Medical checks en kip voor kindertehuis Dreams

Met een jeep halfvol potjes, zalfjes, pillen, verbandspullen, een weegschaal en doktersapparatuur sjezen we met “dokter Robyn” (die eigenlijk een verpleegkundige is) achter het stuur, een berg op. Voorzichtig probeer ik wat mee te bewegen, want ik heb zo’n 60 eieren in mijn handen, wat een hele uitdaging is aangezien er geen echte weg is! Naast de doktersspullen laden we bij aankomst bij kindertehuis Dreams de overige lading uit: tassen vol melk, brood, pindakaas, boter en koekjes. Een stuk of tien jonge magere jochies helpen om de spullen naar binnen te brengen, terwijl ze ondertussen handjes geven en hallo zeggen.

Ik draai al aardig ervaren mee in deze wekelijkse routine van verpleegkundige Robyn Moore. Vorige week heb ik met haar een tehuis voor jongetjes bezocht, in Ongata Rongai. Vandaag zijn we bij Dreams Children’s Home in Ngong dat normaal gesproken meer dan 80 (!) kinderen opvangt. Omdat het vakantie is zijn er een aantal kinderen afwezig, omdat ze bv een familielid bezoeken, maar een groep van zo’n 50 kleine en grotere kinderen zingen ons toe bij binnenkomst. Ze lachen en klappen, trommelen. Het ziet er op het eerste gezicht best heel vrolijk en gezellig uit. Maar 80 kinderen op dit kleine plekje op deze berg herbergen, dat is wel onvoorstelbaar…

We maken een lijn van verschillende onderdelen in de medische check. Eerst wegen bij Anneke. Dan naar mij voor het meten van bloeddruk en hartslag. Vervolgens in de “wachtkamer” (lees met z’n vieren op een rijtje op een tafel zitten) voor de check door de dokter/verpleegkundige. We krijgen dit keer gelukkig hulp van een arts, omdat het aantal kinderen zo groot is hier. Afsluitend naar de assistent verpleegkundige, Jen Bell, voor medicijnen wanneer nodig en ontworming- en vitaminepillen.

Eén voor één zitten de kids in een stoel naast me. Het duurt even voordat het apparaatje hun pols gemeten heeft en dus klets ik wat. Dat gaat soms lastig, door het gebrekkig Engels of omdat ze gewoon zo enorm verlegen zijn, dus lach ik maar veel naar hen. Geef ze een aai over de bol of een high five. Zo proberen we wat liefde uit te stralen. Want achter het vrolijk zingen zit ook veel verdriet. Afgestaan, geen ouders meer, mishandelt, misbruik… Je ziet veel lachende koppies, maar als je goed kijkt zie je ook lege en vaak trieste blikken. Zonder hun verhalen echt te kennen weet je dat ze allemaal, een voor een, al enorm beschadigd zijn door wat ze meegemaakt hebben. En ook nog schade gaan oplopen door, hoe goed de Mama van het tehuis waarschijnlijk ook haar best doet, het feit dat ze op moeten groeien in een kindertehuis, met nog eens 80 andere kinderen… Met beperkte woonruimte, slechte facilitaire voorzieningen en … met grote onwetendheid over goede zorg voor kinderen ten aanzien van gezondheid, hygiëne en opvoeding.

‘Kunnen we hen dat dan niet leren?’, is mijn vraag aan de arts-assistent, als ik hoor over hoeveel kinderen hier steeds ziek blijken te zijn. Niet uit dezelfde beker drinken, wassen, gezond eten … Het lijkt vanuit ons perspectief zo makkelijk, normaal en noodzakelijk. Maar Jen vertelt dat ze zo’n andere standaard hebben, dat ze niet beter weten dan deze manier van leven. Dat het eigenlijk onbegonnen werk is, of heel veel tijd kost. Het zit zo in de cultuur, hun gewoontes en hun mentale systeem; dat is erg moeilijk om “even” te veranderen. Laat staan dat je zoiets aanneemt van een paar buitenlanders die af en toe langskomen. Dus beperken we ons tot wat echt noodzakelijk is, zoals hen overtuigen van het belang van het innemen van medicijnen voor kinderen die ziek zijn. Er zitten nu een paar vrijwilligers uit Finland in het tehuis, die hier gelukkig komende periode zorg voor zullen dragen, maar anders zouden ze ook dat ‘vergeten’. Waarom? Omdat ze niet het besef hebben dat die medicijnen nodig zijn of helpen…

Drie uur later rijden we weer de berg af, de kinderen achterlatend met kippenpootjes. Daar zijn ze hier dol op en het is een standaard onderdeel van de medische checks. Zo krijgen ze wat extra eten, plus het is ook gezond vanwege het vet en de eiwitten. Het was voor de norm hier een goede dag: voor een kind is een operatie geregeld, een aantal hadden wat oorproblemen, iemand met ademhalingsmoeilijkheden heeft een inhaler gekregen, maar verder zijn er gelukkig geen ernstig zieke kinderen.

Op de terugweg kletst Robyn over hoe het ging. In alles wat ze zegt en doet blijkt haar liefde voor deze kinderen. Onvoorstelbaar dat ze ongeveer wekelijks dit soort tehuizen bezoekt en op medisch terrein – maar ook met eten en aandacht - zorgt voor al deze kinderen. Hoeveel ellende ze moet aanhoren over en meemaken met de kinderen waar ze voor mag zorgen. Schrijnende verhalen deelt ze met ons, bijvoorbeeld over HIV kinderen, waarvan er ook al een aantal overleden zijn.
Robyn komt uit de Verenigde Staten en woont al meer dan 35 jaar in Kenia om missionair werk te doen. Sinds 10 jaar doet ze dat in de omgeving van Nairobi. Ze leeft van giften en ziet het als een opdracht van God om haar verpleegkundige vaardigheden hier in te zetten, voor deze kinderen. Het is vast heel Amerikaans, maar ik vind het ook inspirerend en bewonderenswaardig, zoals ze bij alles wat ze doet God betrekt. Voordat we weggaan bijvoorbeeld bidden we met elkaar in de auto. Ik ben er blij mee, want ik heb me hier best vaak onveilig gevoeld (in het verkeer en er zijn momenteel ook dreigingen voor aanslagen). Ik leef hier – daardoor - ook bewuster en in grotere afhankelijkheid van Gods zorg dan in Nederland. Robyn bidt voor de kinderen, want uiteindelijk is wat wij kunnen doen ook maar zo beperkt, en dankt dat wij vandaag Gods handen en voeten mogen zijn. En dat laatste treft me. Dat is wat ik zie als ik naar Robyn kijk, wanneer ik haar een voor een de kinderen zie onderzoeken: ze mag letterlijk en figuurlijk iets laten zijn van Gods liefde en Zijn zorg.
Rachel

PS. Mocht je Robyns werk willen steunen, dan kan dat via Huruma MEVA met vermelding Robyn Moore