Hoop
Door: Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
05 Augustus 2021 | Kenia, Nairobi
Soms weet je eigenlijk niet hoe je een verhaal moet beginnen.
Beginnen met de 5-daagse safari, onze vakantie van dit jaar, die werkelijk geweldig was, is heel leuk en dat was echt genieten, maar na vandaag lijkt het niet te kloppen om dat allemaal te vertellen.
We zijn vandaag naar Gichaki geweest, voor Anneke al enigszins bekend terrein na afgelopen december en voor Ina nieuw. We zagen tegen deze dag op want we wisten dat we met heel schrijnende situaties in aanraking zouden komen. En dat bleek bewaarheid te worden.
Gichaki is een sloppenwijk net buiten Ngong. Dorcas, de vrouw van mr. Kwaka, onze medewerker, komt hier vandaan. In december hebben we daar aan een paar honderd gezinnen voedsel mogen brengen om de ergste nood even weer te lenigen en hen in ieder geval voor de feestdagen van voedsel te voorzien.
Dorcas is destijds met Anneke bij een aantal gezinnen geweest waar gehandicapte kinderen onderdeel van uitmaken. De situaties waren zo verschrikkelijk dat Anneke direct aangaf dat we moesten kijken of we iets kunnen doen om te helpen. Daarvoor is het project Gichaki help in het leven geroepen. Dorcas, Tosh, Martha en een verpleegkundige zullen zoveel mogelijk binnen deze gezinnen kijken wat nodig is en waar/hoe we kunnen ondersteunen.
Afgelopen zaterdag zijn ze, bepakt en bezakt met zakken eten, naar de gezinnen geweest en hebben de mensen geholpen met het uitrekenen van het verdelen van het voedsel over de verschillende dagen en met het schoonmaken. Gewoon uitleggen hoe je het beste de matrassen, de kleding en de huisjes kunt schoonmaken om een iets meer leefbare omgeving te creëren. Nu is het woord matras een te groot woord voor de stukken schuimrubber die over de waslijnen hangen. Dus dat wordt 1 van de zaken waar we ondersteuning in kunnen bieden.
Maar goed, dat zijn alweer de oplossingen terwijl we jullie graag willen vertellen hoe het is.
Bij het eerste adres werden we ontvangen door de moeder van Emmanuel, een jongen met ernstige meervoudige beperkingen. Hij ligt de hele dag op een totaal doorgezakte bank. De moeder kan niet bij hem weg en is dus ook niet in staat om te werken. Ze heeft nog 2 andere geestelijk beperkte kinderen. Deze worden ’s morgens door oma opgehaald en verzorgd. De moeder kan niet voor de 3 kinderen tegelijk zorgen. Een vader is er niet en verder ook niemand om inkomsten te genereren. Stel je eens voor dat je met 3 gehandicapte kinderen in een golfplaten hutje woont en je geen geld hebt voor eten, incontinentiemateriaal, laat staan iets anders, bijvoorbeeld een paar golfplaten om de buitentoilet iets op te knappen. Het is een totaal hopeloze situatie waarin je alleen maar heel stil wordt en om je heen kijkt en denkt, waar is de uitgang?? Maar ja, wij mogen gelukkig straks weer naar buiten, zij niet, zij gaat door ondanks alle wanhoop en uitzichtloosheid. Hoe bestaat het toch? Wat kun je alleen maar diep respect hebben voor deze mensen die niet opgeven.
Ook is Mirjam daar, een klein meisje met het down-syndroom, ze loopt zwaar stampend door het huisje als wij aankomen en wil niets met ons te maken hebben. Dit duurt een paar minuten en dan begint de nieuwsgierigheid te winnen. Als we wat in het Swahili zeggen, komt er de eerste blik van herkenning. En als Ina dan ook nog eens haar onvolprezen Donald Duck imitatie tentoonspreidt, komt er een prachtige lach tevoorschijn. Er blijkt tussen de stoelen van Ina en Anneke een mooie brede leuning te zijn en daar wil ze zitten. De prinses kijkt naar haar blanke onderdanen, strijkt ons eens lekker over die blonde (okay, misschien wat grijze) haren en heeft 2 nieuwe vriendinnen gemaakt. Wat een heerlijk grietje.
Paul en Lucie zijn beide verstandelijk beperkt, gaan wel naar school en spreken ook allebei wat Engels. Ze mochten vandaag thuisblijven omdat wij hen kwamen opzoeken. 2 Leuke jongeren die, met de juiste middelen, best in staat zijn om straks aangepast werk te doen. Maar ja, of daar al de mogelijkheden voor bestaan? Dat zullen Martha en Tosh gaan onderzoeken.
We mogen ook nog even in de slaapkamer kijken. Er staat een halfgammel bed en ach wat leuk, kerstverlichting denkt Anneke te zien. Wel vreemd in een kamer zonder elektriciteit. Ze kijkt nog eens beter en ziet dan dat er op een bijna regelmatige afstand gaten in het dak zitten waar de zon nu door schijnt op een groen/rood geblokte deken. Dit geeft het effect van kerstverlichting maar hoe zou je je voelen als het regent? En hoe passen er 3 gehandicapte kinderen met een moeder in 1 bed van 1.40? Inderdaad, Anneke wil graag naar de uitgang....
En zo gaan we door naar het volgende gezin. Weer een moeder alleen die voor een zwaar geestelijk beperkt meisje zorgt en niet in staat is om inkomsten te genereren. Het meisje verwondt zichzelf en kan geen moment alleen zijn. Zo kunnen we wel doorgaan met alle bezoeken die we vandaag gebracht hebben. Wat een ellende!!
We hebben afgesproken om 12 kinderen in het Gichaki help project te plaatsen. We willen de gezinnen, in ieder geval voorlopig, zolang de covid-crisis aanhoudt, voorzien van een basispakket voedsel. Daarnaast gaan we per situatie bekijken wat er nodig is. Bij een aantal kinderen is incontinentiemateriaal hoognodig. Maar dat is ook in Kenia erg duur. We zullen in Nederland op zoek moeten gaan naar herbruikbare, wasbare broekjes. Als iemand een idee heeft hoe we daar redelijk aan kunnen komen, dan horen we het heel graag.
We hebben een rolstoel nodig voor George die heel zwaar beperkt is en door zijn broer rondgedragen moet worden omdat de oude rolstoel die ze ooit hebben gekregen, het heeft begeven. Er zijn medicijnen tegen epilepsie nodig, er is schoolgeld nodig, er zijn heel veel golfplaten nodig om de ergste gaten te dichten en bijvoorbeeld op 1 van de buitentoiletten een dakje te maken zodat je in ieder geval droog naar de toilet kunt, er zijn matrassen nodig en kippen nodig, we worden bijna paniekerig als we er aan denken wat er allemaal moet gebeuren om alleen maar de allerhoogste nood te lenigen. En dan klinkt er een stemmetje in Anneke haar hoofd: jij kunt ze niet redden, je hoeft alleen maar te volgen en te doen wat je kunt, help ze maar 1 voor 1. Gelukkig, dat is het. Dat geeft rust, we mogen rustig verder gaan om datgene te doen wat mogelijk is. Elk stapje is er 1.
Misschien hebben jullie het al gezien en anders kun je bij de foto’s kijken. Op 9 oktober houden een we heel gaaf event. Je kunt mountainbiken of wandelen in de prachtige omgeving van Ede en je laten sponsoren. Leuk met een groep, met je gezin, vrienden of het werk. En houd je niet van fietsen of wandelen dan hebben we ook nog een leuke markt voor je. We maken hier, na vandaag nog veel meer, graag reclame voor want het geld zullen we gebruiken voor deze kinderen. Doe je mee?
Wij gaan hier weer verder met ons werk. Wat hebben we toch een geweldige taak, soms best zwaar maar we hoeven maar aan de vrouwen en kinderen te denken die we vandaag hebben ontmoet en wij gaan weer met plezier verder. Want we hebben vandaag hoop mogen brengen in 14 gezinnen. Tja, Dorcas vindt het lastig om goed te tellen als er zoveel nood is. En wie zijn wij om daar heel moeilijk over te doen?? 14 dus in plaats van 12.
warme groet,
Ina
Anneke
Beginnen met de 5-daagse safari, onze vakantie van dit jaar, die werkelijk geweldig was, is heel leuk en dat was echt genieten, maar na vandaag lijkt het niet te kloppen om dat allemaal te vertellen.
We zijn vandaag naar Gichaki geweest, voor Anneke al enigszins bekend terrein na afgelopen december en voor Ina nieuw. We zagen tegen deze dag op want we wisten dat we met heel schrijnende situaties in aanraking zouden komen. En dat bleek bewaarheid te worden.
Gichaki is een sloppenwijk net buiten Ngong. Dorcas, de vrouw van mr. Kwaka, onze medewerker, komt hier vandaan. In december hebben we daar aan een paar honderd gezinnen voedsel mogen brengen om de ergste nood even weer te lenigen en hen in ieder geval voor de feestdagen van voedsel te voorzien.
Dorcas is destijds met Anneke bij een aantal gezinnen geweest waar gehandicapte kinderen onderdeel van uitmaken. De situaties waren zo verschrikkelijk dat Anneke direct aangaf dat we moesten kijken of we iets kunnen doen om te helpen. Daarvoor is het project Gichaki help in het leven geroepen. Dorcas, Tosh, Martha en een verpleegkundige zullen zoveel mogelijk binnen deze gezinnen kijken wat nodig is en waar/hoe we kunnen ondersteunen.
Afgelopen zaterdag zijn ze, bepakt en bezakt met zakken eten, naar de gezinnen geweest en hebben de mensen geholpen met het uitrekenen van het verdelen van het voedsel over de verschillende dagen en met het schoonmaken. Gewoon uitleggen hoe je het beste de matrassen, de kleding en de huisjes kunt schoonmaken om een iets meer leefbare omgeving te creëren. Nu is het woord matras een te groot woord voor de stukken schuimrubber die over de waslijnen hangen. Dus dat wordt 1 van de zaken waar we ondersteuning in kunnen bieden.
Maar goed, dat zijn alweer de oplossingen terwijl we jullie graag willen vertellen hoe het is.
Bij het eerste adres werden we ontvangen door de moeder van Emmanuel, een jongen met ernstige meervoudige beperkingen. Hij ligt de hele dag op een totaal doorgezakte bank. De moeder kan niet bij hem weg en is dus ook niet in staat om te werken. Ze heeft nog 2 andere geestelijk beperkte kinderen. Deze worden ’s morgens door oma opgehaald en verzorgd. De moeder kan niet voor de 3 kinderen tegelijk zorgen. Een vader is er niet en verder ook niemand om inkomsten te genereren. Stel je eens voor dat je met 3 gehandicapte kinderen in een golfplaten hutje woont en je geen geld hebt voor eten, incontinentiemateriaal, laat staan iets anders, bijvoorbeeld een paar golfplaten om de buitentoilet iets op te knappen. Het is een totaal hopeloze situatie waarin je alleen maar heel stil wordt en om je heen kijkt en denkt, waar is de uitgang?? Maar ja, wij mogen gelukkig straks weer naar buiten, zij niet, zij gaat door ondanks alle wanhoop en uitzichtloosheid. Hoe bestaat het toch? Wat kun je alleen maar diep respect hebben voor deze mensen die niet opgeven.
Ook is Mirjam daar, een klein meisje met het down-syndroom, ze loopt zwaar stampend door het huisje als wij aankomen en wil niets met ons te maken hebben. Dit duurt een paar minuten en dan begint de nieuwsgierigheid te winnen. Als we wat in het Swahili zeggen, komt er de eerste blik van herkenning. En als Ina dan ook nog eens haar onvolprezen Donald Duck imitatie tentoonspreidt, komt er een prachtige lach tevoorschijn. Er blijkt tussen de stoelen van Ina en Anneke een mooie brede leuning te zijn en daar wil ze zitten. De prinses kijkt naar haar blanke onderdanen, strijkt ons eens lekker over die blonde (okay, misschien wat grijze) haren en heeft 2 nieuwe vriendinnen gemaakt. Wat een heerlijk grietje.
Paul en Lucie zijn beide verstandelijk beperkt, gaan wel naar school en spreken ook allebei wat Engels. Ze mochten vandaag thuisblijven omdat wij hen kwamen opzoeken. 2 Leuke jongeren die, met de juiste middelen, best in staat zijn om straks aangepast werk te doen. Maar ja, of daar al de mogelijkheden voor bestaan? Dat zullen Martha en Tosh gaan onderzoeken.
We mogen ook nog even in de slaapkamer kijken. Er staat een halfgammel bed en ach wat leuk, kerstverlichting denkt Anneke te zien. Wel vreemd in een kamer zonder elektriciteit. Ze kijkt nog eens beter en ziet dan dat er op een bijna regelmatige afstand gaten in het dak zitten waar de zon nu door schijnt op een groen/rood geblokte deken. Dit geeft het effect van kerstverlichting maar hoe zou je je voelen als het regent? En hoe passen er 3 gehandicapte kinderen met een moeder in 1 bed van 1.40? Inderdaad, Anneke wil graag naar de uitgang....
En zo gaan we door naar het volgende gezin. Weer een moeder alleen die voor een zwaar geestelijk beperkt meisje zorgt en niet in staat is om inkomsten te genereren. Het meisje verwondt zichzelf en kan geen moment alleen zijn. Zo kunnen we wel doorgaan met alle bezoeken die we vandaag gebracht hebben. Wat een ellende!!
We hebben afgesproken om 12 kinderen in het Gichaki help project te plaatsen. We willen de gezinnen, in ieder geval voorlopig, zolang de covid-crisis aanhoudt, voorzien van een basispakket voedsel. Daarnaast gaan we per situatie bekijken wat er nodig is. Bij een aantal kinderen is incontinentiemateriaal hoognodig. Maar dat is ook in Kenia erg duur. We zullen in Nederland op zoek moeten gaan naar herbruikbare, wasbare broekjes. Als iemand een idee heeft hoe we daar redelijk aan kunnen komen, dan horen we het heel graag.
We hebben een rolstoel nodig voor George die heel zwaar beperkt is en door zijn broer rondgedragen moet worden omdat de oude rolstoel die ze ooit hebben gekregen, het heeft begeven. Er zijn medicijnen tegen epilepsie nodig, er is schoolgeld nodig, er zijn heel veel golfplaten nodig om de ergste gaten te dichten en bijvoorbeeld op 1 van de buitentoiletten een dakje te maken zodat je in ieder geval droog naar de toilet kunt, er zijn matrassen nodig en kippen nodig, we worden bijna paniekerig als we er aan denken wat er allemaal moet gebeuren om alleen maar de allerhoogste nood te lenigen. En dan klinkt er een stemmetje in Anneke haar hoofd: jij kunt ze niet redden, je hoeft alleen maar te volgen en te doen wat je kunt, help ze maar 1 voor 1. Gelukkig, dat is het. Dat geeft rust, we mogen rustig verder gaan om datgene te doen wat mogelijk is. Elk stapje is er 1.
Misschien hebben jullie het al gezien en anders kun je bij de foto’s kijken. Op 9 oktober houden een we heel gaaf event. Je kunt mountainbiken of wandelen in de prachtige omgeving van Ede en je laten sponsoren. Leuk met een groep, met je gezin, vrienden of het werk. En houd je niet van fietsen of wandelen dan hebben we ook nog een leuke markt voor je. We maken hier, na vandaag nog veel meer, graag reclame voor want het geld zullen we gebruiken voor deze kinderen. Doe je mee?
Wij gaan hier weer verder met ons werk. Wat hebben we toch een geweldige taak, soms best zwaar maar we hoeven maar aan de vrouwen en kinderen te denken die we vandaag hebben ontmoet en wij gaan weer met plezier verder. Want we hebben vandaag hoop mogen brengen in 14 gezinnen. Tja, Dorcas vindt het lastig om goed te tellen als er zoveel nood is. En wie zijn wij om daar heel moeilijk over te doen?? 14 dus in plaats van 12.
warme groet,
Ina
Anneke
-
05 Augustus 2021 - 20:24
Annelies:
Poeh wat heftig! Eén voor één, steen voor steen. Mooi werk dames! -
05 Augustus 2021 - 21:11
Corina:
Dank voor het delen van jullie verhaal, heftig! Inderdaad stap voor stap en hopelijk met heel veel hulp! -
05 Augustus 2021 - 21:19
Monique:
Gewoon even moeten slikken.
Heel veel kracht en zegen! -
05 Augustus 2021 - 22:17
Eveline Volk:
Mijn ogen staan vol tranen van dit verhaal. Ik kon mijn dochter op een passende plek brengen waar ze aandacht kreeg. Het is intriest dat dit gebeurd in Kenya. Ik heb heel veel haak dingen gemaakt vogels hartjes ect. en ik wil het geld wel aan jullie geven. Ook heb ik veel incontinentie inleggers, maar ik weet niet hoe ik die daar zou moeten brengen.Die komen van een buurvrouw die overleden is. Ik wil helpen waar ik kan, dus graag hoor ik van jullie hoe. -
06 Augustus 2021 - 09:51
Jolien:
Zit het met tranen in mijn ogen te lezen, wat een leed en wat een armoede..
Een zegen dat jullie daar mogen helpen, stap voor stap.
Heel veel zegen op dat mooie, vaak ook moeilijke maar zulk dankbare werk! -
06 Augustus 2021 - 14:28
Rianne:
Mooi en confronterend! Ik ben onder de indruk. Wens jullie moed en kracht toe! -
06 Augustus 2021 - 16:41
Bertina :
Oh mennnn....wat heftig, en wat voel je je machteloos.
Zo oneerlijk verdeeld in de wereld.
Maar mooi dat jullie je bekommeren om hen.
En het is dan een druppel op een gloeiende plaat, maar vele druppels maken een plas.
En net wat Anneke zegt, volg ze en doe het 1 voor 1.
En bovenal laten we niet vergeten in gebed bij ze te zijn.
Sterkte en Gods zegen toegewenst.
De liefde die jullie al geven, neemt niemand ze meer af.
Liefs van ons❤️
-
08 Augustus 2021 - 09:27
Ankie :
Wat goed om te lezen dat jullie moed houden en doorgaan i deze moeilijke omstandigheden. Ik dank God voor mooie vrouwen als jullie. En bid jullie Zijn zegen toe.
-
08 Augustus 2021 - 20:28
Age:
Wat een heftig verhaal en ook mooi dat jullie dit kunnen doen. Hou vol en ga met God Hij zal.met jullie zijn. -
09 Augustus 2021 - 15:54
Emmy:
Sjonge meiden, snap dat het jullie af en toe zwaar valt! Maar mooi om dan dat stemmetje in je hoofd te horen! Een voor een! We brengen jullie en de mensen die jullie helpen voor Gods troon! Hij is een Helper voor ieder van ons! -
29 Augustus 2021 - 13:47
Marieke:
Anneke en Ina wat een schrijnende situaties.... Zo goed dat jullie willen helpen in deze nood!
Bid voor jullie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
