Elk nadeel heeft zijn voordeel

Eigenlijk horen we op dit moment al onderweg te zijn naar onze volgende afspraak, er moet iemand met ons mee die om 10 uur bij de taxi zou zijn maar….. ze zit rustig om half elf nog bij de kapper. Vandaar is het nog een half uur rijden naar onze plek dus dit wordt weer een uitlopertje vandaag. We lachen er maar om want anders hou je het hier niet lang vol. En zoals elk nadeel nog steeds zijn voordeel hep, is er daardoor ff tijd om een verhaaltje te schrijven.

We hebben jullie vorige week achtergelaten met lekke banden, kokende motoren en zonder benzine maar dat ligt allemaal weer ver achter ons. Elk ongeluk komt hier schijnbaar in drieeen dus vanaf dat moment scheuren we weer overal vrolijk naar toe. We hebben indrukwekkende dagen gehad in Tenwek. Eerst een prachtige route, in een heerlijke jeep, met langs de snelweg zebra’s, impala’s en nog meer van die bruine beestjes met witte en zwarte strepen die allemaal een andere naam hebben al naar gelang horens en staarten . We gingen ervan uit dat we in de bushbush terecht zouden komen dus wat schetst onze verbazing dat we in een keurig mooi huis komen met een grote slaapkamer met lekkere bedden en een goede douche. We bleken bij dokter Spriegel met zijn vrouw en dochter terecht te zijn gekomen. Wat een geweldige mensen. Er wordt hier zoveel mooi werk verricht dat je elke keer weer verbaasd staat. Wat is het heerlijk om dat steeds weer te mogen zien. Maar, voor het geval jullie denken dat het alleen maar luxe is, oh nee, ‘s middags zijn we de berg op gegaan. Niet zoals Mozes, wij zaten lekker in een jeep maar wat een weggetjes, wouw. Het werd steeds smaller, de hutjes steeds kleiner totdat…. er ineens een kerkje stond. Daar was de ontmoeting met de leidsters van de bijbelgroepen die ons welkom heetten en ons bleven bedanken. Dat blijft een lastig punt. Je wilt niet worden bedankt, je bent allang blij dat ze je willen ontvangen terwijl ze waarschijnlijk hun voedsel hadden moeten zoeken. Want… overal waar we keken was de maisoogst mislukt. Het hoofdbestanddeel van hun voedsel. En tot overmaat van ramp kan er op deze grond de eerste drie jaar geen mais verbouwd worden. Gelukkig wel bonen en skumawiki (een andijvie-achtige). De Spriegels proberen hierin te helpen door zaden e.d. te leveren aan de mensen die het echt nodig hebben. Dit wordt vaak geregeld via chiefs of kerkleiders die de mensen goed kennen. Maar goed… wij kwamen dus midden in de bijeenkomst van de leidsters van de bijbelgroepen. Er is 7 jaar geleden gestart met een klein huisbijbelgroepje en dit is ondertussen uitgegroeid tot honderden vrouwen die elke week bijeenkomen in de verschillende groepen waar weer leidsters boven staan om alles in goede banen te leiden. Het is ongelofelijk om te zien wat er hier gebeurt en hoe deze mensen elkaar steunen en samen studeren. Dit gaat natuurlijk gepaard met veel zang, gebed en de bestudering van een bijbelboek. Elk boek wordt in een aantal maanden doorlopen van A-Z met praktische toepassingen. Jozua wordt naadloos gekoppeld aan het betalen van de schoolfees.

Zondag hebben we, na een prachtige preek uit Nederland, een lunch met de Bell-family gehad. Hoewel de Keniaanse kerkdiensten zeer afwisselend, muzikaal en vol passie zijn hebben we toch gekozen voor de degelijke Nederlandse dienst die ongeveer 3x zo kort was en dus veel beter in ons schema paste. Tja, elk nadeel….. Er was geen ruimte meer om ook nog het babyrescue-centre te bezoeken dus dat komt later deze week nog. Gelukkig hebben we een hele goede meeting over de voortgang van het werk met hen gehad.
Gisteren, tjonge wat gaan die dagen toch snel (en dat is zo ongeveer het enige dat hier snel gaat, kunnen wij verzekeren), zijn we met Kwaka de heuvels van Kibiku opgereden om een aantal ouders van kids van het highschoolproject te ontmoeten. Deze kids gaan naar een dagschool wat mogelijk is geworden omdat ze een solarlamp hebben ontvangen zodat ze ‘s avonds kunnen studeren. Midden in de heuvels staat dan een houten huisje met een, enigszins lekkend, golfplaten dak. Paar meubels erin waarvan er een aantal verdacht veel op de stoelen uit een oud verroest autowrak voor de deur, lijken. We worden hartelijk welkom geheten door een man en een vrouw in hun beste zondagse kleding. Zij bleken allebei een kind in het highschoolproject te hebben. Zij mocht bij hem komen koken voor ons, hoe mooi geregeld. We zaten nog niet of het eerste gebed werd uitgesproken omdat men blij was dat wij hen kwamen bezoeken. Vervolgens was het wachten op de maaltijd want je laat je bezoek niet zonder eten vertrekken. (misschien goed om te vermelden dat het elf uur ‘s morgens was en wij nou niet direct hongerig waren). Voor het eten bidden we opnieuw en vervolgens wagen we ons aan de bruine bonen, zwarte thee en chappatti’s. Dit eten is met liefde, van hun weinige bezit, voor ons klaargemaakt. Wat voelen we ons weer in een lastig pakket zitten. Weigeren is geen optie maar je weet dat je meer dan hun avondeten op zit te eten en dat terwijl jij die bruine bonen op maandagmorgen als enigszins overbodig ervaart. Wat wil je ze graag vertellen dat je het hun van harte gunt maar ja….dat is natuurlijk geen optie. By the way, wat een heerlijke chappatties kon deze vrouw bakken! We praten alleen over smaak niet over hygiene. Het gesprek gaat over de schoolresultaten tot nu toe van de kids, ze zitten soms in heel lastige situaties , hoe moeten ze worden gestimuleerd en begeleidt, wat voor kansen hebben ze als ze de highschool afmaken? Vervolgens wordt het gebruik van de lamp, die door hen zelf betaald moet worden, besproken en dan… is het toch wel weer tijd voor een gebed. De meeting wordt dus afgesloten met gebed. 3x bidden in anderhalfuur, uit dankbaarheid. Wat wil je nog meer??

Over vandaag hebben we best nog wel wat te melden maar dan wordt het verhaal te lang dus dat bewaren we voor de volgende keer.
Een klein tipje van sluier, speciaal voor de Dutch girls. Kazuri beads heeft de ovens waarschijnlijk op dit moment extra opgestookt!!

Hartelijke groeten vanuit Kenia,
Anneke
Ina