KiK
Door: Ina/Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
26 December 2011 | Kenia, Nairobi
KiK (Kerst in Kenia)
Hallo allemaal
Twee kerstdagen en je kunt er weer een boek over vol schrijven!! Als je het nog steeds niet vervelend vindt dan kun je hier je hart weer ophalen aan Keniaanse verhalen.
Het begon eigenlijk afgelopen zaterdag al. We hebben vorige week gekerkt in een Presbyteriaan-kerk en dat is ons zo goed bevallen dat we besloten dat we naar zo’n kerk (de PCEA) wilden op kerstmorgen. Het moest alleen wel wat dichter bij ‘ huis ’ zijn. We rijden na de kerstinkopen, ja dat gebeurd hier ook, met de taxi naar huis en zoeken het bord van de PCEA. Tot onze grote vreugde vinden we die en de taxi brengt ons tegensputterend er naar toe. Tja we hadden het bedrag van 250 ksh afgesproken maar er niet bij verteld dat we een eind van de hoofdweg even bij een kerk wilden kijken. Maar na de belofte van een prijsverhoging is hij zelfs bereid om te vragen hoe laat de kerstdienst begint. Na drie keer navragen is hij, en ook Anneke, er zeker van dat de kerk om half 10 begint en half 12 zal eindigen. Tjonge 2 uurtjes maar, we zijn benieuwd. We spreken met de kids af om half 9, ze zijn immers altijd te laat, alles geregeld. We versieren de tuin ivm de verjaardag van Rachel en gaan lekker slapen.
Kerst.
Zondagmorgenvroeg gaat de telefoon: “ Mam, we zijn er al hoor”. Ina kijkt verdwaasd op de wekker en constateert dat het half 8 is. Normaal gesproken zijn ze een uur te laat, nu een uur te vroeg! Ach ja…..this is Kenia men…...Dus met de jongens aan het ontbijt en in koor een lied voor Rachel. Inclusief de cadeautjes. Daarna gaan we naar de kerk. We zijn netjes op tijd als we om kwart over 9 bij de kerk aankomen. " Welkom, welkom, Merry Christmas"! - Euh ja, dank u, maar waar is de rest van de mensen? O maar die komen zo, niet zo veel want de kerk is niet zo groot maar ze komen. We vullen gelijk een bank met elkaar en wachten geduldig af. De muziek speelt, we weten nog steeds niet of het de Keniaanse versie van Stille nacht was maar stil was het beslist niet. De oortjes dreunen nog na. Om kwart voor 10 druppelen er wat mensen binnen. Wel 20. De dienst begint om 10.00 uur. Zowaar de Engelse versie van " in Bethlehems Stal” en de Swahili versie van “ Hoor de Engelen zingen d’eer”. Anneke’s kerst begint ieder jaar pas echt bij “ Hark the Herald Angels sing” maar ze kan het dit keer ook heel best met de Swahiliversie doen... We zingen en dansen een uur, heel gewoon in Kenia, daarna begint de preek. In het Engels, Swahli en Kikuyu (stammentaal) zodat we er af en toe wat van verstaan. Het gaat over de geboorte van Jezus, dat is nogal logisch op deze morgen, maar verder kunnen we er niet veel van maken. Een uur later zitten we allemaal te knikkebollen en vragen we ons af hoe lang dit gaat duren. We besluiten voorzichtig om toch maar weg te gaan direct na de preek. Drie uur is nu wel even genoeg…..Op naar ons gastverblijf, de jongens gaan mee. De BBQ wordt voorbereid en we zitten heerlijk in de tuin. Amerikaanse kerstmuziek en rood, groen, blauwe lichtjes vormen het contrast met de kerkdienst. Ooit wel een eens een BBQ gehad op Eerste Kerstdag? Best aan te raden hoor in plaats van de varkenshaas……Er zijn allerlei gasten in de grote tuin te vinden. Van ons, van Lorna (de huisbaas) van Mbite (haar hulp) Een gemengd gezelschap met ook veel jongelui. Er worden wedstrijdjes georganiseerd waarbij Rachel en Anneke elkaar nog nat gooien met een waterballon en James bijna een ei kapot laat vallen. Al met al een gezellige dag. We sluiten af met cadeautjes, het lijkt wel Sinterklaas, en we ontvangen hier en daar nog “ Merry Christmas-sms-jes “ Zelfs nog midden in de nacht, ach ja this is Kenia men…..
Boxingday.
Vandaag is het cadeautjesdag of terwijl Boxingday. We hebben afgesproken om dit met de kinderen in Christian Hands te vieren. Als Anneke de ogen open doet, blijkt dat niet zo goed te gaan, ze heeft de oogjes dicht zitten van het vocht. Alsof ze een paar klappen heeft gehad, maar dat kan het toch echt niet zijn. De apotheker zal haar later vertellen dat ze een allergische reactie op een muggensteek heeft, hij geeft haar een zalfje en het knapt zienderogen op.
Maar vooruit; terug naar het begin van de dag. We gaan op zoek naar een taxi want we nemen cadeautjes voor alle kinderen mee en we zullen vandaag voor het eten zorgen dus de spaghetti (ons al bijna traditioneel recept hier) en de salade moet ook worden vervoerd. Bijna iedereen hier heeft momenteel vakantie dus een taxi vinden valt nog niet mee. Gelukkig vinden we Sam. We zijn al eerder met hem op stap geweest maar dit keer snapt hij niet wat we willen. Ons Engels is dan ook niet al te best en met een Twents accent is er al helemaal niet veel van te maken. Mbite (Keniaanse hier in huis) helpt ons uit de brand en Sam staat op tijd voor de deur. De reis kan beginnen. Nou, nou, nou inderdaad wat een reis!! We hebben wel eens verteld dat de weg naar Christian Hands nauwelijks een weg is te noemen??? Bij regen is het helemaal een ramp! We glibberen richting het huis en het gaat allemaal goed. Boven op de heuvel kan de auto niet verder en we hebben de kids nodig om ons te helpen en alle spullen te verslepen. Op de slippertjes (lang leve de Birckenstocks) bereiken Rachel en Ina Christian Hands, waarna de jongens met gemak de heuvel oprennen om Anneke en de rest van de spullen te verlossen. De taxichauffeur vraagt een Kerst-prijs die er beslist niet om liegt, hij is de rest van de dag wel bezig om zijn auto te wassen. Leuk cadeautje…..
De kids in Christian Hands zijn vrolijk, iedereen helpt mee met koken. Op een barbeque wordt in en pot gehakt gebraden. Op een vuur wordt water voor de spagetti gekookt en in een wastobbe wordt de salade klaargemaakt. This is Kenia men….
We eten samen en daarna is het cadeautjestijd. Het is zo gaaf om al die gezichtjes (en gezichten) dan te zien. Mama Green heeft gezorgd voor cadeautjes, wij dus ook, de kids krijgen er dus allemaal minimaal 2. Super. Het wordt helemaal hilarisch als blijkt dat 10 kinderen een waterpistool hebben gekregen, Je kunt wel raden wat er volgt. Een groot waterballet! Raden wie er het natst is geworden……??? Kortom een hele leuke dag met elkaar.
De terugweg gaan we weer met de Matatu (het busje voor 14 personen) tja en dat is weer een verhaal apart. Niet te geloven! We komen aan op de plek waar we opstappen en het gevecht begint. Iedereen probeert ons in zijn matatu te krijgen want degene die het eerst vol is, gaat het eerst weg. 8 mannen staan letterlijk om ons te vechten. Nu wordt er niet dagelijks om ons gevochten en dit zou onze eer moeten strelen maar dit gaat toch echt te ver! Gelukkig belanden we uiteindelijk op een zitplek in het juiste busje. Pfff.
Als we over moeten stappen gaat het mis. Anneke komt achterin te zitten, Ina naast een nogal gevulde vrouw (kun je nagaan die twee op 1 bankje) en Rachel voorin tussen twee Kenianen geklemd. Op naar ons ‘ huis’. Er zitten dan zo’n 18 mensen in dit 14 persoonsbusje.
Tja en dan verliest Anneke haar telefoon. Ze heeft een geheim ritsvakje….heel handig voor de telefoon heeft ze ons al twee keer laten weten….. maar ze heeft ook al twee keer verteld dat dat zelfde ritsvakje leidt naar haar normale broekzak, daar waar de telefoon dus gewoon uit kan vallen! En dat gebeurt!! Gelukkig heeft ze het door en de zoektocht kan beginnen. Omgekeerd (in dat busje met 18 mensen) probeert ze haar telefoon, die naar achteren is gegleden, terug te vinden. Dat lukt dus niet. De bus wordt stil gezet en Rachel gaat met de bijrijder in de kofferbak kijken. Ze komt dan het achterwerk van Anneke tegen, waarbij een prachtige witte onderbroek uitsteekt boven de broekriem, als een platgedrukt kadetje tegen het raam van de Matatu. De kofferbak gaat open en Rachel vindt de telefoon en kruipt vervolgens gierend van het lachen, om het kadetje, weer tussen haar Keniaanse vrienden op de voorbank. Ina zit nog steeds met de zelfde goed gevulde vrouw op 1 bankje en kan alleen maar lachen en schudden in de lengte: meer ruimte is er niet. Gelukkig zijn we er bijna! Een eindje verderop stopt de matatu en gaan er 2 personen uit. Pff….maar dan…..komen er nog 5 mensen bij in. 21 mensen in een 14 persoons busje met Rachel er tussen, Ina inmiddels platgedrukt en Anneke achterin met 4 mensen op schoot. Spontaan wordt er: ik heb mijn wagen vol geladen gezongen. De vrouw naast Ina heeft het niet meer van het lachen om onze reacties, ze schudt waar ze schudden kan en dat valt niet mee. Dan zijn we er: op plaats van bestemming. Mag u raden hoeveel mensen eruit moeten om Anneke er uit te laten komen. Gelukkig MET telefoon.
This is Kenia men…..
Hallo allemaal
Twee kerstdagen en je kunt er weer een boek over vol schrijven!! Als je het nog steeds niet vervelend vindt dan kun je hier je hart weer ophalen aan Keniaanse verhalen.
Het begon eigenlijk afgelopen zaterdag al. We hebben vorige week gekerkt in een Presbyteriaan-kerk en dat is ons zo goed bevallen dat we besloten dat we naar zo’n kerk (de PCEA) wilden op kerstmorgen. Het moest alleen wel wat dichter bij ‘ huis ’ zijn. We rijden na de kerstinkopen, ja dat gebeurd hier ook, met de taxi naar huis en zoeken het bord van de PCEA. Tot onze grote vreugde vinden we die en de taxi brengt ons tegensputterend er naar toe. Tja we hadden het bedrag van 250 ksh afgesproken maar er niet bij verteld dat we een eind van de hoofdweg even bij een kerk wilden kijken. Maar na de belofte van een prijsverhoging is hij zelfs bereid om te vragen hoe laat de kerstdienst begint. Na drie keer navragen is hij, en ook Anneke, er zeker van dat de kerk om half 10 begint en half 12 zal eindigen. Tjonge 2 uurtjes maar, we zijn benieuwd. We spreken met de kids af om half 9, ze zijn immers altijd te laat, alles geregeld. We versieren de tuin ivm de verjaardag van Rachel en gaan lekker slapen.
Kerst.
Zondagmorgenvroeg gaat de telefoon: “ Mam, we zijn er al hoor”. Ina kijkt verdwaasd op de wekker en constateert dat het half 8 is. Normaal gesproken zijn ze een uur te laat, nu een uur te vroeg! Ach ja…..this is Kenia men…...Dus met de jongens aan het ontbijt en in koor een lied voor Rachel. Inclusief de cadeautjes. Daarna gaan we naar de kerk. We zijn netjes op tijd als we om kwart over 9 bij de kerk aankomen. " Welkom, welkom, Merry Christmas"! - Euh ja, dank u, maar waar is de rest van de mensen? O maar die komen zo, niet zo veel want de kerk is niet zo groot maar ze komen. We vullen gelijk een bank met elkaar en wachten geduldig af. De muziek speelt, we weten nog steeds niet of het de Keniaanse versie van Stille nacht was maar stil was het beslist niet. De oortjes dreunen nog na. Om kwart voor 10 druppelen er wat mensen binnen. Wel 20. De dienst begint om 10.00 uur. Zowaar de Engelse versie van " in Bethlehems Stal” en de Swahili versie van “ Hoor de Engelen zingen d’eer”. Anneke’s kerst begint ieder jaar pas echt bij “ Hark the Herald Angels sing” maar ze kan het dit keer ook heel best met de Swahiliversie doen... We zingen en dansen een uur, heel gewoon in Kenia, daarna begint de preek. In het Engels, Swahli en Kikuyu (stammentaal) zodat we er af en toe wat van verstaan. Het gaat over de geboorte van Jezus, dat is nogal logisch op deze morgen, maar verder kunnen we er niet veel van maken. Een uur later zitten we allemaal te knikkebollen en vragen we ons af hoe lang dit gaat duren. We besluiten voorzichtig om toch maar weg te gaan direct na de preek. Drie uur is nu wel even genoeg…..Op naar ons gastverblijf, de jongens gaan mee. De BBQ wordt voorbereid en we zitten heerlijk in de tuin. Amerikaanse kerstmuziek en rood, groen, blauwe lichtjes vormen het contrast met de kerkdienst. Ooit wel een eens een BBQ gehad op Eerste Kerstdag? Best aan te raden hoor in plaats van de varkenshaas……Er zijn allerlei gasten in de grote tuin te vinden. Van ons, van Lorna (de huisbaas) van Mbite (haar hulp) Een gemengd gezelschap met ook veel jongelui. Er worden wedstrijdjes georganiseerd waarbij Rachel en Anneke elkaar nog nat gooien met een waterballon en James bijna een ei kapot laat vallen. Al met al een gezellige dag. We sluiten af met cadeautjes, het lijkt wel Sinterklaas, en we ontvangen hier en daar nog “ Merry Christmas-sms-jes “ Zelfs nog midden in de nacht, ach ja this is Kenia men…..
Boxingday.
Vandaag is het cadeautjesdag of terwijl Boxingday. We hebben afgesproken om dit met de kinderen in Christian Hands te vieren. Als Anneke de ogen open doet, blijkt dat niet zo goed te gaan, ze heeft de oogjes dicht zitten van het vocht. Alsof ze een paar klappen heeft gehad, maar dat kan het toch echt niet zijn. De apotheker zal haar later vertellen dat ze een allergische reactie op een muggensteek heeft, hij geeft haar een zalfje en het knapt zienderogen op.
Maar vooruit; terug naar het begin van de dag. We gaan op zoek naar een taxi want we nemen cadeautjes voor alle kinderen mee en we zullen vandaag voor het eten zorgen dus de spaghetti (ons al bijna traditioneel recept hier) en de salade moet ook worden vervoerd. Bijna iedereen hier heeft momenteel vakantie dus een taxi vinden valt nog niet mee. Gelukkig vinden we Sam. We zijn al eerder met hem op stap geweest maar dit keer snapt hij niet wat we willen. Ons Engels is dan ook niet al te best en met een Twents accent is er al helemaal niet veel van te maken. Mbite (Keniaanse hier in huis) helpt ons uit de brand en Sam staat op tijd voor de deur. De reis kan beginnen. Nou, nou, nou inderdaad wat een reis!! We hebben wel eens verteld dat de weg naar Christian Hands nauwelijks een weg is te noemen??? Bij regen is het helemaal een ramp! We glibberen richting het huis en het gaat allemaal goed. Boven op de heuvel kan de auto niet verder en we hebben de kids nodig om ons te helpen en alle spullen te verslepen. Op de slippertjes (lang leve de Birckenstocks) bereiken Rachel en Ina Christian Hands, waarna de jongens met gemak de heuvel oprennen om Anneke en de rest van de spullen te verlossen. De taxichauffeur vraagt een Kerst-prijs die er beslist niet om liegt, hij is de rest van de dag wel bezig om zijn auto te wassen. Leuk cadeautje…..
De kids in Christian Hands zijn vrolijk, iedereen helpt mee met koken. Op een barbeque wordt in en pot gehakt gebraden. Op een vuur wordt water voor de spagetti gekookt en in een wastobbe wordt de salade klaargemaakt. This is Kenia men….
We eten samen en daarna is het cadeautjestijd. Het is zo gaaf om al die gezichtjes (en gezichten) dan te zien. Mama Green heeft gezorgd voor cadeautjes, wij dus ook, de kids krijgen er dus allemaal minimaal 2. Super. Het wordt helemaal hilarisch als blijkt dat 10 kinderen een waterpistool hebben gekregen, Je kunt wel raden wat er volgt. Een groot waterballet! Raden wie er het natst is geworden……??? Kortom een hele leuke dag met elkaar.
De terugweg gaan we weer met de Matatu (het busje voor 14 personen) tja en dat is weer een verhaal apart. Niet te geloven! We komen aan op de plek waar we opstappen en het gevecht begint. Iedereen probeert ons in zijn matatu te krijgen want degene die het eerst vol is, gaat het eerst weg. 8 mannen staan letterlijk om ons te vechten. Nu wordt er niet dagelijks om ons gevochten en dit zou onze eer moeten strelen maar dit gaat toch echt te ver! Gelukkig belanden we uiteindelijk op een zitplek in het juiste busje. Pfff.
Als we over moeten stappen gaat het mis. Anneke komt achterin te zitten, Ina naast een nogal gevulde vrouw (kun je nagaan die twee op 1 bankje) en Rachel voorin tussen twee Kenianen geklemd. Op naar ons ‘ huis’. Er zitten dan zo’n 18 mensen in dit 14 persoonsbusje.
Tja en dan verliest Anneke haar telefoon. Ze heeft een geheim ritsvakje….heel handig voor de telefoon heeft ze ons al twee keer laten weten….. maar ze heeft ook al twee keer verteld dat dat zelfde ritsvakje leidt naar haar normale broekzak, daar waar de telefoon dus gewoon uit kan vallen! En dat gebeurt!! Gelukkig heeft ze het door en de zoektocht kan beginnen. Omgekeerd (in dat busje met 18 mensen) probeert ze haar telefoon, die naar achteren is gegleden, terug te vinden. Dat lukt dus niet. De bus wordt stil gezet en Rachel gaat met de bijrijder in de kofferbak kijken. Ze komt dan het achterwerk van Anneke tegen, waarbij een prachtige witte onderbroek uitsteekt boven de broekriem, als een platgedrukt kadetje tegen het raam van de Matatu. De kofferbak gaat open en Rachel vindt de telefoon en kruipt vervolgens gierend van het lachen, om het kadetje, weer tussen haar Keniaanse vrienden op de voorbank. Ina zit nog steeds met de zelfde goed gevulde vrouw op 1 bankje en kan alleen maar lachen en schudden in de lengte: meer ruimte is er niet. Gelukkig zijn we er bijna! Een eindje verderop stopt de matatu en gaan er 2 personen uit. Pff….maar dan…..komen er nog 5 mensen bij in. 21 mensen in een 14 persoons busje met Rachel er tussen, Ina inmiddels platgedrukt en Anneke achterin met 4 mensen op schoot. Spontaan wordt er: ik heb mijn wagen vol geladen gezongen. De vrouw naast Ina heeft het niet meer van het lachen om onze reacties, ze schudt waar ze schudden kan en dat valt niet mee. Dan zijn we er: op plaats van bestemming. Mag u raden hoeveel mensen eruit moeten om Anneke er uit te laten komen. Gelukkig MET telefoon.
This is Kenia men…..
-
26 December 2011 - 17:41
Jolien:
Wat heerlijk om te lezen weer: taxi's, kinderen en matatu's. Helemaal Kenia!
En Kerstfeest met kinderen in Christian Hands, wat wil je nog meer....
Nog 2 weken te gaan, ik kan niet wachten op de volgende verhalen!
Liefs Jolien -
26 December 2011 - 17:57
Zusje En Nichtjes :
Wij hebben niet in de broek geplast van het lachen maar de tranen stroomden over onze wangen! Leuk verhaal weer :) fijne dagen nog!! -
26 December 2011 - 18:25
John Lubbers:
I enjoy reading your letters very funny Uncle John -
26 December 2011 - 19:31
Kittydemuynck@zonnet:
Hoi, verslagen gelezen, heel bijzonder!!
Ina, kun jij mij even op mijn mail contacten, ik heb een vraag, wil ik het niet hier doen, zie het wel, gr Kitty -
26 December 2011 - 20:03
Elsbeth Beumer:
weer genoten van jullie verhalen!!
Veel suc6 nog en een fijne tijd, liefs, Elsbeth -
27 December 2011 - 08:16
Bertina:
Lieve mensen, wat een verhaal. Echt een kerst om nooit te vergeten, en als er dan weer eens een kerstverhaal verteld moet worden, dan kunnen we jullie wel vragen. Bij dat busje kreeg ik ook beelden, en je kunt je voorstellen dat ik toen al tranen van het lachen had, maar goed dat ik er niet bij was ,want dan had ik het in m'n broek gedaan. Heel veel succes weer voor deze week en tot horens.
Groetjes en XXX
De van Oostendea -
27 December 2011 - 10:01
Inez:
Mooie verhalen. Ina, ik heb je een persoonlijke mail gestuurd met onze belevenissen. Veel succes verder!
Liefs uit Harderwijk -
27 December 2011 - 17:14
Marit:
Girlzz,
Haha lachen zeg jullie kerst :)!!! Kerst hier in marknesse, was minder avontuurlijk, maar wel erg leuk.
Liefzz, Marit -
27 December 2011 - 20:20
Gerard&Miranda:
Een bewogen kerst, gaaf om te lezen, en eh, raden? Wij denken dat er van de 21 mensen 14 uit moesten om Anneke de mogelijkheid te geven er tussenuit te knijpen ;) -
28 December 2011 - 01:10
Mirjam:
HiHi
NOuNou dames!!
Heerlijk gelachen weer!
fijn dat jullie een mooie tijd hebben en kerst op deze manier mochten vieren!
nou super veel plezier en goeds nog komende dagen!
xxxxxxx -
28 December 2011 - 22:22
Family Own Window:
Zo zeg, 8 mannen die om jullie vechten...
en nog niet toehappen.......
Ha, ha, wat een plezier in die bus.
Veel sterkte verder deze dagen en Gods hulp gewenst voor jullie werk.
En...is er ook vuurwerk te koop?
Groetjes, Pieter en Janita en kids
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
