Waarom?
Door: Anneke/Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
26 April 2017 | Kenia, Nairobi
Wat vliegt de tijd toch altijd als we hier aan het werk zijn. Wat hebben we weer mooie gesprekken, afspraken en ontmoetingen. We mogen zowel met de kinderen als met de Keniaanse partners kennis delen, elkaar aanmoedigen, bemoedigen en helpen! Elke keer blijkt dat er veel tijd in deze gesprekken en in het reizen gaat zitten. Maar ook hoe waardevol het is.
Soms stellen we onszelf de gezonde vraag: waarom doen we dit werk en wat bereiken we?
Eergisteren brachten we een bezoek aan een kindertehuis. De kinderen zitten op de binnenplaats en komen ons groeten. Sommige stoer met een stevige high five, kennen ons al jaren, anderen heel verlegen. Ina herkent het kleine mannetje van vorig jaar. Hij durfde haar niet aan te kijken. Ook nu komt hij er weer heel verlegen aan, en opnieuw kijkt hij haar niet aan maar ….. hij durft wel gelijk zijn armpjes om haar nek te slaan en dat werd natuurlijk beantwoord met een dikke knuffel. Die constante hunkering naar erkenning en liefde van deze kids is 1 van de redenen waarom we weten dat het werk dat we hier doen belangrijk is. Niet omdat wij zo nodig knuffels uit moeten delen maar wel het ernaar toe werken dat elk kind de kans krijgt om in een gezin op te mogen groeien. Zodat ze daar de liefde die ze nodig hebben, kunnen ontvangen. Daar mogen we met elkaar hard aan werken.
Ondertussen zaten we wel mooi te kijken en kwam degene waar we een afspraak mee hadden niet opdagen. Na anderhalf uur vinden we het mooi geweest. We gaan weer. Van de ene kant blij dat we even contact hebben gehad met de kinderen en aan de andere kant gefrustreerd omdat de afspraak niet wordt nagekomen. Ach, this is Kenya, het gaat met vallen en opstaan. We laten 26 kinderen achter. Gelukkig weten zij niet wat er speelt en hoeveel beter ze het zouden kunnen hebben.....
We zijn ook nog steeds bezig om Tosh en John in te werken in het werk van de stichting. Anneke is gistermorgen met Tosh aan het werk geweest. Ze storten zich in de wereld van schoolbeurzen en leningen. Er zijn mogelijkheden voor ondersteuning vanuit de overheid maar de weg er naar toe is erg lastig. Veel zoeken op internet en navragen bij de diverse instanties kan voor een aantal scholieren een gedeeltelijke beurs opleveren waardoor we nog meer tieners aan een highschoolopleiding kunnen helpen. Met Tosh spreken we af dat zij hier de komende maanden mee aan de slag gaat.
Ina doet ondertussen inkopen. Basisvoedsel als rijst en ugali (maispuree). Voedsel wat hier de afgelopen maanden zo duur is geworden dat minder monden kunnen worden gevoed. Voor een aantal gezinnen betekent deze tas vol voedsel een paar weken minder zorgen.
Tegen de middag ontmoeten we elkaar weer. We hebben tussendoor nog een afspraak in Ngong om een paar zaken af te tikken en reizen vervolgens door naar Cara, een meisjes-rescuecentrum. Eerst bezoeken we het skillslab waar een aantal Masai-meisjes druk bezig is met de naailessen. Daarna brengen we gewapend met een tas vol lolly's tijd door met de meisjes in Cara.
's Avonds krijgen de gesprekken van vorige week, met de manager van Cara, een vervolg. We spreken over de stappen die we met elkaar zetten om meisjes, waar mogelijk, weer terug naar hun familie te laten gaan. Dat kan alleen met ondersteuning en vervolgbezoeken van de socialworkers en counselors. Iets waar we al jaren naar toe werken en waar de afgelopen maanden flinke stappen in zijn gezet. Begin april zijn we naar Ierland gevlogen om met het bestuur van Cara te spreken over deze visie en manier van werken. Het resultaat is dat er niet af en toe een meisje teruggaat naar de community maar dat het hele beleid erop gericht is dat alle meisjes, niet in Cara, maar bij familie of in de community op zullen groeien. De eerste meisjes zijn naar huis! Wat een zegen dat het lijkt te lukken.
Waarom doen we dit werk en wat bereiken we? Daarom doen we het!
En dan is er weer een dag voorbij. Op en neer. Zo is het leven hier.
Vandaag mogen doen wat er voor handen is. Denkend aan gisteren en uitzien naar morgen!
Warme groet,
Anneke
Ina
Soms stellen we onszelf de gezonde vraag: waarom doen we dit werk en wat bereiken we?
Eergisteren brachten we een bezoek aan een kindertehuis. De kinderen zitten op de binnenplaats en komen ons groeten. Sommige stoer met een stevige high five, kennen ons al jaren, anderen heel verlegen. Ina herkent het kleine mannetje van vorig jaar. Hij durfde haar niet aan te kijken. Ook nu komt hij er weer heel verlegen aan, en opnieuw kijkt hij haar niet aan maar ….. hij durft wel gelijk zijn armpjes om haar nek te slaan en dat werd natuurlijk beantwoord met een dikke knuffel. Die constante hunkering naar erkenning en liefde van deze kids is 1 van de redenen waarom we weten dat het werk dat we hier doen belangrijk is. Niet omdat wij zo nodig knuffels uit moeten delen maar wel het ernaar toe werken dat elk kind de kans krijgt om in een gezin op te mogen groeien. Zodat ze daar de liefde die ze nodig hebben, kunnen ontvangen. Daar mogen we met elkaar hard aan werken.
Ondertussen zaten we wel mooi te kijken en kwam degene waar we een afspraak mee hadden niet opdagen. Na anderhalf uur vinden we het mooi geweest. We gaan weer. Van de ene kant blij dat we even contact hebben gehad met de kinderen en aan de andere kant gefrustreerd omdat de afspraak niet wordt nagekomen. Ach, this is Kenya, het gaat met vallen en opstaan. We laten 26 kinderen achter. Gelukkig weten zij niet wat er speelt en hoeveel beter ze het zouden kunnen hebben.....
We zijn ook nog steeds bezig om Tosh en John in te werken in het werk van de stichting. Anneke is gistermorgen met Tosh aan het werk geweest. Ze storten zich in de wereld van schoolbeurzen en leningen. Er zijn mogelijkheden voor ondersteuning vanuit de overheid maar de weg er naar toe is erg lastig. Veel zoeken op internet en navragen bij de diverse instanties kan voor een aantal scholieren een gedeeltelijke beurs opleveren waardoor we nog meer tieners aan een highschoolopleiding kunnen helpen. Met Tosh spreken we af dat zij hier de komende maanden mee aan de slag gaat.
Ina doet ondertussen inkopen. Basisvoedsel als rijst en ugali (maispuree). Voedsel wat hier de afgelopen maanden zo duur is geworden dat minder monden kunnen worden gevoed. Voor een aantal gezinnen betekent deze tas vol voedsel een paar weken minder zorgen.
Tegen de middag ontmoeten we elkaar weer. We hebben tussendoor nog een afspraak in Ngong om een paar zaken af te tikken en reizen vervolgens door naar Cara, een meisjes-rescuecentrum. Eerst bezoeken we het skillslab waar een aantal Masai-meisjes druk bezig is met de naailessen. Daarna brengen we gewapend met een tas vol lolly's tijd door met de meisjes in Cara.
's Avonds krijgen de gesprekken van vorige week, met de manager van Cara, een vervolg. We spreken over de stappen die we met elkaar zetten om meisjes, waar mogelijk, weer terug naar hun familie te laten gaan. Dat kan alleen met ondersteuning en vervolgbezoeken van de socialworkers en counselors. Iets waar we al jaren naar toe werken en waar de afgelopen maanden flinke stappen in zijn gezet. Begin april zijn we naar Ierland gevlogen om met het bestuur van Cara te spreken over deze visie en manier van werken. Het resultaat is dat er niet af en toe een meisje teruggaat naar de community maar dat het hele beleid erop gericht is dat alle meisjes, niet in Cara, maar bij familie of in de community op zullen groeien. De eerste meisjes zijn naar huis! Wat een zegen dat het lijkt te lukken.
Waarom doen we dit werk en wat bereiken we? Daarom doen we het!
En dan is er weer een dag voorbij. Op en neer. Zo is het leven hier.
Vandaag mogen doen wat er voor handen is. Denkend aan gisteren en uitzien naar morgen!
Warme groet,
Anneke
Ina
-
26 April 2017 - 11:06
Grietje Mooiweer:
Hoi Anneke en Ina,
Veel succes en doorzettingsvermogen gewenst bij deze reis/vakantie.
groetjes van Grietje Mooiweer uit Elburg -
26 April 2017 - 11:42
Geeske:
We leven met jullie mee! -
26 April 2017 - 12:14
Jolanda:
Heel veel bewondering heb ik voor jullie prachtige werk. Een goede zegenrijke tijd daar verder, hoor. En hartelijke groeten! -
26 April 2017 - 13:05
Marieke:
Gods zegen Anneke en Ina! In voor en tegenspoed.. -
26 April 2017 - 15:50
Margot:
Veel respect en bewondering voor jullie werk. Fijn dat jullie ons op de hoogte houden -
26 April 2017 - 18:24
Bertina:
Lieve Ina en Anneke,
Mooi om veel mee te lezen. En begrijpbaar dat je je de vraag stelt waarom doen we dit. Veel mooier om dan tot de ontdekking te komen dat het o zo nodig is. De druppel, en misschien wel de plas op de juiste plaats. Gods zegen toegewenst bij jullie werk.
Het zit er alweer bijna op.
Morgen een andere koningsdag toegewenst.
En sterkte bij het afscheid nemen.
Een hele goede reis terug toegewenst, en tot gauw❤️
Groetjes, van ons uit Putten -
26 April 2017 - 18:52
Gerard&Miranda:
Het blijft bijzonder om langs deze weg te mogen volgen G.B.Y. en tot volgende week. -
26 April 2017 - 19:01
Jolien:
Fijn om jullie verhalen weer te lezen!
En dat het toch ook elke keer weer duidelijk is wasrvoor jullie het mogen doen.
Nog een fijne dag en tot vrijdag!
Liefs Jolien -
03 Mei 2017 - 19:39
Henk Koetsier:
Wat mooi dat de kinderen terug kunnen naar hun eigen community.
Gods zegen toegewenst bij jullie werk.
Groeten Henk
-
03 December 2017 - 19:36
Corina :
heel indrukwekkend en prachtig om te lezen! Ik neem aan straks ook een kerst-verslag?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
