Dagen met gouden randjes
Door: Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
30 Januari 2020 | Kenia, Nairobi
Wij ontmoetten Mutuku in 2007, op onze allereerste reis naar Kenia. Samuel Mutuku, toen een jaar of 6, een jongentje zonder familie en altijd in de weer met dieren. Alsof de liefde van en voor dieren veel voor hem compenseerde, liep hij, met een grote glimlach, altijd wel met een beest te zeulen.
Voor diegene die onze blogs vanaf het begin volgen, staat misschien vaag nog het verhaal uit 2010 over het hondje Humpie met de gebroken poot voor ogen. De destijds 9-jarige Mutuku wist het zeker: hij zou later dierenarts worden. Hij was het die samen met Anneke en Maria (een vrijwilligster uit Duitsland) een puppie met een gebroken poot verzorgde. Hij zorgde er voor dat Anneke water kookte voor verbandrepen en dat zowel Maria, als Anneke als Ina het hele terrein afzochten toen de 2e puppie, door ons genaamd Dumpie, was verdwenen. En o hoe verdrietig was Mutuku toen het hondje werd gevonden en bleek te zijn vergiftigd.. Zo stonden daar dan 5 vrijwilligers met tranen in de ogen samen met een klein verdrietig jongentje dat hondje te begraven.
(wil je het verhaal nog een keer lezen ga dan naar onze 4e reis met het verhaal van 20 maart 2010 ;))
Maar voordat jullie ook tranen in de ogen krijgen en de titel van dit verhaal niet meer begrijpen; dit was in 2010! Het afscheid destijds van het kindertehuis zorgde ook voor een afscheid van Mutuku. Toen wij later Maria bezochten in Berlijn of een enkele keer via Facebook ‘spraken’ was en bleef Mtuku altijd onderwerp van gesprek.
Hoe bijzonder was het dan ook dat Anneke en Mutuku in 2019 weer contact kregen! De inmiddels uit de kluiten gewassen jonge man bleek zich ons nog goed te herinneren. Hij had de middelbare school afgerond, was uit het kindertehuis vertrokken en had inmiddels zelf toegang tot Facebook. Hij woont samen met vrienden in een golfplaten hutje in de sloppenwijk en, als er werk is in de bouw dan helpt hij daar om een paar shilling te verdienen want na de middelbare school waren er geen mogelijkheden voor hem om door te leren. Van zijn droom om dierenarts te worden, had hij gedesillusioneerd afscheid genomen.
Er volgden in de afgelopen 2 maanden heel wat gesprekken tussen Mutuku en ons. In diverse ontmoetingen kwamen zijn teleurstellingen, zijn eenzaamheid, zijn nood, zijn angsten maar ook zijn droom en passie weer tevoorschijn. Ieder gesprek leek er weer een stukje van de oude, vrolijke Mutuku tevoorschijn te komen. We zochten contact met Maria (de vrijwilligster uit Duitsland) om te vertellen dat we Mutuku weer hadden gevonden en ook zij was super blij dit te horen. Mutuku was nog altijd in haar gedachten en nog altijd wilde zij hem graag helpen om zijn droom te verwezenlijken.
Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan! De resultaten van Mutuku’s middelbare school waren zo laag dat dierenarts of zelfs dierenartsassistent onmogelijk leken. Wij waren wat verbaasd want Mutuku leek altijd zo’n intelligent jongentje maar ja de school waar hij op had gezeten is ook niet een van de beste. Nou zijn wij niet voor een gat te vangen dus ons netwerk werd aangeboord. Mutuku ging met Martha zelf scholen bezoeken omdat zelf gaan soms datgene oplevert wat uitgesloten lijkt als je de toegangseisen bekijkt. Met elkaar zijn Mutuku en wij bij een dierenarts op bezoek geweest om te kijken of een soort leren/werken combi mogelijk is. Mutuku ging naar de kapper, kreeg een paar nieuwe kleren en schoenen en de grijns op zijn gezicht werd alsmaar groter. Vorige week kwam het grote nieuws: er werd gezwaaid met een A4: de uitnodiging en toelating van een school om te starten met een cursus dierenartsassistent. Een eerste stap op weg naar een toekomst die voor kort onmogelijk leek!
Maria betaalt zijn schoolgeld. Wij mogen zaken regelen. Mutuku schaft spullen voor school aan en besluit dat hij voortaan Samuel genoemd wil worden. Niet zijn stam-naam maar zijn Keniaanse naam is voor hem
belangrijk. Afgelopen maandag vertrekt hij, naar een leuke school waar hij intern verblijft. Een hele brede glimlach op zijn gezicht, de handen wat klam maar hij gaat…...de toekomst tegemoet!
En wij? Maria, Anneke, Ina? Wij zijn zo ontzettend blij!! Dit is wat wij hier mogen doen. Dit is wat wij ook de afgelopen maanden weer mochten doen. Wij zijn dankbaar en stappen met een dubbel gevoel het vliegtuig weer in!
Tot snel.
Liefs.
Anneke
Ina
Voor diegene die onze blogs vanaf het begin volgen, staat misschien vaag nog het verhaal uit 2010 over het hondje Humpie met de gebroken poot voor ogen. De destijds 9-jarige Mutuku wist het zeker: hij zou later dierenarts worden. Hij was het die samen met Anneke en Maria (een vrijwilligster uit Duitsland) een puppie met een gebroken poot verzorgde. Hij zorgde er voor dat Anneke water kookte voor verbandrepen en dat zowel Maria, als Anneke als Ina het hele terrein afzochten toen de 2e puppie, door ons genaamd Dumpie, was verdwenen. En o hoe verdrietig was Mutuku toen het hondje werd gevonden en bleek te zijn vergiftigd.. Zo stonden daar dan 5 vrijwilligers met tranen in de ogen samen met een klein verdrietig jongentje dat hondje te begraven.
(wil je het verhaal nog een keer lezen ga dan naar onze 4e reis met het verhaal van 20 maart 2010 ;))
Maar voordat jullie ook tranen in de ogen krijgen en de titel van dit verhaal niet meer begrijpen; dit was in 2010! Het afscheid destijds van het kindertehuis zorgde ook voor een afscheid van Mutuku. Toen wij later Maria bezochten in Berlijn of een enkele keer via Facebook ‘spraken’ was en bleef Mtuku altijd onderwerp van gesprek.
Hoe bijzonder was het dan ook dat Anneke en Mutuku in 2019 weer contact kregen! De inmiddels uit de kluiten gewassen jonge man bleek zich ons nog goed te herinneren. Hij had de middelbare school afgerond, was uit het kindertehuis vertrokken en had inmiddels zelf toegang tot Facebook. Hij woont samen met vrienden in een golfplaten hutje in de sloppenwijk en, als er werk is in de bouw dan helpt hij daar om een paar shilling te verdienen want na de middelbare school waren er geen mogelijkheden voor hem om door te leren. Van zijn droom om dierenarts te worden, had hij gedesillusioneerd afscheid genomen.
Er volgden in de afgelopen 2 maanden heel wat gesprekken tussen Mutuku en ons. In diverse ontmoetingen kwamen zijn teleurstellingen, zijn eenzaamheid, zijn nood, zijn angsten maar ook zijn droom en passie weer tevoorschijn. Ieder gesprek leek er weer een stukje van de oude, vrolijke Mutuku tevoorschijn te komen. We zochten contact met Maria (de vrijwilligster uit Duitsland) om te vertellen dat we Mutuku weer hadden gevonden en ook zij was super blij dit te horen. Mutuku was nog altijd in haar gedachten en nog altijd wilde zij hem graag helpen om zijn droom te verwezenlijken.
Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan! De resultaten van Mutuku’s middelbare school waren zo laag dat dierenarts of zelfs dierenartsassistent onmogelijk leken. Wij waren wat verbaasd want Mutuku leek altijd zo’n intelligent jongentje maar ja de school waar hij op had gezeten is ook niet een van de beste. Nou zijn wij niet voor een gat te vangen dus ons netwerk werd aangeboord. Mutuku ging met Martha zelf scholen bezoeken omdat zelf gaan soms datgene oplevert wat uitgesloten lijkt als je de toegangseisen bekijkt. Met elkaar zijn Mutuku en wij bij een dierenarts op bezoek geweest om te kijken of een soort leren/werken combi mogelijk is. Mutuku ging naar de kapper, kreeg een paar nieuwe kleren en schoenen en de grijns op zijn gezicht werd alsmaar groter. Vorige week kwam het grote nieuws: er werd gezwaaid met een A4: de uitnodiging en toelating van een school om te starten met een cursus dierenartsassistent. Een eerste stap op weg naar een toekomst die voor kort onmogelijk leek!
Maria betaalt zijn schoolgeld. Wij mogen zaken regelen. Mutuku schaft spullen voor school aan en besluit dat hij voortaan Samuel genoemd wil worden. Niet zijn stam-naam maar zijn Keniaanse naam is voor hem
belangrijk. Afgelopen maandag vertrekt hij, naar een leuke school waar hij intern verblijft. Een hele brede glimlach op zijn gezicht, de handen wat klam maar hij gaat…...de toekomst tegemoet!
En wij? Maria, Anneke, Ina? Wij zijn zo ontzettend blij!! Dit is wat wij hier mogen doen. Dit is wat wij ook de afgelopen maanden weer mochten doen. Wij zijn dankbaar en stappen met een dubbel gevoel het vliegtuig weer in!
Tot snel.
Liefs.
Anneke
Ina
-
01 Februari 2020 - 22:30
Marieke:
Wat een prachtige ondersteuning geven jullie deze jongeman! Geweldig om te lezen. Veel succes voor Samuel. Ik wens hem alle goeds toe. -
02 Februari 2020 - 19:09
Caroline:
Wat een ontroerend verhaal, jullie ‘zien’ mensen echt!! Geweldig dat God hem weer op jullie pad heeft gebracht! -
02 Februari 2020 - 20:51
Marleen:
Fantastisch! Benieuwd hoe het hem zal vergaan! -
02 Februari 2020 - 21:20
MariekeW:
Wat een prachtig verhaal!!
Druppel op een gloeiende plaat maar zo belangrijk!
Sterkte met wennen in Nederland..
-
02 Februari 2020 - 21:59
Erika:
Hoe zou ik dit verhaal niet mooi kunnen vinden -
04 Februari 2020 - 21:03
Annelies:
Super gaaf! -
07 Februari 2020 - 15:56
Bertina Van Oostende:
Wauw wat een gouden verhaal. Zo bijzonder dat jullie Mutuku/ Samuel weer ontmoet hebben. En dat hij nu een kans krijgt zijn droom te gaan verwezenlijken. Super, echt een kippenvel moment. Wat een mooi werk mogen jullie doen.
Liefs, Wim en Bertina ❤️
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
