De rups ontmoet

In de afgelopen week hebben we weer kerst mogen vieren.
Het blijft bijzonder om dat in Kenia te mogen vieren. Het mooie weer, de totaal andere omstandigheden, de kids om ons heen.
Eerste kerstdag begon met een kerkdienst. Het is van tevoren al komisch dat er wordt meegedeeld dat deze dienst maar een uur zal duren. We zijn er nog niet achter of de mensen daarom juist niet komen of toch wel komen. Maar het was een feit dat we om 5 over 10 nog steeds de enige aanwezigen in de kerk waren. Gelukkig kwam daar even later toch nog wat verandering in en daar begon het ‘verzoeknummer half uurtje’ waarbij je aan het einde ademgebrek en een schorre keel hebt van alle kerstliederen die je, in ons beste Engels, meezingt. Dat gaat in een tempo waar je, vooral hier in Kenia, versteld van staat.
Het blijft voor onze Nederlandse brein, zelfs na al die jaren, een heel apart idee dat mensen hier nooit op tijd komen. Toen we uit de kerk kwamen, reden er nog auto’s het terrein op met mensen die, of denken dat het om 11 uur begint, of denken later nog wel aan te kunnen schuiven. Maar goed, omdat de dienst een kwartier later begon en een uur zou duren en onze taxi om 11 uur weer voor zou staan, gaan wij, domme Nederlanders, gelijk sms-en met onze taxichauffeur om mee te delen dat het wel een kwartiertje later zal worden. Niks ervan hoor, ’t is kerst en iedereen moet op tijd naar huis dus na het zingen wordt de rest afgeraffeld en we staan voor elf uur al buiten. Waarbij we vervolgens elkaar verdwaasd lachend aan staan te kijken, hoe het toch kan dat we elke keer weer voor verrassingen staan.
Nu komen we in het straatje bij de kerk al jaren een oude vrouw tegen, zittend in het zwarte zand in de berm, die daar elke dag wat tomaten, uien, pepertjes, groente, bananen e.d. verkoopt. ’t Is een armetierige hoeveelheid en het ziet er regelmatig ook niet helemaal kakelvers uit. Eigenlijk kopen we altijd wat van haar, het maakt niet uit, we gooien het wel ergens doorheen. Nu regende het hard, precies toen we de kerk uitkwamen en tot onze grote verbazing zat ons oude vrouwtje onder een stuk landbouwplastic in het zand in de berm, schijnbaar met 1 van haar kleinkinderen op blote voeten in de modder. Ik weet niet of jullie wel eens naar het meisje met de zwavelstokjes hebben gekeken, nou zo’n gevoel gaf het. Jij bent lekker kerst aan het vieren, je hebt een mooie dienst gehad, gaat lekker eten met mensen waar je van houdt en dan kom je zulke mensen in de berm tegen. Ze zal daar moeten zitten om ook op eerste kerstdag een paar cent te verdienen om te kunnen overleven. Tja, wat doe je nou in zo’n situatie? We willen niet zomaar geld geven maar je wilt dan zo graag wat doen. Dus…. kwamen we thuis met pepers, tomaten, uien, groente, bananen en wat dies meer zij, oh ja en we hebben wel 500% betaald, nou ja……omdat het kerst was. We schrijven dit niet om te vertellen hoe goed het is wat we hebben gedaan of om schuldgevoelens op te wekken, zeker niet. Maar om jullie even mee te nemen in de dilemma’s en schrijnende situaties op momenten dat wij het zo normaal vinden om aan de volle tafels in de warmte van familie en vrienden rondom de mooi opgetuigde kerstbomen te zitten. Het is elke keer weer lastig om hiermee om te gaan en zulke beelden blijven je ook een paar dagen achtervolgen. We hebben het er regelmatig over.
We zien hier langzamerhand ook een grotere groep mensen waarvan de levensstandaard omhoog gaat. En dat is goed te kunnen constateren. Er is alleen nog steeds zo’n groot deel van de bevolking dat zo verschrikkelijk arm is en er ook bijna niet uit kan komen.
Vandaag zijn we bij de Bells in Mahali Pa Maisha geweest. Daar mogen we gelukkig ook de hele mooie kant van het werken in Kenia zien. Weer een aantal kinderen binnen Keniaanse gezinnen geadopteerd zodat zij veilig op mogen groeien. De nieuwe plek waar het baby rescue centre gebouwd wordt, begint steeds meer vorm te krijgen. Hopelijk kan een groot deel van het centre in het voorjaar al verhuizen. Dat zou een enorme vooruitgang betekenen.
We liepen daar op het terrein rond en wat kwamen we tegen? De rups waar we in ons vorige verhaal over schreven, kroop hier rond. De foto zullen we bijvoegen. Toch weer mooi.
Oh nog een klein verhaaltje van de rups en de vlinder. We waren afgelopen week in Christian Hands en daar zit een jongen die geen mogelijkheid had om een highschooldiploma te halen omdat hij niet goed kan leren. Na verschillende gesprekken, werd er besloten dat hij graag bakker wilde worden. Zo gezegd, zo gedaan. En ja hoor, we konden een bestelling doorgeven. Dat werd dus een hartvormige pine apple up side down cake. Deze werd gistermorgen door hem bij ons afgeleverd. En….lekker dat ie was! Volgens Jen en Dave Bell is ie Kenia-5 sterren restaurant-waardig, dat wil zeggen dat hij zo aan de slag kan als bakker in de betere hotels in Kenia. Yes…. we zagen weer een vlinder tevoorschijn komen.
En zo gaan de dagen in vreugde voorbij…… Oh ja, voor het geval er nu gedacht wordt dat onze kerst in het water is gevallen, nou nee, ons huis ligt een paar kilometer verderop en daar scheen de zon! We hebben met onze kids genoten van een Keniaanse maaltijd met……iets teveel pepertjes erin 
De komende week gaan we nog een aantal dagen aan het werk en hopen we ook een paar dagen lekker rustig aan te doen en een beetje van het mooie weer te genieten.
Hartelijke groet en tot de volgende keer,
Anneke
Ina