Pasen 2017

Afgelopen vrijdagavond zijn we geland in Kenia.
Het is goed om weer terug te zijn en het valt niet te ontkennen, ook het weer draagt daartoe bij.
We hebben een nieuw onderkomen gevonden, het was spannend waar we nu weer terecht zouden komen. En ja hoor, een heerlijke plek, mooi klein huisje met een heerlijke tuin in een prachtige omgeving.
Al moet ik eerlijk bekennen dat ik geen idee heb wat hier ’s nachts allemaal door de bomen en over de grond springt, vliegt, rent en misschien kruipt. Ik heb in de geluiden koeien, honden en duiven ontdekt. Echt spannend is dat niet maar de rest is dat wel te horen aan de soms oorverdovende herrie midden in de nacht. Gelukkig is onze biologische kennis niet van dien aard dat we ons zorgen maken ;) Je slaapt er alleen wat minder door.
Het weekend hebben we hoofdzakelijk gebruikt om Pasen te mogen vieren en onze kids weer te ontmoeten.
Het was goed om, bijna, iedereen weer in de armen te kunnen sluiten. Fijn om weer met hen bij te kunnen praten maar ook zorgelijk om te horen hoe de situatie in Kenia momenteel is.

Natuurlijk horen we over droogte, zien we de beelden langskomen van mensen met honger, zijn er de tv acties en stort je wat geld waarna we overgaan tot de orde van de dag. En ja, soms praten we er over hoe erg het toch allemaal is als we de beelden van de kinderen zien.
En dan zit je hier aan tafel met je kids. Ze zien er gewoon goed uit hoor, echt geen totaal vermagerde mensen zoals we ze langs zien komen bij de uitzendingen. Maar ze vertellen…..
John had een goede baan, hij is sinds hij van school is gekomen, als schoonmaker aan het werk. Het was een baan van 6 dagen in de week, vond hij geen probleem, hij had werk, hij verdiende z’n eigen geld, hij kon z’n huur betalen, z’n eigen eten en kleren kopen en hij kon sparen om z’n moeder soms wat geld toe te sturen. Hij was tevreden en blij, hij voelde zich gezegend. John heeft nog steeds zijn baan, het bedrijf heeft alleen een andere eigenaar, hij werkt nu 7 dagen per week zonder enkele vakantiedag en … hij heeft 40% van zijn salaris in moeten leveren. Hij weet vandaag niet hoeveel er aan het einde van deze maand betaald zal worden. Misschien weer 10% minder? Ze hebben voorzichtig geprobeerd om te vragen waarom het salaris verlaagd wordt. Antwoord: als het je niet aanstaat, dan ga je maar. John vraagt niet meer, hij werkt. En hoopt dat hij de volgende maand nog een baan heeft. Geld aan zijn moeder sturen gaat niet meer. Hij kan nog net rondkomen want het basisvoedsel ugali en rijst is met zo’n 30% gestegen en de huur stijgt ook harder dan het salaris daalt.

Simon heeft 2 banen, van de ene betaalt hij de huur en de medische kosten voor de kinderen, van het andere brengt hij elke dag een euro naar huis waar voedsel van gekocht kan worden. Als ik Maggy zeg dat ik haar er nogal mager uit vindt zien, vertelt ze dat ze niet wil dat haar kinderen ooit honger zullen lijden. Dat spaart ze liever uit haar eigen mond. Want ja, het basisvoedsel, ugali en rijst zijn zo duur geworden.

En zo gaat het maar door, we horen het van iedereen die we spreken, de mensen in de onderste laag van de bevolking hebben geen of te weinig geld om rond te komen. Dit werkt dan overal in door. Niet genoeg te eten, geen geld om naar de dokter te gaan, niet genoeg geld om schoolgeld te betalen en zo wordt het weer van kwaad tot erger. De armen worden armer en de rijken worden rijker hier in Kenia. De verkiezingen staan voor de deur en daar wordt het ook niet beter van. Echte hongersnood ? Nee dat is het zeker niet. Maar 's avonds niet genoeg te eten hebben omdat je je kinderen te eten wilt geven, geeft wel te denken.
Soms is het om moedeloos van te worden. Maar nee, dat toch ook weer niet. We zien een aantal van onze jongeren die er voor gaan, hoe lastig het ook is. En dat is al wel eens heel anders geweest. Ze zoeken banen en pakken aan. Ze nemen hun verantwoordelijkheid en zorgen voor hun gezinnen. De kleintjes maken het goed, ze spelen, zijn vrolijk en gezond. Wat zijn we trots op hen.

Vandaag zijn we met Robyn Moore naar Mahali pa Maisha, het babyrescue centre geweest. We komen er voor de zoveelste keer en het gaat nooit vervelen. Binnen de kortste keren zitten we met de baby’s op de arm en Anneke heeft gelijk de kleinste te pakken. Nog geen 2 kilo is deze kleine kerel en goed gezond. Hij heeft de naam Laban gekregen. Ook komen we Grace tegen. Afgelopen december mocht Anneke haar het certificaat uitreiken in het skillslab. Een jaar lang heeft ze de skills-opleiding gedaan in Cara nadat ze het grootste deel van haar leven in een kindertehuis heeft doorgebracht. Toen Anneke haar vroeg wat ze na dit jaar wilde gaan doen, gaf ze aan dat ze een passie had voor het werken met baby’s. Tja, dan zijn contacten snel gelegd. Ze heeft zelfstandig de hele sollicitatieprocedure doorlopen en werkt nu in Mahali pa Maisha. En ze woont voor het eerst van haar leven zelfstandig. Soms vindt ze wel wat eenzaam, maar ze leert en ze redt zich.
Het is zo goed om te zien dat het werk van Huruma MEVA effect heeft en dat jongeren werkelijk verder kunnen.

En last but not least, dat willen we jullie niet onthouden, mochten we vandaag voor het eerste echt meemaken hoe er een match kwam tussen adoptieouders en een kindje in Mahali pa Maisha. Vanmorgen hadden Jen en Dave Bell een gesprek met de aanstaande ouders van Abraham. Als zo’n gesprek goed verloopt, wordt er direct het eerste contact met het kindje gelegd. Nu was Abraham vandaag nogal van slag en huilde tranen met tuiten. De staf besloot dat hij buiten mocht blijven bij de andere kinderen en dat zijn toekomstige ouders naar buiten zouden komen. We hebben stil zitten kijken naar een prachtig tafereel waarbij Abraham langzamerhand rustig werd en vanaf het moment dat hij in bad mocht en zijn moeder hem waste, begon hij het allemaal aangenaam te vinden. Wat mooi om te zien hoe het eerste begin van de band ontstond. Als jullie Facebook van Mahali pa Maisha in de gaten houden, zie je waarschijnlijk ergens deze week een foto op het moment dat Abraham hopelijk met zijn forever family naar huis gaat.

De komende dagen hebben we de gesprekken met de highschoolkids, altijd weer dagen om naar uit te zien. En zo snel we weten wat er door de bomen spookt, horen jullie het als eersten.

Hartelijke groet,
Anneke
Ina