Overleven in de modder

Wauw, hoe gaaf is dit, ik mag als gastschrijver een verslag doen op dit, naar mijn mening, graag gelezen blog!
Zoals jullie allemaal weten schrijven Anneke en Ina altijd een verhaal waar meestal ook een lach in zit. Een grappige noot van alles wat ze hier meemaken, is goed te doen.
Want wat een land is dit! Als nieuwkomer kijk je natuurlijk weer met andere ogen dan dat onze twee ervaren reizigers inmiddels doen. En ja, hier en daar wat uitleg is zeker nodig.
Ik ga zeker niet mijn hele reisverslag delen maar ik wil jullie meenemen naar één specifieke plek. Die meer indruk maakt dan elke andere plek die ik ooit heb gezien.

Anneke geeft op een ochtend aan dat het handig is om de kleren die meegekomen zijn uit Nederland; breisels, kleding, babyspullen etc. naar een aantal vrouwen in de sloppenwijk te brengen. Wij kunnen hier niet alleen naartoe dat zou te onveilig zijn, Tosh de sponsordochter van Anneke, gaat met ons mee.

We komen nadat we door een met golfplaten overdekt marktje lopen uit bij de sloppenwijk.
Niet dat er een bordje hangt met; 'Welkom in de sloppenwijk' maar er is wel een soort van begin.
Het heeft de laatste weken meer geregend in Kenia dan ooit, en dat is overal te merken. Ook deze week stortregent het vaak vanaf het eind van de middag en ook de hele nacht. Wanneer we op zoek gaan naar het hutje van Mama Jane, zij is een betrouwbare contactpersoon voor Huruma Meva, moeten we al een weg afleggen waarbij we meteen zien wat het probleem is.
Een sloppenwijk gebouwd op zwart/oranje zand gecombineerd met veel water zorgt hier voor een groot modderbad. De weggetjes die zijn ontstaan in de loop der tijd, lijken steeds diepere modderpaden te worden. We moeten proberen hier doorheen te gaan en zitten binnen een paar minuten helemaal onder de modder. We komen aan bij het huisje van mama Jane.
Fijn, denk ik nog, we zijn er. Één stap zetten we in het donkere hutje (een deur is er niet). Maar in plaats dat het hier even niet glibberig is stappen we direct in een diepe plas water. Ja, we zijn inmiddels binnen! Het is er donker, klam en benauwd omdat de zon inmiddels fel schijnt op de golfplaten en er zitten 2 te schattige kinderen met hun mooie bruine oogjes ons aan te kijken. Ze zijn allebei zo tussen de 1,5 en 3 jaar. Ze zitten op een vrij hoge, doorweekte bank (waar we achter komen als we er zelf even tegenaan leunen) en ze hebben een pakje meel in hun handen daardoor zijn ze helemaal wit. Ze hebben kleding aan waar wij de auto nog niet mee zouden poetsen en ook deze zijn helemaal nat. Een volwassene die op deze kinderen let? Vergeet het maar, de moeder van deze kinderen is weggelopen en oma werkt de hele dag keihard op de markt om voor iets te eten te zorgen. Het hutje ligt vol met natte zooi en modder omdat werkelijk alles in het huisje nat is geworden in de afgelopen weken. Een droog plekje is nergens te vinden. We vragen ons werkelijk af waar deze mensen zullen slapen en hoe? Bedden zijn er sowieso niet maar waar leg je dan de matrassen neer? Daar zit je dan zomaar, zonder toestemming, in het huisje van iemand, bij d'r kleinkinderen op de bank. Als er gezocht wordt naar (oma) mama Jane en wij even een tijdje om ons heen kijken geeft Tosh aan, dat dit ook de reden is dat er zoveel verkrachtingen zijn in de sloppenwijken. Elke gek hier kan zomaar binnenlopen en zijn gang gaan. Misselijkmakend is deze situatie op zijn minst en het is eigenlijk niet met woorden te beschrijven.
We zoeken in de tassen naar wat kleertjes voor deze kinderen. Die overigens ook helemaal niet bewegen, maar de hele dag stil op die bank zitten. Ze zouden eraf kunnen vallen, in die plas, zich bezeren aan alle troep, en nou bedenk zelf maar eens wat een 18 maanden oud kind allemaal kan overkomen in deze situatie...
Mama Jane is nergens te bekennen dus moeten we verder.
We vervolgen onze weg en proberen al niet eens meer uit de modder te blijven want dit heeft totaal geen zin meer. We proberen alleen maar overeind te blijven en onze armen en benen nergens aan open te halen. We komen bij een vrouw waarvoor we ook een huisje hebben gebouwd maar zij heeft opnieuw een hele vuilnisbelt verzameld in en om haar huis. Er lopen allemaal zwerfhonden waar zelfs Tosh bang voor is en er zijn vliegen, tienduizenden vliegen, er is in dit huisje geen plek om te slapen en ook hier is alles nat. De geur die hier hangt is niet te beschrijven maar voor het beeld; ik denk dat onze containers in de zomer er echt heerlijk bij ruiken.
Ook hier proberen we wat kinderen te voorzien van mutsen, sjaals en wat schone kleding. En we delen lolly's uit, ach als we er toch zijn...
Deze vrouw woont echt onderaan de vuilnisbelt en wanneer we onze weg vervolgen komen we langs deze berg, waar vrouwen bruikbare spullen proberen te verzamelen. Dag in dag uit in de volle zon. Voor onze ogen rolt een varken door de modder. Ik kijk er amper nog van op, het is zo bizar dat het niet eens meer binnen lijkt te komen.
We willen nog bij het herstelde huisje van de vorige keer kijken, dit huisje blijkt echt netjes (we praten nog steeds in sloppenwijk begrippen natuurlijk). Deze vrouw biedt ons water aan voor onze vieze schoenen. Van het weinige dat ze hebben...
Dit willen wij uiteraard niet. Dan vertelt ze dat haar huisje het heel goed houdt maar dat er aan 1 kant geen cement is gestort de vorige keer. En nu met de regen is haar hele slaapgedeelte onder water komen te staan. De kikkers hebben eitjes gelegd onder haar bed. Hier delen we de laatste kleertjes en lolly's uit en er wordt besproken of we haar van de kikkers af kunnen helpen.. En gelukkig dat kan! Deze week wordt er nog een rand cement gestort om haar hutje echt helemaal waterdicht te maken
We vragen een paar vrouwen uit de sloppenwijk om met ons mee te komen, en halen tassen met boodschappen waar zij weer 2 weken van kunnen eten. En we kopen ze wat groenten bij mama Jane, zij heeft daardoor een goede dag op de markt en zij krijgt ook een tas vol boodschappen.

We gaan hier weg! Gelukkig wij kunnen onder de douche gaan, wat gaan lunchen en onze schoenen in de wasmachine gooien. Het voelt oneerlijk. Want wat als je daar geboren wordt, en op zo'n bank gezet wordt....We doen wat we kunnen en dan nog... Maar de slogan luidt hier, help ze één voor één. Je kunt niet alles tegelijk! De situatie is zo onmenselijk en je kunt het je echt niet voorstellen als je alleen de plaatjes ziet. Aan het eind van dit verhaal kunnen jullie je vast wel bedenken waar ik ben met mijn gedachten bij elke regenbui die hier deze week weer naar beneden stort... Nou ja precies, daar!

Liefs,
Nynke