Regen en Zonneschijn

We zijn ondertussen alweer thuis uit Kenia, hoognodig tijd voor een verhaal.


Ik zit met een trui aan op bed te schrijven en als ik naar buiten kijk, zie ik de regen. Het is alsof ik in Kenia een verhaal zit te typen want ook daar was het koud en af en toe regenachtig. Winter in Kenia en bijna herfst in Nederland. Nee, het weer was niet om over naar huis te schrijven!


Maar goed, de boeren zullen er blij mee zijn en wij konden de afgelopen week eindelijk rustig met de brommers vanaf ons huis de berg af naar beneden. In de week ervoor was de weg zo droog en stoffig dat we een andere weg moesten nemen om nog enigszins schoon bij de hoofdweg aan te komen. Nu was deze alternatieve route best mooi, met prachtige vergezichten maar je scheurde midden tussen de koeien door en het was hier en daar ook wel een beetje stijl. Af en toe met dichtgeknepen ogen en samengeknepen billen deden we weer interessante ervaringen op.


De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Weken met veel ups en downs en de titel van dit verhaal slaat niet alleen op het weertype maar ook op de gebeurtenissen in Kenia. Om met de vader van Dick Trom te spreken: het is een bijzonder land en dat is het!


Eerst hebben we lekker vakantie gevierd in Tanzania en heerlijk van de zon genoten. Natuurlijk wel weer enige ontmoetingen met diverse beesten zoals u van ons gewend bent. Dit keer hebben we enige discussies en ruzies met zandvlooien uitgevochten! Drie weken geleden, op woensdag, zijn we in Kenia aangekomen en zijn we gelijk doorgereisd naar Cara (meisjes-rescue-centrum) om de familie Veurink te ontmoeten. Zij hebben namens Huruma MEVA, met het hele gezin, vrijwilligerswerk gedaan in Cara en in het baby-rescue-centre Mahali Pa Maisha. Het was erg leuk om hen op te zoeken en elkaar in Kenia, na alle gesprekken in Nederland, weer te ontmoeten. Zij hadden inmiddels hun eerste Keniaanse ervaringen opgedaan en zaten vol indrukken van het land, de bevolking en de omgeving. Wat is het dan gaaf om dat met elkaar te kunnen delen.


In Cara was het druk. Er worden momenteel meer meisjes opgevangen dan dat er plaatsen zijn. Dit heeft puur te maken met de hoge nood. Een bezoekje van Edwina of Timothy (leidersechtpaar) aan het politiebureau levert zomaar ineens weer 7 kinderen op die een opvangplek nodig hebben. Hoe schrijnend en confronterend is het om 7 angstige kids in de bus te hebben die al zoveel hebben meegemaakt en nu naar een, voor hen, totaal vreemde plek worden gebracht. Hoe mooi is het ook dat zij in Cara een veilig plekje mogen vinden en dat een tweejarig meisje ’s avonds haar angst gedeeltelijk kwijt raakt en veilig weg kruipt op de schoot van één van de ‘Veurinks’. Mooi werk: er gewoon zijn, aandacht voor de kinderen, meehelpen op het land en zo een kleine bijdrage mogen leveren die van grote betekenis is. We ontmoeten er ook Hellen in haar winkeltje, een Masaai-meisje die, nadat ze opleiding in het skillslab van Huruma MEVA heeft gevolgd, nu zelfstandig haar winkeltje draait. Dat gaat niet vanzelf, ze is enthousiast begonnen maar heeft nu wel weer wat hulp en steun nodig. Samen met Karin, een vrijwilliger van vorig jaar, proberen we Hellen weer op weg te helpen en spreken we ook met de andere meisjes van het skillslab die momenteel bezig zijn met de naailessen zodat ze straks in hun eigen onderhoud te kunnen voorzien.


’s Middags ontmoeten we een aantal sponsor-kids waarmee we een aantal gesprekken hebben. We spreken af bij een restaurantje en tijdens het nuttigen van een maaltijd blijkt later dat Anneke hier een gezellig beestje mee vandaan neemt. Dit vriendelijke diertje, ook wel parasiet genaamd, heeft haar behoorlijk lastig gevallen en was zo gek op haar dat ie zelfs is meegereisd naar Nederland. Tja, deze illegale parasiet is zonder invoerrechten of visa de grens over gekomen. We hopen overigens dat ze dit vriendje snel weer kwijtraakt ;)


In de dagen daarna hebben we diverse afspraken en zien we ook baby Caroline, het sponsorkleinkind van Anneke. Afgelopen december bleek Caroline ernstig ziek, een te groot hart en te kleine longen belemmerden haar ernstig in haar groei en ontwikkeling. Wat is het spannend geweest! In februari van dit jaar was de situatie nog net zo ernstig. Foto’s toonden hetzelfde beeld als in december. In maart is kleine Caroline naar de cardiolog geweest, een bevriende arts van Robyn Moore, de Amerikaanse verpleegkundige. Ze is daar onderzocht en er zijn opnieuw foto’s gemaakt en wat bleek? Ze is zo goed als gezond! Het hart is nu van normale grootte en de longen zijn al meer ontwikkeld. Wat een wonder! En wat ziet ze er goed uit….ze lacht zelfs voluit. Ze loopt nog wat achter in haar ontwikkeling en moet onder controle blijven maar het gaat goed met haar.


Samen met de Veurink-familie zijn we vervolgens een aantal dagen in het baby rescue centre geweest. Er is hard gewerkt op zowel het nieuwe land van het baby rescue centre als bij de baby’s zelf. Of het nu gaat om het werken in de kas, op het land, het helpen van Robyn bij de medische check van de baby’s, het vele flessen geven en spelen met de peuters, het maakt allemaal deel uit van het programma. Het gaat goed met de kindjes daar en dat is gaaf om te zien. De afgelopen tijd hebben een flink aantal baby’s een forever-family (zoals de Bells dat noemen) gevonden en zijn dus geadopteerd maar ook zijn er weer nieuwe baby’s binnengekomen die in het rescue-centre een (tijdelijk) plekje mogen vinden. Waardevol!


Na de dagen in het rescuecentre is de familie Veurink op safari gegaan en zijn wij aan de slag gegaan binnen het Higschoolproject. Afgelopen januari zijn er 7 nieuwe jongelui in het highschoolproject gestart waarvan 4 in de eerste klas. Dossiers moeten worden bijgewerkt, met medewerker Kwaka gesproken over de gang van zaken, schoolgeld betaald en het mooiste van alles, gesprekken met de tieners zelf. We ontmoeten Immaculate Resian, een meisje van 15 jaar. Een pittige en pientere jonge dame, gevlucht om aan een vroeg-huwelijk te ontkomen, hierom verstoten door haar familie maar vol moed en kracht om de highschool goed te doorlopen. We vragen haar wat ze wil worden en dat blijkt advocaat te zijn. We glimlachen want advocaat, dokter en piloot blijven favoriete beroepen maar zij heeft nog wat toe te voegen. Ze is vastbesloten want de meisjes in haar stam wachten op haar! Als advocate kan ze immers wat betekenen in het voorkomen van vroeg-huwelijken en vrouwenbesnijdenis…. Dat is ze van plan! Tja….dan rest alleen maar kippenvel en beseffen we dat wij dat kleine steentje bij mogen dragen maar dat de Kenianen het zelf mogen en moeten gaan doen.


Dat laatste is wel datgene wat de ups en downs veroorzaakt. Het verhaal van Immaculate bepaalt ons weer heel erg bij het doel van ons mooie werk maar er zijn ook andere zaken die soms minder goed gaan. Jonge mensen die niet de kansen pakken die ze krijgen, hun toekomst weggooien en met liegen en bedriegen een stap vooruit willen zetten. Soms lijkt het een never-ending-story en zakt ons de moed in de schoenen, twijfelen we aan het werk en weten we niet wat de volgende stap moet zijn. Tot een goede kennis, een Keniaanse taxichauffeur, tegen ons zegt: “God zal je de weg wel wijzen, neem rust en houdt moed”. Tja….daar hebben wij dan even niets meer aan toe te voegen!


Graag tot de volgende reis!

(in december hopen we weer te gaan)


Heel hartelijke groet van

Anneke

Ina