De Vlinders.......

De tijd gaat enorm snel, helemaal als je het goed en fijn hebt. De afgelopen week, sinds ons laatste verhaal, is werkelijk voorbij gevlogen!

We hebben heerlijk tijd door kunnen brengen met de kinderen in Cara en Christian Hands. Gewapend met frisdrank en chocoladeletters is er tijd om te praten, te spelen, nagels te lakken en er gewoon ZIJN. Een middag aandacht en gezelligheid. Dan gaat het niet om wat je meeneemt maar juist om dat stukje persoonlijke aandacht! We eten de lunch mee met de kids in Cara en merken weer hoe mooi het is om het contact met deze kids te mogen maken, lol met hen te hebben, een gesprekje te voeren en hun glunderende koppies te zien.

Opnieuw waren er gesprekken met een aantal highscholers. We zaten weer in ons gehuurde kantoortje als ontvangstcomité voor de studenten. De andere kids wachten op de galerij, hebben het meestal erg gezellig met elkaar, we zorgen voor frisdrank, brood en een snoepie. Gevolg: ze gaan pas weg als het brood en de frisdrank op zijn. Soms zou je willen dat je daar buiten met hen mag zitten i.p.v. in de wat officiëlere setting in het kantoortje.

Bij de vorige ronde kwam Nancy, een Masai meisje. Anneke had een wat moeizaam gesprek omdat we de indruk kregen dat Nancy niet echt in staat was om tot een vervolgstap na de highschool te komen. We hebben haar aangeboden om een jaar naar ons skillslab te gaan om te voorkomen dat ze uitgehuwelijkt zal worden. Maar daarvoor moest ze zelf een vervolgstap zetten. We hoorden vervolgens niets meer van haar en gingen ervan uit dat Nancy geen belangstelling had om deze training te volgen. En wie zit er tot onze grote verrassing op de galerij? Juist ja…. Zij wilde graag nog even doorpraten en dacht dat dit ons kantoor is, waar wij elke dag te vinden zijn. Ze is dus opnieuw naar Ngong gereisd en vond ons heel toevallig weer aan het werk in hetzelfde kantoortje. En ja, Nancy gaat voorlopig nog niet trouwen maar naar het skillslab!

We hebben wel vaker aangegeven dat deze gesprekken meestal geweldige gesprekken zijn. We voeren deze samen met onze medewerker, de heer Kwaka en dat werkt prima. Cultuurverschillen en taalbarrières worden zo doorbroken en er is ruimte voor gesprek, coaching en aanmoediging.

Deze keer spraken we o.a. met Joseph, net 17 geworden en heeft nu de tweede klas van de highschool afgerond. Hij woont bij zijn tante want de school ligt te ver van zijn ouderlijk huis (moeder, broer en zus - zijn vader woont elders). Joseph doet het goed op school, hij werkt hard en zijn resultaten zijn prima. Er is wel een dip te zien in zijn resultaten, aan het begin van dit jaar. Anneke vraagt door naar de oorzaak. Al vrij snel geeft hij aan dat dit een uitglijder is. Een uitglijder omdat hij zich depressief voelde, zich soms afvraagt waarom het allemaal zo moet, waarom hij niet thuis kan wonen bij zijn ouders etc. Zonder hier te diep op zijn problemen in te gaan is het overduidelijk dat deze jongen aanvallen van enorme heimwee heeft en daardoor depressief wordt. Heimwee naar zijn moeder die hij een jaar geleden heeft gezien.....vertelt hij met tranen in de ogen.

Wij kijken elkaar aan, met een brok in de keel en kippenvel, wat een eenzaamheid en ellende! We vragen Joseph even naar de gang te gaan en overleggen of deze jongen in de vakanties niet naar huis kan? Dat blijkt prima te kunnen als wij hem daarvoor reisgeld en wat levensmiddelen meegeven, zodat zijn moeder geen extra mond te voeden heeft. Het kost nog geen 20 euro en natuurlijk besluiten we dit te regelen. We roepen Joseph binnen en stellen dit aan hem voor. Ook vragen we hem of hij kans ziet dezelfde dag nog af te reizen zodat hij met zijn moeder, broertje en zusje oud en nieuw kan vieren. Dat gezicht! Van ongeloof en onwerkelijkheid naar een diepe, brede grijns en een stralend gezicht! Een kleine daad...grote gevolgen!

En zo hebben wij hier oud en nieuw mogen vieren. In de zon en met onze sponsorkids en Caroline, vorig jaar nog zo ontzettend ziek, maakt ons nu allemaal aan het lachen.

Wat zijn er weer een zegeningen! Wat een vlinders.
Wij vliegen morgenvroeg weer naar huis en zeggen vanuit de grond van ons hart: Dag kids in Kenia, hopelijk tot de volgende keer!

Liefs
Anneke
Ina