De tijd tikt en vliegt en wij ook

Hallo allemaal,

, op de valreep, terwijl we al op het vliegveld zitten toch nog een verhaal over onze belevenissen in Kenia. Het begon allemaal redelijk rustig maar dat bleek schone schijn. Dat is ook de reden dat er geen verhalen op uw beeldschermen verschenen, waarvoor onze excuses.
We hebben vandaag en gisteren weer heel wat keren afscheid moeten nemen van de kids, van medewerkers op allerlei manieren en tja toch ook van Kenia. Onze haat-liefde verhouding met dit land zal waarschijnlijk nooit veranderen.

In de afgelopen weken is er veel gebeurd. Aan het begin van de reis, zijn we begonnen met 2 dagen Nairobi om Caroline, de dochter van Simon en Maggy uitgebreid te bewonderen en te beknuffelen. Is dat echt nog maar 4 weken geleden? Er waren zorgen, Caroline lag in het ziekenhuis, maar gelukkig is het allemaal goed gegaan. Wel zien we hierin ook weer een stukje dat ons zorgen baart. Jongeren uit kindertehuizen hebben geen vangnet of netwerk. Zij krijgen een kind maar hebben eigenlijk geen idee hoe ze er mee om moeten gaan.

Na een aantal heerlijke dagen op Zanzibar waar we vakantie mochten vieren, overigens met een paar stevige tropische buien die de pret verder niet mochten drukken, zijn we aan het werk gegaan.

Oh ja, nog even een stukje beestenverhaal. We waren al wel gewend aan de koeien, geiten en kippen op straat maar nu komen er ook al varkens bij, de veestapel breidt ook hier in Kenia uit. Op een dag staan we, bij een hele drukke rotonde waar diverse grote wegen bij elkaar komen, te wachten op een aantal vrijwilligers, komt ineens al het verkeer tot stilstand met natuurlijk een geweldige chaos tot gevolg. Komt daar een hele kudde koeien aan, echt tussen alle auto’s door, we zijn benieuwd hoeveel er beschadigd zijn door deze actie, voor de duidelijkheid hebben we het over de auto’s. Blijken de Masai, door de droogte op zoek te zijn naar nieuwe weidegronden. Trekken zich nergens wat van aan en lopen gewoon met de hele kuddes over de wegen waarbij iedereen zich maar aan moet passen. Al die koeien dwars over die rotonde en wij maar genieten van de grandioze puinzooi. We hebben overigens geen rat gezien dit jaar dus wat dat betreft geen nieuws.

Het werk is prachtig en weerbarstig.
Bij Cara hebben we anderhalf jaar geleden het skillslab opgezet. In januari zijn daar 6 meisjes, die uit een andere kindertehuis zijn gezet omdat ze daar niet meer welkom waren, gestart met diverse cursussen. We zijn nu 8 maanden verder en het was de bedoeling om te bekijken of ze langzamerhand zover zijn dat ze begeleid kunnen gaan wonen en vervolgens in januari zelfstandig een bestaan op kunnen bouwen. We hebben een aantal gesprekken met hen gehad en deze meiden hebben geweldige sprongen voorwaarts gemaakt in hun ontwikkeling. 2 van hen kunnen alsnog naar een vervolgopleiding op een college, 2 gaan een eigen winkel beginnen met behulp van de stichting, 1 heeft er al een baan, blijft er nog 1 over waar de komende maanden nog een goede oplossing voor moet komen. Geweldig om te zien dat dit project direct zulke goede resultaten heeft. En ook prachtig om op deze manier met deze meiden te mogen werken.

Een aantal van onze vrijwilligers heeft in Cara gewerkt tijdens deze reis. En ja, daar zijn ook weer de oh zo schrijnende verhalen. Het is een meisjesrescue centre maar er werd een meisje met 2 broertjes binnen gebracht, we zullen u het verhaal achter de binnenkomst besparen, maar 1 van de jongentjes, Karies bleek klompvoetjes te hebben. Klein kereltje, 4 jaar oud, kruipt daar wat rond en blijkt heel erg pienter te zijn. Weet precies wat hij wil en hoe hij onze aandacht kan krijgen. Spreekt zelfs wat Engels. Karin, een van de vrijwilligers, besluit dat ze graag wil kijken wat er mogelijk is om hem te helpen. In de tussentijd horen wij dat hij zeer binnenkort naar een gewoon kindertehuis zal worden verplaatst. Gelukkig komen we zelf de childrens-officer tegen en ze blijkt ons nog goed te kennen. Dat moest dus uitgebuit worden. Wij aan het pleiten dat je zo’n kind niet in een kindertehuis moet stoppen omdat hij dan een verschrikkelijke toekomst tegemoet gaat. We hebben voorgesteld om hem te laten onderzoeken, eventueel te laten opereren, vervolgens naar een tijdelijke opvang in een goed tehuis te brengen en daarna in een adoptieprocedure te laten plaatsen. Oke, we geven toe dat we het allemaal nog niet voor elkaar hebben maar we zijn al wel een mooi eind onderweg met de goede contacten.
En….. ze vond het een heel goed plan. YES…..
Karin met Karies naar het ziekenhuis voor onderzoek en toen de domper. Hij bleek een open ruggetje te hebben en de schade is veel groter dan alleen klompvoetjes. Hij zal een pijnlijke toekomst tegemoet gaan als er geen hulp komt. Gelukkig zijn er mogelijkheden om dat grotendeels te voorkomen maar dan moet hij een paar keer geopereerd worden. We gaan ervoor, Karin is al bezig om te kijken of er fondsen te werven zijn, en gaan proberen hem deze kans te geven. Op dit moment zitten zijn voetjes al in het gips en vervolgens zullen er in ieder geval een aantal operaties aan zijn heupen moeten plaatsvinden. Laten we hopen dat het goed gaat komen! Tja, zo krijgen al die verhalen ineens weer een gezicht. We weten ook dat we niet al deze kinderen kunnen helpen maar zoals Robyn altijd zegt, help ze 1 voor 1.

Voor degenen die Mahali pa Maisha op Facebook volgen en Julia hebben gezien met haar kapotte ruggetje, kunnen we vertellen dat het goed met haar gaat. We hebben de Bell family afgelopen middag ontmoet en Julia was er ook bij. Een schat van een baby die een ingepakt ruggetje dmv van een luier heeft en het goed doet. Elke keer maakt het weer zoveel indruk wat de Bells allemaal voor deze baby’s doen.

Ook zijn er weer veel gesprekken gevoerd met highscholers en after highscholers. We hopen dat het vruchten af gaat werpen.

En aangezien nu ons vliegtuig zo gaat vertrekken maken we een eind aan dit verhaal.

Het was weer goed en we zeggen Kwaheri/Tot ziens.

Lieve groet,
Anneke
Ina