is zo mooi dat we als stichting dit kunnen doen voor hen en aan de andere kant vind ik het verschrikkelijk dat ze - door waar ze wonen, door hun leefomstandigheden - in deze positie zitten. Dubbel: want als het niet goed gaat met hun cijfers, dan voelen ze zich al rot en moeten wij bij hen benadrukken dat ze echt beter hun best moeten doen, harder moeten werken, omdat we anders genoodzaakt zijn de sponsoring te stoppen. Maar word ik weer blij als we een leuk gesprek hebben omdat het met een tiener zo goed gaat. Ik hun lachende gezichten zie - of eigenlijk alleen hun witte tanden. omdat het kantoortje zo donker is - omdat het ze hogere scores hebben gehaald. Of grote stralende ogen als ze praten over wat ze later willen worden.

Maureen komt binnen. Met foto’s maken zit ze steeds verscholen in haar capuchon. Met een bontkraag, apart hoe die Kenianen het met deze temperatuur (tussen 20 en 25 graden) toch steeds koud lijken te hebben. Maar goed, ze heeft met een hele mooie score haar primairy afgerond, dus veel potentieel. Alleen nu gaan de resultaten de de laatste terms naar beneden. Ze praat bijna niet, van verlegenheid. Van schaamte misschien wel; omdat haar cijfers niet goed genoeg zijn. Ze kijkt met grote ogen en kan eigenlijk niet echt aangeven waardoor het nu slechter gaat. Ze heeft extra boeken nodig, komt er met moeite uit, voor aanvullend studiemateriaal. Je merkt dat ik dit voor het eerst doe en Anneke het klappen van de zweep beter kent. Ik voel medelijden, maar het is ook wel nodig dat ze een wake-up-call krijgt; als ze niet beter studeert dan vergooit ze tenslotte haar kans op een goede toekomst. Dan vragen we naar haar familie. Ze heeft haar moeder en haar twee zusjes (10 en 5) in dec 2014 voor het laatst gezien. Ze bellen elke week. Waarom ze niet naar huis gaat? Omdat dat niet kan; haar moeder en stiefvader hebben geen geld om in de vakantie voor haar te zorgen. Je ziet de pijn in haar ogen, als ze het vertelt. Ondertussen zit ik al te knipperen. School is belangrijk, maar familie, zeker als je die nog hebt (wat in Kenia voor veel kinderen bijzonder is), is van enorme waarde! Anneke en ik kijken elkaar aan en zonder dat we iets zeggen weten we dat we dit moeten doen… Als we vertellen dat ze met kerst naar huis mag, omdat Huruma voorziet in de transportkosten en eten meegeeft, beginnen haar ogen te stralen en komt er een voorzichtig lachje. “Really?”, “ja echt!” waarna er een duidelijk en snel “Thank you!” uit haar mond komt. Ze straalt. En ik knipper nog harder…

Met kerst denk ik aan Maureen, die dan eindelijk weer even thuis is bij haar familie.

Rachel