Het laatste verhaal van deze reis….

Het zit er bijna weer op.

Vandaag is de laatste dag van deze reis in Kenia. We hopen hier volgende week even terug te komen omdat we een stop in Kenia zullen hebben na 10 dagen vakantie in Tanzania. Dan kunnen we snel een gesprek met mr. Kwaka hebben maar het echte werk wordt vandaag afgerond.

Het waren intensieve weken waarin we de laatste dagen het gevoel hadden dat onze agenda niet helemaal paste in de uren van de dag maar door te splitsen lukt het toch nog om iedereen te spreken en alles nog af te handelen.

Wat hebben we allemaal gedaan de laatste dagen?

Dinsdag zijn we met Edwina van Cara Projects naar Kazuri beads geweest om te kijken of we hier kralen konden aanschaffen voor meisjes uit Masailand die niet naar de highschool kunnen, maar toch een aantal skills kunnen gaan leren bij Cara. Ondertussen hebben we voor de stichting ook weer wat ingeslagen zodat er binnenkort weer enige oorbellen en armbanden te koop zullen zijn bij de diverse bestuursleden. Vervolgens zijn we op huizenjacht geweest voor de reis van volgend jaar. Hierbij kwamen we in nogal onherbergzaam gebied terecht. Maar uiteindelijk vonden we het huis op een geweldige plek. Het is niet bruikbaar voor de reis maar de ligging en het uitzicht over Nairobi National Park waren zo mooi dat Robert (onze taxichauffeur) en Edwina hier helemaal niet meer weg wilden. Robert ging op een rots zitten en vergat z’n hele taxibedrijf. Hier komen we vast nog wel een keertje terug.

Woensdag zouden we wat rommeldingen afhandelen, nog een onderkomen bekijken en wat spullen aan Kwaka afgeven in Ngong, ff verder geen afspraken, maar ja…. dit is Kenia, men. Zitten we, ff lekker in de zon, met Kwaka te praten, komt de principal van de school van Ben, een van de highschoolkids waar wat problemen mee zijn, langs. Binnen de kortste keren zit hij bij ons en ff later zitten wij in de taxi van Kwaka onderweg naar Ben inclusief principal. Tja, het lukt ook echt niet om eens gewoon je agenda aan te houden. Maar….er is wel weer een probleem opgelost!

Donderdag zijn we bij de Bells geweest om een dagje babies te voederen en te wassen. Goeiemorgen zeg, daar zijn elf babies in een, redelijk uit de kluiten gewassen, huis. Maar wat een organisatie en wat een werk. Dat flessen geven gaat echt aan een stuk door. Je kunt het geen lopende band noemen, maar het komt wel in de buurt. Er huilt er altijd wel eentje. Wat een respect voor mensen die dit gewoon in hun eigen huis doen. En dan te bedenken dat ze ook nog eens 21 gasten hebben gehad voor 2 weken. Die sliepen gewoon overal op de grond en liepen daar de hele dag rond. Om gek van te worden……maar nee hoor, zij doen het uit de overtuiging dat dit is wat voor hen is weggelegd. Geweldig om te zien dat deze kinderen, soms echt voor de hongerdood weggehaald, als blakend gezonde, lachende kids in je armen liggen. Diep respect voor deze mensen en wat hebben we toch mooi werk hier!

Vrijdag hebben we een aantal gesprekken gevoerd waarbij we van hot naar her zijn gescheurd met de matatu, hier valt verder weinig nuttigs over te vertellen.

Oh ja, over matatus gesproken. Gisterenmorgen zitten we in de matatu, komen er ineens 2 agenten in vol ornaat met een paar van die geweren met een maat waar je niet blij van wordt, die matatu inzetten. Voor de kenners, het is iets met AK 47 en nog wat, wat we ervan hebben begrepen. We zagen het al helemaal voor ons. Een goeie detectiveserie waarbij de achtervolging met onze matatu, die natuurlijk van ellende bijna uit elkaar valt, ingezet gaat worden. Scheuren over de Keniaanse hobbelwegen, schuinliggend door de bochten met zo af en toe verlies van een onderdeel van de matatu. Het zou het midden houden tussen Louis de Funes en Flikken Maastricht. Waarschijnlijk staan die agenten aan het einde met lege handen en de matatu alleen nog met een onderstel en een paar stoelen maar dat mag de pret niet drukken. Geweldig, maar… zo liep het niet. Die twee bleken alleen geen zin te hebben om te lopen. Dan houden ze een matatu aan en stappen, zonder te betalen twee haltes verder uit en sjokken verder. Het blijft ons een groot raadsel waarom die lui met zulke grote geweren rond moeten lopen en dan ook nog met een matatu gaan. Daar ligt onze uiteengespatte droom van een goede achtervolging in een matatu. Ach, het kan ook niet altijd mee zitten en de matatu-reizen blijven op zich toch altijd wel weer een avontuur.

Oke dat was het verhaal van de matatu, maar we waren gewoon onderweg om onze eigen kids op te halen om ook met hen nog een paar uur samen door te kunnen brengen. Dat is aardig gelukt in de tuin van het huis waar we nu verblijven. Daarna snel weer terug naar Bomas om nog wat te eten met de highschoolkids van Christian Hands die ondertussen ook vakantie beginnen te krijgen. En zo gaan de dagen in vreugde voorbij.

Er is weer veel gebeurd in de afgelopen weken. Soms heb je het gevoel dat het weinig uithaalt wat we doen, soms word je blij van de vooruitgang die je ziet. Het blijft zaaien met de hoop op een oogst. We mogen een klein radertje zijn in het leven van mensen die zoveel minder hebben dan wij.

Maar oh……..wat hebben we mooi werk!

We hopen jullie over een paar weken weer te zien en te spreken.

Liefs vanuit Kenia,
Ina
Anneke