A place of life

Rust, reinheid, regelmaat, maar vooral … liefde

Remmen en optrekken, van links naar rechts scheuren we de wegen over en sjezen en wurmen we ons door het drukke Keniaanse verkeer. Tja, een chauffeur die Keniaan is, rijdt natuurlijk op z’n Keniaans. Mijn buik protesteert en echt veilig voelt het ook niet altijd. Na een ,niet erg ontspannen, uurtje slaan we van de hoofdwegen af en gaan hobbelend met een grote stofwolk richting een verlaten open vlakte. Je moet er wat voor over hebben, om er uiteindelijk te komen, maar de rust en het uitzicht zijn geweldig. Het enige waar we nog voor hoeven te remmen zijn overstekende koeien. Jaaa, dit is de mooie kant van Kenia; heerlijk om even uit de drukte van de stad te zijn.

Afgelopen weken heb ik erg uitgekeken naar ons bezoek van vandaag, aangezien ik zelf sponsor van dit project ben: het Baby Rescue Centre van de Familie Bell. Het tehuis heet Mahali pa Maisha - A Place of Life. Dit project wordt sinds 2012 gesteund door Huruma MEVA en de Bells heb ik al eerder ontmoet op één van mijn vorige reizen. Toen deed Jen alleen de opvang voor baby’s, die te vondeling werden gelegd vanuit haar eigen huis, waarna ze ze - als de kritieke fase voorbij was – weer naar een kindertehuis bracht. Ze vertelde me gisteren hoe veel verdriet haar dat toen deed, als ze de baby’s dan moest wegbrengen. Ze zorgde zelf heel goed voor hen, maar wist dat die goede en liefdevolle zorg ophield zodra ze in een regulier kindertehuis kwamen. Dat is de reden dat ze gestart zijn met het Baby Rescue Centre zoals het nu is.

Afgelopen jaren zijn ze uitgegroeid tot een volwaardig centrum, met erg hoge kwaliteit, waar uiteindelijk 40 baby’s opgevangen kunnen worden. In de afgelopen 2 jaar hebben ze gewerkt aan de bouw van een nieuw centrum en de afgelopen maanden zijn ze verhuisd. En wat is het prachtig geworden! Voorzien van alle praktische faciliteiten en ruimtes voor de kinderen. Slaapkamers, luier-verschoon-ruimtes, kamertjes voor gesprekken met ouders, een grote keuken… Eenmaal binnen zie ik aan de inrichting al dat orde en structuur hier erg belangrijk is. Zo zijn er allemaal mandjes, met de namen van de kinderen, met eigen flessen. We lopen op onze sokken; dat is schoon en stil. We praten zacht, want de baby’s liggen nu te slapen. De peuters zijn wel wakker en als we binnenkomen beginnen ze net met eten. Aan een tafeltje met kleine stoeltjes, net alsof ze in een restaurant zitten. De oudste bidt, schattig! En daarna gaat er één of ander groenig hapje naar binnen. Daarna worden de kleintjes uit bed gehaald en gaan de grote kinderen erin; zo draait er een strak roulatiesysteem met een goed uitgedacht programma van eten, slapen, spelen, badderen etc. Dat moet wel, want je hebt je handen enorm vol aan de zorg voor zoveel kids tegelijkertijd. En … ongelooflijk … dat doen ze met slechts vier mensen. Nu mochten wij helpen en al snel zat ik met een baby op mijn arm, om haar de fles te geven, een andere zat naast me om wat mee te spelen. Ze zijn enorm goed in multi-tasken, de vrouwen (moeders) die voor de kinderen zorgen; zo knap. Ze pakken de één op, geven tegelijk een ander een aai over haar bol, kletsen met weer een ander en vegen tegelijk een snotneus af van nummer vier. Pff, respect voor deze mensen!

Als we na afloop over het terrein lopen, zien we dat er green-houses (kassen) op de compound staan, waar ze zelf groente en fruit verbouwen. Mooi als je Jen hoort praten over hoe ze het biologisch proces gebruiken om verantwoord en goed om te gaan met de natuur. Hier in Kenia scheppen ze mest en de bovenste laag aarde weg, maar juist de compost en het proces van wormen en zaadjes die zich zelf verspreiden, is enorm belangrijk om op een goede en verantwoorde manier met landbouw om te gaan. Kennis die ze hier in Kenia te weinig hebben. Ze zijn bezig met projecten om landbouwers in de omgeving dat te leren. Voor het tehuis is het verbouwen van groente en fruit belangrijk omdat de kinderen op deze manier veel gezond eten kunnen geven; uitgebalanceerde voeding. Iets dat ze in Kenia ook te weinig kennen, aangezien ze vooral eten geven om de buik te vullen, eten dat vaak weinig gezonde voedzame stoffen bevat.

Nadat de baby’s de fles hebben gehad is het de beurt aan drie van de kleintjes om in bad te gaan. Gaaf, een teil water en ze spetteren er heerlijk op los. Rust, reinheid en regelmaat, zijn kreten die wij in Nederland vaak gebruiken en dat zie ik hier ook terug in het strakke schema van de kinderen en hoe Jen praat over de verzorging van de kinderen. Klein voorbeeldje: als ze uit bad komen worden ze niet afgedroogd maar ingesmeerd met dikke zalf. De huidjes van Keniaanse kinderen zijn van nature erg droog, vertelt Jen. De zalf en het water zorgen dat het de huid intrekt en het hydrateert, zodat ze mooie zacht worden, i.p.v hard en droog. En hier in Kenia trekken de moeders de kinderen wel vier lagen kleren aan. Wat veel te veel is, gelet op de temperatuur, zodat ze gaan zweten en rode droge plekken krijgen. Nu dragen de kids een rompertje, een t-shirt o.i.d.

Er is over alles zo goed nagedacht. Zo mooi om te zien! De professionaliteit van dit centrum. Maar, wat me vooral raakt is de liefde die deze kinderen allemaal één voor één krijgen. Jen Bell is een hartelijk vrouw, in het contact met ons, maar als je haar met de kinderen ziet; dan smelt je gewoon. Zoveel liefde als ze hen geeft. Elk kind, als individueel persoon, krijgt aandacht. Ze heeft geduld als ze huilen, doet oefeningen met hen, om beentjes te trainen. Een aai, een knuffel, ze praat honderduit tegen hen, lacht veel, trekt gekke bekken en maakt grapjes. Ontroerend als je weet voor hoeveel kinderen ze dit al heeft gedaan.

We horen verhalen over hoe de baby’s hier komen. En dan breekt je hart. Zwaar ondervoed, komen de kinderen hier binnen. Te vondeling gelegd, omdat de moeder (vaak veel te jong) niet voor het kindje kan of wil zorgen. Helaas gebeurt dit hier in Kenia zoveel: geen geld, of misbruikt zijn redenen dat de jonge moeders hun kinderen afstaan. Eén van de baby’s kwam binnen en keek alleen maar naar haar eigen handje. Haar zicht was tot daar beperkt, uit gebrek aan speelgoed of aandacht; ze had alleen haar handje om naar te kijken en mee te spelen. Wat een naar idee, te weten dat deze kinderen zonder dit Rescue Centre zeer waarschijnlijk niet meer geleefd hadden, maar wat mooi dat ze op deze plek terecht gekomen zijn. Hier krijgen ze liefde (wat juist in de eerste maanden van het leven van een kind enorm belangrijk is) en een gezonde start, met de kans op een goede toekomst. De kinderen blijven namelijk maar tijdelijk in het Rescue Centre. Zodra ze stabiel zijn en het goed met hen gaat wordt er een, meestal, Keniaans adoptiegezin voor hen gezocht. Deze mensen worden door de Bells gescreend en opgeleid, zodat ze ook thuis de manier van verzorging en opvoeding zoals de Bells dat doen, kunnen voortzetten. Ze begeleiden het proces van wennen en hechten met de nieuwe ouders. Prachtig, zo kun je echt een verschil maken voor een kind, en breder, omdat ze de families van de kinderen blijven begeleiden en de voortgang checken. Zo zijn er de afgelopen jaren al meer dan 100 kinderen naar een liefdevol gezin gegaan. Ik vroeg Jen of dat niet lastig was, omdat je in die maanden dat die kinderen hier zijn - elk met hun eigen verhaal en persoonlijkheden - van hen gaat houden. Ik voelde in die ene dag al zoveel liefde voor deze kleintjes, laat staan wat Jen moet voelen. “That’s our goal”, zei ze. Dat ze naar een liefdevolle Keniaanse familie gaan, dat is het doel; dat is de beste plek voor deze kindjes om op te groeien. En dat geloof ik ook, al had ik Anna, mijn favorietje - lachebekje met haar zachte huidje - maar wat graag zelf mee naar huis genomen…

Onder de indruk van dit mooie project rijden we terug. Ik voel me enorm trots en blij dat ik als sponsor en als vrijwilliger van Huruma MEVA een heel klein beetje kan bijdragen aan het werk dat de Bells doen. Aan de kans die deze, eens kansloze, kinderen door Mahali pa Maisha krijgen. ‘A place of life’ is met recht een passende naam voor dit project en deze plaats.

Hartelije groet,
Rachel

PS. we zoeken voor dit project nog nieuwe sponsors, omdat er twee sponsors gestopt zijn. De kosten voor babyzorg in Kenia zijn duur, qua voeding, luiers enzo, dus werken we met sponsorgroepen. Vijf sponsors (25 euro per maand) steunen een groep van 3 baby’s. De kinderen in de groep rouleren, omdat kinderen het Centre verlaten als ze geadopteerd worden en er met regelmaat nieuwe kinderen bijkomen. Middels nieuwsbrieven blijft u op de hoogte, en kunt u op afstand meeleven, met de baby’s die u sponsort en wat hun namen en verhalen zijn. Meer info: info@hurumameva.nl