Van rollercoaster tot quarantaine

Hallo allemaal,

Voor het geval je denkt dat ik lekker in de zon rondloopt, moet ik je teleurstellen of eigenlijk meer mezelf. Ik zit naar hetzelfde donkere weer in Nederland te kijken als jij.

Wat is het een vreemde week geweest die eindigde in quarantaine in Nederland. Sinds donderdag ben ik terug. Dat was zeker niet de bedoeling maar na de berichten vanuit Engeland en Zuid-Afrika, hebben we in overleg besloten dat het, veel eerder dan de bedoeling was, beter was om terug te komen naar Nederland. Het risico dat de grenzen gesloten zouden worden in Nederland of Kenia, onduidelijkheid over repatriëring en geen toegang tot de mijn account van Saxion in Kenia waardoor ik bij een eventuele lockdown niet in Kenia voor Saxion zou kunnen werken, waren reden om eerder terug te komen. Dat betekende dat vorige week maandag ineens alle plannen en afspraken moesten worden aangepast en dat we moesten zorgen dat alles rondom de voedseluitdeling overgedragen zou worden aan mr Kwaka en Tosh.

Want was het een geweldige actie waaraan zoveel mensen bij hebben willen dragen. Wat hebben we daardoor in de afgelopen week lading na lading aan ugali, chappati, rijst, bonen, zeep, thee en noem maar op, op mogen halen bij de diverse groothandels. Het begon met 100 pakketten die we aan konden schaffen. 2 x rijden met 2 auto’s en nog een keer apart voor de tomaten, uien en aardappels. De docenten in Bright Star stonden 100 pakketten klaar te maken en woensdag mochten we deze uitdelen. De eerste groep mensen die in aanmerking voor een pakket kwamen, waren ouderen in de sloppenwijk Gichaki. Al snel had ik het gevoel dat er veel meer mensen dan tassen stonden en dat bleek ook te kloppen. Velen hadden gehoord dat er voedsel zou worden uitgedeeld en kwamen daarop af. We bleken niet aan al die verwachtingen te kunnen voldoen. Gelukkig had de chief van de sloppenwijk een lijst met namen van mensen die, in eerste instantie, in aanmerking kwamen voor een tas. Het waren gelukkig grote zware tassen eten. Vaak konden deze oude mensen de tassen zelf helemaal niet dragen en werd er door anderen hulp geboden. Zo mochten we met elkaar zorgen voor elkaar. Maar wat bleven er veel mensen over die we niet konden helpen. Op donderdag hebben mr Kwaka, Dorcas en Tosh gezorgd dat de 2e lading van 100 tassen uitgedeeld kon worden aan alleenstaande moeders met kinderen en vrijdag zijn er opnieuw 100 zakken uitgedeeld aan mensen die dit heel hard nodig hebben. En ook toen was het nog niet genoeg. Maar we hadden op dat moment de limiet van wat haalbaar was bereikt. We hebben vervolgens nog een grote lading ugali opgehaald en deze uitgedeeld aan de mensen die nog niets hadden ontvangen. Op deze manier hebben we nog eens 300 adressen in ieder geval van een maaltijd kunnen voorzien met kerst.

Wat kan ik vertellen over deze dagen? Het was geweldig om te mogen doen, het was ook verschrikkelijk om te doen. Wat is er toch ongelofelijk veel ellende in de wereld. Vorige week vertelde mama Lucy jullie haar verhaal. Deze keer kan ik de mensen niet laten spreken omdat zij daartoe geestelijk niet in staat zijn. Ze zijn verstandelijk zeer beperkt, wonen in een krot en zijn verstoken van voedsel of andere voorzieningen. Wat er ook gebeurt, we gaan op zoek naar oplossingen zodat zij de komende maanden in ieder geval te eten krijgen.

Hoe dan ook ben je wel in Kenia en loopt alles natuurlijk altijd anders. We zijn het eten aan het uitdelen en ik moet ineens weer ergens mn auto parkeren. Komen we op een bijeenkomst met allemaal meiden van een jaar of 11-15 terecht. Er wordt me ingefluisterd dat er een wereldberoemde (in Kenia) Keniaanse komiek aanwezig is. Ach, hij had een mondkapje voor, dat zal de reden zijn dat ik hem niet herkende ;). Hij heeft deze bijeenkomst gesponsord. Tijdens deze dag leren de meiden over maandelijkse ongesteldheden en de bijbehorende artikelen. Die daar ook gratis aan de meisjes worden uitgedeeld. Heel mooi initiatief. Maar waarom ik daar dan ten tonele moet verschijnen, en publique een toespraak moet houden en maandverband uit moet delen, is me dan weer een compleet raadsel. Wel sta ik nu natuurlijk met deze komiek ergens op een foto.

De reis is heel anders verlopen dan gedacht. Ach ja, waarom zou het voor mij anders zijn dan voor jullie allemaal? Zo gaat het hele jaar 2020 al.
Maar wat ben ik blij dat er toch de mogelijkheid is geweest om naar Kenia te gaan en zelf te bekijken wat we kunnen en mogen doen. Het was goed om de kinderen te zien, het Fashion en Design project te evalueren, de medewerkers te spreken en zaken weer op de rij te zetten.

Oh ja, mama Lucy heeft in de afgelopen week een goede matras gekregen ;).

En vind je het leuk om een Keniaans mondkapje te krijgen, dan kun je contact met me opnemen.

Daarmee zit het werk van Huruma MEVA voor 2020 er bijna op. We zijn ontzettend blij met de steun die we krijgen om het werk te kunnen blijven doen en….. we hopen in 2021 zo snel mogelijk weer terug te kunnen gaan.

Een hele goede jaarwisseling gewenst en liefs,
Anneke