Van Huruma tot pyamabroek in Mombasa
Door: Anneke/Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
13 April 2010 | Kenia, Mombassa
Hier zitten we dan in een prachtig huis in Diani beach met onze 4 kids.
Bijna niet te geloven dat het alsnog gelukt is om hier te kunnen komen.
We hebben in ons vorige verhaal iets verteld over wat problemen in Huruma.
Het punt is dat, vooral de oudere, kinderen het niet bepaald gemakkelijk hebben onder het bewind van Mama Zipporah. Sinds haar man anderhalf jaar geleden is overleden, is de situatie in Huruma nogal veranderd en vooral de oudere kinderen ondervinden daarvan de gevolgen. Daardoor kan Simon, een van de sponsorkinderen van Anneke, niet langer in Huruma blijven en dat heeft nogal wat problemen opgeleverd waardoor het er even op leek dat we Mombasa konden vergeten.
Maar nu zitten we hier lekker in Mombasa en genieten met volle teugen van het warme weer en de liters vocht verdwijnen hier als sneeuw voor de zon.
Het is voor de kinderen wel ff wennen aan dit nieuwe leventje.
We zijn in Huruma alvast begonnen om hen voor te bereiden op een enigszins westerse levensstijl.
En dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Om te beginnen hebben we hen laten oefenen op ons toilet in het guesthouse nadat we hadden gehoord dat er een Keniaan tijdens het gebruik van het westers toilet boven op de bril was gaan staan…….
Daarna kwam het verhaal van de zwembroeken en het zwempak. Hoe maak je duidelijk dat als je wilt zwemmen het niet de bedoeling is om dat in een spijkerbroek maar in een zwembroek /zwempak te doen. Nou, nou daar ging het heen. Dat waren de dame en heren toch echt niet van plan, daar begonnen ze niet aan. Voorzichtig lieten wij onze badpakken zien om te laten zien dat het best wel meevalt maar volgens mij had dit het tegengestelde effect. Tosh besloot dat ze alleen een badpak aan wilde trekken als de pijpen over haar knieeen zouden vallen. Maar in de winkel kregen we haar zover dat ze in ieder geval een badpak wilde passen en toen we, al zwetend met z’n drieeen in het pashokje, omdat ze er echt niet uit wilde komen, aan alle kanten duidelijk maakten dat het heel mooi stond, gaf ze toe. Maar een shirt zonder mouwen kwam er echt niet en een korte broek mocht alleen als het maat 46 voor mannen was en daar hebben we maar vanaf gezien. Wat schetst onze verbazing…… lopen we in Mombasa naar het strand en ziet Anneke ineens haar ( korte) pyamabroek langskomen met de benen van Tosh erin. Ze had haar pyama uitgeleend aan Tosh omdat ze geen pyama had maar ipv de pyama ’s nachts te dragen, loopt ze er nu mee van en naar het strand. Rare Kenianen……. maar ze zijn wel lief. Het eten is een belevenis op zich. We hebben met elkaar afgesproken dat we samen aan tafel eten. Niet beseffend dat dat voor hen iets anders kan betekenen dan voor ons. Dus we zitten, denken wij gezellig, aan tafel en ineens ben je er eentje kwijt. Blijkt onder de douche te staan. Tja….. bij enige navraag blijkt dat zij geen flauw idee hebben dat het gezellig is om met elkaar aan tafel te eten. Dus je gaat aan tafel zitten omdat dat is afgesproken en als je het eten op hebt, ga je douchen of wat anders doen en daar zitten dan 2 Nederlanders heel dom om zich heen te kijken waar iedereen is gebleven halverwege de maaltijd.
We eten half Keniaans en half Europees, dat gaat uitstekend en het is ook mooi om te zien dat ze het allemaal heerlijk en goed vinden.
Oh ja, de ferry….. als je in Mombasa komt en naar Diani beach wilt, waar ons huis is, moet je met de ferry. Tja, John was ervan overtuigd dat we met de auto over het water moesten rijden. Nadat hij begreep dat we met de ferry gingen, bleef hij heel angstig kijken want hij kan niet zwemmen en zo’n ferry dat kon nooit goed gaan. Ondertussen is hij eraan gewend, hij kijkt z’n ogen uit en geniet met volle teugen.
Op het strand aangekomen besloot hij dat dit niet waar kon zijn, er kon nooit zoveel zout gestrooid zijn dat het hele strand wit was. Uiteindelijk hebben we duidelijk kunnen maken dat het zand is. Maar nadat hij er wat van proefde besloot hij dat er toch zout door zat.
De golven zijn het einde. Ze staan er uren in, behalve James want dat zout is niet goed voor zijn ogen. Tot nu toe hebben we niet duidelijk kunnen maken dat je je ogen beter dicht kunt doen als er een golf aan komt.
We blijven wel constant in de buurt want ze kunnen geen van allen zwemmen. Zo af en toe moeten we even in actie komen omdat ze iets te overmoedig zijn.
’s Avonds hebben we een discussie. Elke avond een ander onderwerp dat ze zelf aan kunnen dragen. We zitten uren te praten en langzamerhand komen ze steeds meer los. Ze blijven vragen stellen waarop wij natuurlijk lang niet altijd antwoord hebben. Maar ze beginnen ons steeds meer te vertrouwen en langzamerhand verdwijnt het harnas van wantrouwen en angst. Ze merken dat ze zich niet meer hoeven te gedragen zoals Mama Z. van hen verwacht maar dat ze zichzelf mogen zijn. En dan komen daar een paar prachtige figuren te voorschijn met humor, met duizenden vragen, met hele serieuze opmerkingen en met prachtige bijbelteksten. We houden geen 3 prayers per dag maar we hebben wel elke morgen, na het ontbijt, een morgendevotion. En dit doen ze ook gewoon zelf. Vanmorgen was Simon aan de beurt en hij had 1 vers, het was Rom. 6: 23, hij vond het zelf wel een beetje kort dus hij besloot het 2 maal te lezen en daarna werd er nog een poos over doorgepraat. Prachtig om mee te maken. Denk vooral niet dat het ook niet gewone pubers zijn, die allerlei dingen uitproberen want ook dat hoort er gewoon bij. Maar gelukkig wel zonder dat het vervelende situaties oplevert (tot nu toe).
Vandaag zijn we naar Fort Jesus geweest. Vanaf de ferry wist Tosh uitstekend de weg omdat ze daar jaren heeft rondgezworven als straatkind. Dat is een rare gewaarwording om daar met haar rond te lopen en haar te horen vertellen dat ze daar onder die boom en daar in dat park en in die grot regelmatig sliep omdat dat niet zoveel gevaar opleverde behalve dat er in de grot wel regelmatig slangen langskwamen maar daar was gewoon niets aan te doen. Tja en dan zien je haar nu en ben je blij dat ze lacht, leeft en gelukkig is dat ze naar school kan gaan. We zullen deze dagen gebruiken om meer plekken te zien waar ze veel is geweest, misschien zelfs haar huis, we bekijken per keer wat ze zelf echt graag wil. Vandaag ging wat dat betreft heel goed.
We mogen hier lekker nog anderhalve week zitten en dan gaan we nog een paar dagen terug naar Huruma. Om eerlijk te zijn, zien we daar allemaal tegenop omdat Simon aan zijn nieuwe leven zal beginnen, er opnieuw veranderingen op stapel staan en omdat het afscheid heel dichtbij begint te komen. We zullen de kinderen dan echt achter moeten laten zonder zelf direct invloed te kunnen hebben en dat is lastig. Dat kunnen we ook hier niet helemaal van ons afzetten, maar de hoofdzaak op dit moment is dat we hier met elkaar prachtige dagen mogen hebben.
Oh ja, en we verkleuren ook nog enigszins. Dat wat bij ons vooral veel rood oplevert, wordt bij de kids alsmaar donkerder. Ze hebben besloten dat Tosh de kleur van James (die is nogal donker van zichzelf) aan begint te nemen en dat James blauw begint te worden.
We groeten jullie allemaal vanuit een heel warm en mooi huis in Diani beach,
Ina
Anneke
Bijna niet te geloven dat het alsnog gelukt is om hier te kunnen komen.
We hebben in ons vorige verhaal iets verteld over wat problemen in Huruma.
Het punt is dat, vooral de oudere, kinderen het niet bepaald gemakkelijk hebben onder het bewind van Mama Zipporah. Sinds haar man anderhalf jaar geleden is overleden, is de situatie in Huruma nogal veranderd en vooral de oudere kinderen ondervinden daarvan de gevolgen. Daardoor kan Simon, een van de sponsorkinderen van Anneke, niet langer in Huruma blijven en dat heeft nogal wat problemen opgeleverd waardoor het er even op leek dat we Mombasa konden vergeten.
Maar nu zitten we hier lekker in Mombasa en genieten met volle teugen van het warme weer en de liters vocht verdwijnen hier als sneeuw voor de zon.
Het is voor de kinderen wel ff wennen aan dit nieuwe leventje.
We zijn in Huruma alvast begonnen om hen voor te bereiden op een enigszins westerse levensstijl.
En dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Om te beginnen hebben we hen laten oefenen op ons toilet in het guesthouse nadat we hadden gehoord dat er een Keniaan tijdens het gebruik van het westers toilet boven op de bril was gaan staan…….
Daarna kwam het verhaal van de zwembroeken en het zwempak. Hoe maak je duidelijk dat als je wilt zwemmen het niet de bedoeling is om dat in een spijkerbroek maar in een zwembroek /zwempak te doen. Nou, nou daar ging het heen. Dat waren de dame en heren toch echt niet van plan, daar begonnen ze niet aan. Voorzichtig lieten wij onze badpakken zien om te laten zien dat het best wel meevalt maar volgens mij had dit het tegengestelde effect. Tosh besloot dat ze alleen een badpak aan wilde trekken als de pijpen over haar knieeen zouden vallen. Maar in de winkel kregen we haar zover dat ze in ieder geval een badpak wilde passen en toen we, al zwetend met z’n drieeen in het pashokje, omdat ze er echt niet uit wilde komen, aan alle kanten duidelijk maakten dat het heel mooi stond, gaf ze toe. Maar een shirt zonder mouwen kwam er echt niet en een korte broek mocht alleen als het maat 46 voor mannen was en daar hebben we maar vanaf gezien. Wat schetst onze verbazing…… lopen we in Mombasa naar het strand en ziet Anneke ineens haar ( korte) pyamabroek langskomen met de benen van Tosh erin. Ze had haar pyama uitgeleend aan Tosh omdat ze geen pyama had maar ipv de pyama ’s nachts te dragen, loopt ze er nu mee van en naar het strand. Rare Kenianen……. maar ze zijn wel lief. Het eten is een belevenis op zich. We hebben met elkaar afgesproken dat we samen aan tafel eten. Niet beseffend dat dat voor hen iets anders kan betekenen dan voor ons. Dus we zitten, denken wij gezellig, aan tafel en ineens ben je er eentje kwijt. Blijkt onder de douche te staan. Tja….. bij enige navraag blijkt dat zij geen flauw idee hebben dat het gezellig is om met elkaar aan tafel te eten. Dus je gaat aan tafel zitten omdat dat is afgesproken en als je het eten op hebt, ga je douchen of wat anders doen en daar zitten dan 2 Nederlanders heel dom om zich heen te kijken waar iedereen is gebleven halverwege de maaltijd.
We eten half Keniaans en half Europees, dat gaat uitstekend en het is ook mooi om te zien dat ze het allemaal heerlijk en goed vinden.
Oh ja, de ferry….. als je in Mombasa komt en naar Diani beach wilt, waar ons huis is, moet je met de ferry. Tja, John was ervan overtuigd dat we met de auto over het water moesten rijden. Nadat hij begreep dat we met de ferry gingen, bleef hij heel angstig kijken want hij kan niet zwemmen en zo’n ferry dat kon nooit goed gaan. Ondertussen is hij eraan gewend, hij kijkt z’n ogen uit en geniet met volle teugen.
Op het strand aangekomen besloot hij dat dit niet waar kon zijn, er kon nooit zoveel zout gestrooid zijn dat het hele strand wit was. Uiteindelijk hebben we duidelijk kunnen maken dat het zand is. Maar nadat hij er wat van proefde besloot hij dat er toch zout door zat.
De golven zijn het einde. Ze staan er uren in, behalve James want dat zout is niet goed voor zijn ogen. Tot nu toe hebben we niet duidelijk kunnen maken dat je je ogen beter dicht kunt doen als er een golf aan komt.
We blijven wel constant in de buurt want ze kunnen geen van allen zwemmen. Zo af en toe moeten we even in actie komen omdat ze iets te overmoedig zijn.
’s Avonds hebben we een discussie. Elke avond een ander onderwerp dat ze zelf aan kunnen dragen. We zitten uren te praten en langzamerhand komen ze steeds meer los. Ze blijven vragen stellen waarop wij natuurlijk lang niet altijd antwoord hebben. Maar ze beginnen ons steeds meer te vertrouwen en langzamerhand verdwijnt het harnas van wantrouwen en angst. Ze merken dat ze zich niet meer hoeven te gedragen zoals Mama Z. van hen verwacht maar dat ze zichzelf mogen zijn. En dan komen daar een paar prachtige figuren te voorschijn met humor, met duizenden vragen, met hele serieuze opmerkingen en met prachtige bijbelteksten. We houden geen 3 prayers per dag maar we hebben wel elke morgen, na het ontbijt, een morgendevotion. En dit doen ze ook gewoon zelf. Vanmorgen was Simon aan de beurt en hij had 1 vers, het was Rom. 6: 23, hij vond het zelf wel een beetje kort dus hij besloot het 2 maal te lezen en daarna werd er nog een poos over doorgepraat. Prachtig om mee te maken. Denk vooral niet dat het ook niet gewone pubers zijn, die allerlei dingen uitproberen want ook dat hoort er gewoon bij. Maar gelukkig wel zonder dat het vervelende situaties oplevert (tot nu toe).
Vandaag zijn we naar Fort Jesus geweest. Vanaf de ferry wist Tosh uitstekend de weg omdat ze daar jaren heeft rondgezworven als straatkind. Dat is een rare gewaarwording om daar met haar rond te lopen en haar te horen vertellen dat ze daar onder die boom en daar in dat park en in die grot regelmatig sliep omdat dat niet zoveel gevaar opleverde behalve dat er in de grot wel regelmatig slangen langskwamen maar daar was gewoon niets aan te doen. Tja en dan zien je haar nu en ben je blij dat ze lacht, leeft en gelukkig is dat ze naar school kan gaan. We zullen deze dagen gebruiken om meer plekken te zien waar ze veel is geweest, misschien zelfs haar huis, we bekijken per keer wat ze zelf echt graag wil. Vandaag ging wat dat betreft heel goed.
We mogen hier lekker nog anderhalve week zitten en dan gaan we nog een paar dagen terug naar Huruma. Om eerlijk te zijn, zien we daar allemaal tegenop omdat Simon aan zijn nieuwe leven zal beginnen, er opnieuw veranderingen op stapel staan en omdat het afscheid heel dichtbij begint te komen. We zullen de kinderen dan echt achter moeten laten zonder zelf direct invloed te kunnen hebben en dat is lastig. Dat kunnen we ook hier niet helemaal van ons afzetten, maar de hoofdzaak op dit moment is dat we hier met elkaar prachtige dagen mogen hebben.
Oh ja, en we verkleuren ook nog enigszins. Dat wat bij ons vooral veel rood oplevert, wordt bij de kids alsmaar donkerder. Ze hebben besloten dat Tosh de kleur van James (die is nogal donker van zichzelf) aan begint te nemen en dat James blauw begint te worden.
We groeten jullie allemaal vanuit een heel warm en mooi huis in Diani beach,
Ina
Anneke
-
13 April 2010 - 18:07
Marieke:
Beste meiden,
Ontroerend om te lezen!
Geniet lekker!
Ga met God! -
13 April 2010 - 18:34
Anke:
Heerlijk, geniet hiervan en weet dat de dag van morgen genoeg heeft aan z'n eigen zorgen! -
13 April 2010 - 19:19
Jaap:
Hoi Ina,
Zit ik hier in Stockholm jullie verhaal te lezen!
Een andere wereld. Ik een studiereis, jullie kinderen de grote onbekende, vreemde wereld in. Hoezo het hotelkamer iets te klein, het matras te zacht, het drinken duur in Zweden?! Een beetje nederigheid en dankbaarheid na het lezen van dit verhaal is op z'n plaats.
X JD -
13 April 2010 - 19:43
Alrik En Japke :
Top!
Liefdevolle en wijze momenten gewenst!
Shalom! -
13 April 2010 - 19:57
Wolbert En Hanny:
we houden je goed bij.
we genieten van jullie verhalen!
geniet nog veel van de 'vakantie'.
groeten.
-
13 April 2010 - 19:57
Wolbert En Hanny:
we houden je goed bij.
we genieten van jullie verhalen!
geniet nog veel van de 'vakantie'.
groeten.
-
13 April 2010 - 20:18
Hanneke A:
Hallo meiden
Probeer te genieten van een welverdiende vakantie met de kids -
13 April 2010 - 20:48
Judith:
hey meiden.wat een belevenissen en avonturen maar ook met veel liefde en goede energie.ben ik blij deze verhalen van jullie te lezen.moet wel eerlijk zeggen de tijd vliegt enorm.willen jullie de kids de groeten van mij doen voor wie mij nog kennen.de kleintjes en becky een dikke knuffel.gaat het goed nog met becky?kan ze zich goed redden?ik bid voor jullie.liefs ju -
13 April 2010 - 21:16
Wilma En Henk:
Geweldig !
Wat een verhaal.
Geniet nog even.
Sterkte straks God is nabij. -
13 April 2010 - 21:40
Wim Kuipers:
Fijn weer iets van jullie te horen. Veel waardering voor jullie communicatie met de mensen daar en jullie inzet. Veel sterkte straks bij het afscheid en het loslaten van de kinderen. -
13 April 2010 - 22:07
Oom M, Tante A. :
Hallo Ina en Anneke,
Wat beleven jullie daar toch wat. Wel heel leuk om te horen hoe jullie met "integratie" omgaan.
Geweldig. Geniet nog maar van deze tijd.
Liefs oom M. en tante A. -
14 April 2010 - 06:36
Kittydemuynck:
Hoi alletwee, heel mooie verhalen, het lijkt mij moeilijk straks afscheid te nemen.
Maar wij (ik) kijk er enorm naar uit Ina terug te zien.
Fijne tijd en tot wederhoren, groet Kitty -
14 April 2010 - 07:45
Peetje:
iki vind het echt geweldig om iedere keer jullie verhalen te mogen lezen ik wordt en iedere keer weer stil van en heb dan veel om over na te denken.
geniet nog even, en tot ziens -
14 April 2010 - 10:22
Ingrid:
Heej Anneke,
Geniet er van. Ik heb ook een weekje in een schattig huisje in Diani Beach gezeten destijds en vond het absoluut heerlijk. Ben benieuwd naar jullie foto's, misschien wel dezelfde plek. Enne pyjama's... het kan nog gekker... in sportbroekje en bh bijv;-).
Groetjes van Ingrid -
14 April 2010 - 10:29
Annet:
Geweldige ervaringen om te lezen!
-
14 April 2010 - 12:55
Hanneke:
oi oi oi wat weer een mooi verhaal. die momenten van genieten is voor de kinderen heeeeel belangrijk. ze zullen hun leven lang er naar terug kijken.
dus echt te gek dat jullie dat zo doen. je geeft ze wat mee voor hun leven. groetjes hanneke -
14 April 2010 - 14:41
Elgera:
in een woord. WAUW! wat super leuk voor jullie. en wat een mooie verhalen, lees ze steeds weer. de ene keer verdrietig, mooi, ontroerend. wens jullie nog een hele fijne tijd toe! en heel veel sterkte met het afscheid. wat vast erg moeilijk zal zijn. maar Hij zal verder ook bij hen zijn. en die zorg mogen jullie ook bij Hem neerleggen.
ik zal ook voor jullie bidden.
liefs elgera -
14 April 2010 - 15:32
Bertina:
He lieverds,
Wat geweldig wat jullie allemaal doen. En dat er ook moeilijke momenten zijn is wel te lezen. Wij zien er naar uit om jullie weer in levende lijve te zien, maar dat het voor jullie anders is dat snap ik maar al te best. Afscheid nemen doet altijd pijn en zeker hier waar jullie eigenlijk zo nodig zijn. Heel veel sterkte en God's onmisbare zegen en wij bidden voor jullie.
Groetjes de van OOstendes -
14 April 2010 - 17:01
Marian:
Hi meiden,
zo wat een belevenissen weer. fijn dat jullie met de kids kunnen ontspannen en genieten. Om wat tijd met elkaar te hebben want kan me voorstellen dat het moeilijk zal zijn ze straks weer achter te laten. Ik geniet van jullie verhalen en ik wens jullie nog een goede en gezegende tijd toe. Gods zegen! liefs marian -
14 April 2010 - 17:30
Frank:
Mooi verhaal! Fijn dat jullie zoveel voor je medemensen kunnen betekenen. Geniet van `jullie` kinderen en van de prachtige omgeving; ben op het laatste in ieder geval jaloers! -
14 April 2010 - 17:32
Pa En Ma Nieland:
Blij weer wat te horen. Wat een prachtig verhaal. En fijn om te lezen dat jullie het zo goed hebben. Fijn om samen te genieten van de mooie dingen in deze wereld. Heel bijzonder om samen met Gods Woord bezig te zijn en na te denken over de toekomst. We wensen jullie nog goede dagen toe. Wees zelf hartelijk gegroet en groet de jongens en Tosh van ons. -
15 April 2010 - 13:15
Hanneke H:
Hoi Ina en Anneke,
Wat fijn dat jullie met de kinderen met vakantie kunnen.Het is voor hen ook wel lastig al westerse die regels om je aan te houden. een mooi verhaal.Geniet nog even van alles wat je overkomt.
groet, Hanneke -
15 April 2010 - 15:59
Hennij Van Dijk:
Hoi Ina.
Net weer even jullie verhalen gelezen. Blijft mooi om te lezen. Wat lekker even op vakantie. Geniet nog maar fijn daar! Ik vind het weer heerlijk dat je terug komt straks. En luisteren naar de mooie verhalen. Lieve groet, ook van Hans, Hennij. -
22 April 2010 - 12:08
Renate:
Hoi Ina,
Als reactie op je vraag.
De eerste geheugengroep/ bijeenkomsten zijn heel goed gegaan. De bezoekers vonden het geweldig en leerzaam en het was erg leuk om te organiseren en thema's te bedenken en uit te werken. Vanmiddag beginnen we met de volgende groep met gedeeltelijk dezelfde deelnemers.
Jij/ jullie nog veel succes daar! -
25 April 2010 - 18:56
Erika:
Hallo Ina en Anneke,
De datum van vertrek nadert daarom wil ik jullie in elk geval sterkte wensen met afscheid nemen en een veilige en goede terug reis wensen.
Veel liefs Erika
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
