De roep van de sprinkhaan
Door: Ina
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
11 April 2012 | Kenia, Nairobi
Hallo allemaal,
Vandaag zijn Gerda, Tosh (sponsorkind Anneke) en ik naar een baby-rescue-home geweest net buiten Nairobi. Tosh zou naar een afgesproken punt reizen en daar rond 09.00 uur zijn zodat we vanaf daar konden reizen naar het babyhuis. Ik had haar op het hart gedrukt niet te laat te komen, zoals meestal de gewoonte van de Kenianen is, tja dat had ze ter harte genomen en om HALF 8 was ze al ter plekke! Gelukkig kon ze naar ons appartementje reizen en had ze het geluk om een paar boterhammen met pindakaas te verorberen voordat we vertrokken, zodat ze niet met een lege maag op stap ging.
Het baby-rescue-huis is in handen van een echtpaar uit USA waarmee wij samen werken in ons gezondheidsproject. Ze hebben al heel wat jaren de wens om te bouwen en dan dat rescuehuis te starten. De vergunning is binnen maar nu het geld nog. Intussen hebben ze in hun eigen huis al een aantal baby’s opgevangen. Vondelingen, mishandelde- of verwaarloosde baby’s worden hier liefdevol opgevangen en later geadopteerd binnen Kenia. In een enkel geval is het zelfs mogelijk dat ze, onder supervisie, terug gaan naar de familie. Een prachtproject vinden wij, niet opgroeien in een kindertehuis maar in een liefdevol gezin.
Het was een leuke, drukke en enerverende dag maar ook wel weer een superdag. We hebben een groot deel van de dag mogen helpen bij het voeden, knuffelen en baden van de baby’s. In totaal 5 kleintjes (1 week tot 3 maanden) en 2 peuters van 1 en 2 jaar oud. Geweldig! Maar wat een hectiek…. Pff. Er huilt, lacht, plast er altijd wel één. En wat een verhalen zitten hier weer achter, zo klein als ze zijn. Zie verder de foto’s…. https://picasaweb.google.com/111311362874567724973/ReisApril2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKTB7oCTnPrhYQ&feat=directlink
De dagen vliegen hier om, gisteren zijn we naar de school in Kiambu geweest en heeft Ina met onze Keniaanse medewerker, Kwaka, vooral gesproken over de kwaliteit van het onderwijs en alles wat daarmee samenhangt. Dat is best een lastige. Er zijn zoveel zaken van invloed en de kwaliteit is niet je-van-het. Toch vinden we (Kenianen en Nederlanders) dat juist erg belangrijk dus hoe kun je dat dan verbeteren? Goede leraren, de juiste boeken, goede randvoorwaarden en gemotiveerde leerlingen: coaching dus. Gerda kreeg intussen een rondleiding van twee jongens, spreekt met handen en voeten met ze (helemaal top!) en genoot van het prachtige gebied rond Kiambu.
Tja en dan de titel van ons verhaal. Ik heb altijd al het idee gehad dat ons werk in Kenia een soort van roeping is maar dat heb ik nooit al te letterlijk genomen. Tot de afgelopen 2 nachten!
We lagen net op 1 oor toen we een heel hoog, fluitend geluid hoorden wat zich steeds herhaalde. Heel luid. Het leek wel een soort autoalarm maar dan vanuit ons appartementje. Dus ik op onderzoek uit, het geluid kwam uit de keuken. Het lijkt wel een soort roepen/gillen. Een beest misschien? Achter de koelkast? De koelkast van zijn plek maar niks te zien. Het geluid, het alarm, de roep was even gestopt maar ging daarna vrolijk verder. Het moest wel een beest zijn…. Nou ja dan maar oordopjes in en slapen. De volgende dag maar even nagevraagd wat het was, wat blijkt: een zwarte, onschuldige sprinkhaan…. roepend naar zijn vriendjes. Ja zeg, laat ie een ander wakker houden……
Ik zei het al, de verhalen gaan vast ook wel weer over beestjes!!
Lieve groet,
Gerda en Ina
Vandaag zijn Gerda, Tosh (sponsorkind Anneke) en ik naar een baby-rescue-home geweest net buiten Nairobi. Tosh zou naar een afgesproken punt reizen en daar rond 09.00 uur zijn zodat we vanaf daar konden reizen naar het babyhuis. Ik had haar op het hart gedrukt niet te laat te komen, zoals meestal de gewoonte van de Kenianen is, tja dat had ze ter harte genomen en om HALF 8 was ze al ter plekke! Gelukkig kon ze naar ons appartementje reizen en had ze het geluk om een paar boterhammen met pindakaas te verorberen voordat we vertrokken, zodat ze niet met een lege maag op stap ging.
Het baby-rescue-huis is in handen van een echtpaar uit USA waarmee wij samen werken in ons gezondheidsproject. Ze hebben al heel wat jaren de wens om te bouwen en dan dat rescuehuis te starten. De vergunning is binnen maar nu het geld nog. Intussen hebben ze in hun eigen huis al een aantal baby’s opgevangen. Vondelingen, mishandelde- of verwaarloosde baby’s worden hier liefdevol opgevangen en later geadopteerd binnen Kenia. In een enkel geval is het zelfs mogelijk dat ze, onder supervisie, terug gaan naar de familie. Een prachtproject vinden wij, niet opgroeien in een kindertehuis maar in een liefdevol gezin.
Het was een leuke, drukke en enerverende dag maar ook wel weer een superdag. We hebben een groot deel van de dag mogen helpen bij het voeden, knuffelen en baden van de baby’s. In totaal 5 kleintjes (1 week tot 3 maanden) en 2 peuters van 1 en 2 jaar oud. Geweldig! Maar wat een hectiek…. Pff. Er huilt, lacht, plast er altijd wel één. En wat een verhalen zitten hier weer achter, zo klein als ze zijn. Zie verder de foto’s…. https://picasaweb.google.com/111311362874567724973/ReisApril2012?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKTB7oCTnPrhYQ&feat=directlink
De dagen vliegen hier om, gisteren zijn we naar de school in Kiambu geweest en heeft Ina met onze Keniaanse medewerker, Kwaka, vooral gesproken over de kwaliteit van het onderwijs en alles wat daarmee samenhangt. Dat is best een lastige. Er zijn zoveel zaken van invloed en de kwaliteit is niet je-van-het. Toch vinden we (Kenianen en Nederlanders) dat juist erg belangrijk dus hoe kun je dat dan verbeteren? Goede leraren, de juiste boeken, goede randvoorwaarden en gemotiveerde leerlingen: coaching dus. Gerda kreeg intussen een rondleiding van twee jongens, spreekt met handen en voeten met ze (helemaal top!) en genoot van het prachtige gebied rond Kiambu.
Tja en dan de titel van ons verhaal. Ik heb altijd al het idee gehad dat ons werk in Kenia een soort van roeping is maar dat heb ik nooit al te letterlijk genomen. Tot de afgelopen 2 nachten!
We lagen net op 1 oor toen we een heel hoog, fluitend geluid hoorden wat zich steeds herhaalde. Heel luid. Het leek wel een soort autoalarm maar dan vanuit ons appartementje. Dus ik op onderzoek uit, het geluid kwam uit de keuken. Het lijkt wel een soort roepen/gillen. Een beest misschien? Achter de koelkast? De koelkast van zijn plek maar niks te zien. Het geluid, het alarm, de roep was even gestopt maar ging daarna vrolijk verder. Het moest wel een beest zijn…. Nou ja dan maar oordopjes in en slapen. De volgende dag maar even nagevraagd wat het was, wat blijkt: een zwarte, onschuldige sprinkhaan…. roepend naar zijn vriendjes. Ja zeg, laat ie een ander wakker houden……
Ik zei het al, de verhalen gaan vast ook wel weer over beestjes!!
Lieve groet,
Gerda en Ina
-
11 April 2012 - 19:27
Peetje:
hallo ina,
als je op die kleintjes daar de zelfde uitwerking hebt als op mijn kleintje, dan komt alles goed...... -
11 April 2012 - 19:51
Janny Harry:
Hoi Inaen Gerda
Wij hebben jullie verhalen gelezen,
Straks wilGerda ook vaker naar kenia
Bij de babys voel jij je zeker ook wel op je gemak .Maar die enge beesjes,dat lijkt mij maar eng.
Ina je doet daar goed werk,maar het word volgens mij wel moelijk voor je een been in nederland en een been in kenia.Ik hoor net dat hier onweer in regen word verwacht.groetjes en tot ziens HenJ -
11 April 2012 - 20:40
Wim En Riekje.:
Lieve Gerda en Ina,
Wat weer een belevenissen en dat zo samen te ervaren. We denken aan jullie en bidden voor jullie. Veel sterkte met alles wat op je weg wordt geplaatst. Veel wijsheid bij het uitstralen van de liefde van onze God.
Hartelijke groet,
Wim -
11 April 2012 - 20:55
Janny Van De W:
Wat een belevenissen en wat een indrukken zeg! Ik hoop dat jullie het goed moegen hebben daar en tot zegen kunt zijn.
Hartelijke groet, Janny -
11 April 2012 - 21:32
O.Maarten En T.Alie:
Wat spannend Ger om met vreemden een rondleiding te maken. Goed hoor dat je dat doet. Heel veel sterkte bij jullie werk. Knuffel die kinderen nog maar eens extra.
Liefs en vooral Gods zegen. -
12 April 2012 - 09:40
Jelmer:
Hallo Ina, ik zag je op internet/ Afrika. Ik ben nu een spelletje aan het doen.
Lief hoor de baby's, maar komt daar geen tijger...? Dat vind ik wel een beetje eng. Knuffel Jelmer -
12 April 2012 - 10:50
Nelie.:
Jullie beleven heel wat!
Heel bijzonder.
Nog een fijne reis samen. -
12 April 2012 - 11:25
Wijjert:
De roep van de sprinkhaan.
Wat een bijzondere titel. Het lijkt wel de titel van een spannende roman.
Jullie aanwezigheid daar en jullie belevenissen in Kenia zijn ook wel erg spannend.
Alle goeds toegewenst ook voor de komende dagen.
Doe alles wat jullie doen tot eer van God en tot zegen van de kinderen daar.
-
12 April 2012 - 16:24
Marieke:
Leuk om jullie te volgen Ina,
Een goede tijd verder zonder auto alarm..:)
-
12 April 2012 - 18:26
Susan:
Weer leuk en indrukwekkend om te lezen wat jullie allemaal meemaken! Het zal weer een diepe indruk maken.. En leuk om de foto's te bekijken!
Groeten,
Susan.
-
12 April 2012 - 19:47
Bertina:
Hello,
Wat onwijs leuk dat je belde. Ik heb de foto's bekeken. Echt geweldig. Kun je niet zo'n kleintje meenemen. Heel veel succes verder en tot schrijfs... -
12 April 2012 - 20:01
Inez:
Mooie verhalen weer!! En leuke foto's. Veel succes én plezier nog.
Liefs van ons allemaal:
MIMJC -
16 April 2012 - 11:45
Trudie H:
Hallo Ina en Gerda,
Nu maar eens tijd genomen om jullie verhalen te lezen. Samen met de foto's geven ze een mooi beeld van jullie belevenissen. Heel veel succes en vooral 'blijven knuffelen'. tot volgende week, Trudie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
