Tumaini
Door: Anneke en Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
15 Augustus 2021 | Kenia, Nairobi
Boven ons vorige verhaal stond ‘Hoop’ en dat staat er nu weer, alleen in het Swahili. En hier is een hele goede reden voor, het is namelijk zover, we hebben afgelopen week voor het eerst vergaderd met het bestuur van de nieuwe stichting Tumaini WEFA. We hebben al heel lang gesproken over het starten van een dochterorganisatie van Huruma MEVA in Kenia. En nu is het heugelijke feit daar.
We hebben een geweldige groep mensen bereid gevonden om het bestuur te vormen van deze organisatie in Kenia. Een combi van mensen met veel ervaring, jonge mensen met veel potentie en bovenal allemaal vol overtuiging dat we met elkaar werkelijk het leven van kwetsbare kinderen kunnen verbeteren! We zijn ontzettend blij, dankbaar en trots dat deze mensen het de moeite waard vinden om samen te werken en verder te bouwen aan het werk van Huruma MEVA in Kenia. We hebben hier gewoon ff lekker van nagenoten na de eerste vergadering.
We gaan richting afronding en vertrek terug naar Nederland, met weemoed en gevoel van beetje balen. Toch voelen we ons ook gezegend en zijn we heel blij met alles wat we hebben mogen doen!
En dan nu even de weersberichten vanuit Kenia: het is hier vooral koud en vochtig. Eergisteren is het eindelijk, na 3 ½ week gelukt om de kachel aan te krijgen waardoor de kou in ieder geval uit de woonkamer is verdwenen. We hebben gelijk het natte wasgoed dat al 2 dagen hing te drogen (en nog steeds even nat is) dwars door de woonkamer gehangen.Tja, dan denk je dat je in Afrika zit en het altijd goed weer is, NOT. We hebben wel vaker in augustus meegemaakt dat het koud is, maar deze keer is het wel extreem. Van de week, toen we de kachel nog niet aan konden krijgen, zaten we met 3 lagen kleren en ons aller masaidekentje om, te koukleumen. Leve ons geliefde masaikleedje.
Voor de ouderen onder ons, na het weerbericht kwamen altijd de landbouwberichten op de radio, echt al heel lang geleden. Hier hebben we ook een landberichtje: we hebben in Nederland momenteel geen huis van onszelf, alhoewel we een geweldig tijdelijk onderkomen hebben gekregen. We zijn nu (privé) landeigenaren van een ¼ acre oftewel 1000 m2 in Kibiko. De voorlopige koopakte is geregeld en in december zal de transfer van de grond zijn. We zullen er dan alvast 2 huizen op laten zetten voor zowel Simon en Maggie met Caroline en Angel als voor John. Op deze manier kunnen we hen weer een stap verder helpen in hun leven.
En zo gaan de dagen vreugde voorbij….. we vergaderen, we ontmoeten, we praten ons suf, en soms zitten we ook heel stil te kijken. Hahaha, van de week moesten we op bezoek bij de ouders van Shadrac (vriend van sponsordochter Tosh). Dat hoort bij de voorbereidingen van het huwelijk van Tosh en Shadrack. Dat zijn de schermutselingen voor de onderhandelingen over de bruidsschat, als we het goed hebben begrepen. Families moeten elkaar leren kennen. Nu is dat bij Tosh een wat ingewikkelde situatie omdat ze eigenlijk verschillende families heeft.
Maar goed, wij moesten kennis gaan maken met de familie. We kregen instructies mee over de kleding die we aan moesten, de cadeaus die we mee moesten nemen, een flesje wijn is uit de boze en een bos bloemen is hier vooral voor huwelijken en kerkdiensten. Nee, er ging een tas met brood, boter, pindakaas, ugali, rijst, koekjes, thee e.d mee. En…. toch een bosje bloemen om er een Nederlands tintje aan te geven (smile). We kwamen keurig op tijd aan op plaats van bestemming. Shadrack bracht ons naar binnen en we mochten in de familiekamer zitten. En daar zaten we dan zonder iemand te zien. We hoorden wel veel kabaal in de keuken en dat wat het dan. Natuurlijk zaten we binnen de kortste keren inwendig maar met een uitgestreken gezicht te stikken van het lachen. Uiteindelijk verscheen er een man in de deuropening die zich voorstelde als de vader van Shadrack en daarna hebben we hem pas weer gezien toen we bij de poort stonden om te vertrekken. Na nog eens een kwartier zitten in die grote kamer, kwam er een vrouw in de deuropening die gebaarde dat ze de moeder van Shadrack was, om vervolgens weer naar de keuken te verdwijnen waar het kabaal direct weer begon. We zagen de bui van een gigantische hoeveelheid eten al helemaal voor ons…
En ja hoor, na zo drie kwartier kwamen de schalen binnen. Tosh moest ons bedienen en we moeten toegeven, het eten was heerlijk. Moederlief kwam er ook bij zitten, voor een minuutje of 10, waarbij we een paar woorden konden praten, die door Tosh en Shadrack vertaald werden. En daarna was het bezoek voorbij. We werden uitgenodigd om regelmatig langs te komen, we waren van harte welkom. Het is een wondere wereld…. we zullen jullie op de hoogte houden als er een vervolg komt. We zijn natuurlijk knalnieuwsgierig naar die onderhandelingen.
Hoewel het heerlijk is dat hier niet alles volgens regels gaat en dat enorme vrijheid geeft, is de andere kant van het verhaal dat je ook geen rechten lijkt te hebben. Woensdagmorgen kregen we bericht van Maggie, de vrouw van sponsorzoon Simon. Ze had een telefoontje van de huisbaas gehad. Deze wilde zelf in hun huisje gaan wonen en zij werden op straat gezet. Hoezo vrijdag eruit zijn met 2 kleine kinderen, ben je nou helemaal gek geworden? Dat hoef je toch niet te accepteren? Oh ja, vrijdag werd ook nog donderdagavond. We hebben gelijk iemand ingeschakeld om te bemiddelen en ook de chief werd ingelicht. Uiteindelijk heeft de huurbaas een ander huisje voor hen geregeld en ze waren niet zo goed om acuut te gaan verhuizen. Aan het einde van donderdagmiddag waren ze al verhuisd. Moet je bij ons mee aankomen…..Het is een wondere wereld en dat is het!! Gelukkig hoeven ze maar een half jaar te overbruggen want dan krijgen ze eindelijk hun eigen huis en kan niemand hen meer uit hun huis zetten. Dan kunnen ze verder bouwen aan de toekomst. Laten we hopen dat het allemaal goed gaat en gaat lukken.
En zo komt er ook weer een eind aan deze reis en gaan we terug naar Nederland. Met een negatieve test op zak! Die test hebben we niet nodig voor Nederland maar wel om Kenia te verlaten. Het laten testen was ook een belevenis op zich. Registratie, triage alles gaat met de hand, niks per computer, maar was uiteindelijk heel goed geregeld. Keurig in de rij met afstand. Duurt drie kwartier en 4 later de uitslag al binnen… die dan gelukkig wel per computer, in de mail komt.
We hadden onze huurauto (Anneke scheurt hier heel zelfverzekerd aan de linkerkant van de weg rond) aan de zorg van een parkeerwachter achter gelaten want het raam wilde ineens niet meer dicht. Voor 200 shilling (1,75 euro) past hij op de auto en bracht ons naar een garage want zo konden we niet verder. De ‘garage” is een parkeerplaats met een aantal monteurs en een plastic zak met gereedschap. De halve deur ging er af en wij keken met argusogen toe……maar zoals meestal hier kwam dit ook op z’n pootjes terecht. Het probleem was zo gevonden en met een tijdelijke oplossing opgelost (we hadden te weinig tijd voor een definitieve oplossing) 9 euro en we konden weer verder! Heerlijk.
Morgen ronden we af en vertrekken we. De mensen hier worstelen, bouwen, begeleiden, helpen en leven gewoon weer verder. Wij hebben, met jullie hulp, steun en gebed weer een klein beetje mogen bijdragen aan de R. van rechtvaardigheid.
Dank jullie wel.
Liefs Anneke
Ina
We hebben een geweldige groep mensen bereid gevonden om het bestuur te vormen van deze organisatie in Kenia. Een combi van mensen met veel ervaring, jonge mensen met veel potentie en bovenal allemaal vol overtuiging dat we met elkaar werkelijk het leven van kwetsbare kinderen kunnen verbeteren! We zijn ontzettend blij, dankbaar en trots dat deze mensen het de moeite waard vinden om samen te werken en verder te bouwen aan het werk van Huruma MEVA in Kenia. We hebben hier gewoon ff lekker van nagenoten na de eerste vergadering.
We gaan richting afronding en vertrek terug naar Nederland, met weemoed en gevoel van beetje balen. Toch voelen we ons ook gezegend en zijn we heel blij met alles wat we hebben mogen doen!
En dan nu even de weersberichten vanuit Kenia: het is hier vooral koud en vochtig. Eergisteren is het eindelijk, na 3 ½ week gelukt om de kachel aan te krijgen waardoor de kou in ieder geval uit de woonkamer is verdwenen. We hebben gelijk het natte wasgoed dat al 2 dagen hing te drogen (en nog steeds even nat is) dwars door de woonkamer gehangen.Tja, dan denk je dat je in Afrika zit en het altijd goed weer is, NOT. We hebben wel vaker in augustus meegemaakt dat het koud is, maar deze keer is het wel extreem. Van de week, toen we de kachel nog niet aan konden krijgen, zaten we met 3 lagen kleren en ons aller masaidekentje om, te koukleumen. Leve ons geliefde masaikleedje.
Voor de ouderen onder ons, na het weerbericht kwamen altijd de landbouwberichten op de radio, echt al heel lang geleden. Hier hebben we ook een landberichtje: we hebben in Nederland momenteel geen huis van onszelf, alhoewel we een geweldig tijdelijk onderkomen hebben gekregen. We zijn nu (privé) landeigenaren van een ¼ acre oftewel 1000 m2 in Kibiko. De voorlopige koopakte is geregeld en in december zal de transfer van de grond zijn. We zullen er dan alvast 2 huizen op laten zetten voor zowel Simon en Maggie met Caroline en Angel als voor John. Op deze manier kunnen we hen weer een stap verder helpen in hun leven.
En zo gaan de dagen vreugde voorbij….. we vergaderen, we ontmoeten, we praten ons suf, en soms zitten we ook heel stil te kijken. Hahaha, van de week moesten we op bezoek bij de ouders van Shadrac (vriend van sponsordochter Tosh). Dat hoort bij de voorbereidingen van het huwelijk van Tosh en Shadrack. Dat zijn de schermutselingen voor de onderhandelingen over de bruidsschat, als we het goed hebben begrepen. Families moeten elkaar leren kennen. Nu is dat bij Tosh een wat ingewikkelde situatie omdat ze eigenlijk verschillende families heeft.
Maar goed, wij moesten kennis gaan maken met de familie. We kregen instructies mee over de kleding die we aan moesten, de cadeaus die we mee moesten nemen, een flesje wijn is uit de boze en een bos bloemen is hier vooral voor huwelijken en kerkdiensten. Nee, er ging een tas met brood, boter, pindakaas, ugali, rijst, koekjes, thee e.d mee. En…. toch een bosje bloemen om er een Nederlands tintje aan te geven (smile). We kwamen keurig op tijd aan op plaats van bestemming. Shadrack bracht ons naar binnen en we mochten in de familiekamer zitten. En daar zaten we dan zonder iemand te zien. We hoorden wel veel kabaal in de keuken en dat wat het dan. Natuurlijk zaten we binnen de kortste keren inwendig maar met een uitgestreken gezicht te stikken van het lachen. Uiteindelijk verscheen er een man in de deuropening die zich voorstelde als de vader van Shadrack en daarna hebben we hem pas weer gezien toen we bij de poort stonden om te vertrekken. Na nog eens een kwartier zitten in die grote kamer, kwam er een vrouw in de deuropening die gebaarde dat ze de moeder van Shadrack was, om vervolgens weer naar de keuken te verdwijnen waar het kabaal direct weer begon. We zagen de bui van een gigantische hoeveelheid eten al helemaal voor ons…
En ja hoor, na zo drie kwartier kwamen de schalen binnen. Tosh moest ons bedienen en we moeten toegeven, het eten was heerlijk. Moederlief kwam er ook bij zitten, voor een minuutje of 10, waarbij we een paar woorden konden praten, die door Tosh en Shadrack vertaald werden. En daarna was het bezoek voorbij. We werden uitgenodigd om regelmatig langs te komen, we waren van harte welkom. Het is een wondere wereld…. we zullen jullie op de hoogte houden als er een vervolg komt. We zijn natuurlijk knalnieuwsgierig naar die onderhandelingen.
Hoewel het heerlijk is dat hier niet alles volgens regels gaat en dat enorme vrijheid geeft, is de andere kant van het verhaal dat je ook geen rechten lijkt te hebben. Woensdagmorgen kregen we bericht van Maggie, de vrouw van sponsorzoon Simon. Ze had een telefoontje van de huisbaas gehad. Deze wilde zelf in hun huisje gaan wonen en zij werden op straat gezet. Hoezo vrijdag eruit zijn met 2 kleine kinderen, ben je nou helemaal gek geworden? Dat hoef je toch niet te accepteren? Oh ja, vrijdag werd ook nog donderdagavond. We hebben gelijk iemand ingeschakeld om te bemiddelen en ook de chief werd ingelicht. Uiteindelijk heeft de huurbaas een ander huisje voor hen geregeld en ze waren niet zo goed om acuut te gaan verhuizen. Aan het einde van donderdagmiddag waren ze al verhuisd. Moet je bij ons mee aankomen…..Het is een wondere wereld en dat is het!! Gelukkig hoeven ze maar een half jaar te overbruggen want dan krijgen ze eindelijk hun eigen huis en kan niemand hen meer uit hun huis zetten. Dan kunnen ze verder bouwen aan de toekomst. Laten we hopen dat het allemaal goed gaat en gaat lukken.
En zo komt er ook weer een eind aan deze reis en gaan we terug naar Nederland. Met een negatieve test op zak! Die test hebben we niet nodig voor Nederland maar wel om Kenia te verlaten. Het laten testen was ook een belevenis op zich. Registratie, triage alles gaat met de hand, niks per computer, maar was uiteindelijk heel goed geregeld. Keurig in de rij met afstand. Duurt drie kwartier en 4 later de uitslag al binnen… die dan gelukkig wel per computer, in de mail komt.
We hadden onze huurauto (Anneke scheurt hier heel zelfverzekerd aan de linkerkant van de weg rond) aan de zorg van een parkeerwachter achter gelaten want het raam wilde ineens niet meer dicht. Voor 200 shilling (1,75 euro) past hij op de auto en bracht ons naar een garage want zo konden we niet verder. De ‘garage” is een parkeerplaats met een aantal monteurs en een plastic zak met gereedschap. De halve deur ging er af en wij keken met argusogen toe……maar zoals meestal hier kwam dit ook op z’n pootjes terecht. Het probleem was zo gevonden en met een tijdelijke oplossing opgelost (we hadden te weinig tijd voor een definitieve oplossing) 9 euro en we konden weer verder! Heerlijk.
Morgen ronden we af en vertrekken we. De mensen hier worstelen, bouwen, begeleiden, helpen en leven gewoon weer verder. Wij hebben, met jullie hulp, steun en gebed weer een klein beetje mogen bijdragen aan de R. van rechtvaardigheid.
Dank jullie wel.
Liefs Anneke
Ina
-
15 Augustus 2021 - 19:15
Corina:
Wat een hoopvol verhaal! Geweldig dat Tumaini WEFA is opgericht, jullie grote wens (mooie namen samen)! Wat fijn dat jullie net nu in de buurt waren om Maggie en Simon te kunnen helpen en hoop te kunnen geven voor een goede toekomstige woonplek.
Kan niet wachten op een mooie fotoreportage. En goed opgelet vanochtend vanuit Kenia ;) -
15 Augustus 2021 - 19:34
Eveline Volk:
Wat een hoopvol verhaal, heerlijk dat jullie op deze manier toch met hoop naar huis gaan. Het lijkt mij een zegen dat jullie dit allemaal hebben kunnen doen. Veilige reis naar huis en tot ziens. -
15 Augustus 2021 - 20:12
Nella Francke :
Jullie hebben weer prachtig werk verricht, door de kracht van onze Heer. Hoop en liefde hebben jullie gebracht.
En nu een goede reis naar huis en vooral uitrusten. -
15 Augustus 2021 - 20:32
Gina Moorlag:
Wat ontzettend mooi en waardevol om jullie te kunnen volgen in het werk wat jullie daar allemaal doen. Wat een zegen en mooi wat daar allemaal gebeurt. Maar ook wat een armoede. Dat word weer een cultuur schok voor jullie hier in Nederland. Goede reis en geniet nog ba -
15 Augustus 2021 - 21:27
Emmy:
Weer veel werk verzet!! Mooi dat we dit zo ‘mee mogen beleven’. Fijn dat jullie en jullie werk zo gezegend zijn door de Heer! Een stukje rechtvaardigheid brengen in Kenia!. Ik kijk er naar uit jullie weer te ontmoeten! Goede reis!!❤️
-
15 Augustus 2021 - 21:48
Marian:
Wat is het weer bijzonder om te horen van jullie mooie werk en dat je verschil kunt maken. Met compassie voor het een en een lach om de belevenis in de garage. Zo gaat het leven daar en we hopen en bidden voor rechtvaardigheid, waar jullie een schakel in mogen zijn. -
16 Augustus 2021 - 10:29
Nynke:
Genieten weer jullie mooie verhaal! Zo’n bijzonder land en cultuur. Fijn dat jullie het werk daar weer hebben kunnen doen. Goede terugreis! Tot snel -
17 Augustus 2021 - 22:13
Bertina:
Jullie maken daar in Afrika echt het verschil. Wat geweldig veel hebben jullie gedaan, en soms met een paar stappen achteruit, maar ook zoveel stappen vooruit. Geweldig om alles zo te lezen, en welkom weer in ons koude kikkerlandje. Nu alles laten bezinken, en vanuit Nederland weer verder. Liefs, Wim en Bertina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
