Met de ‘poten’ in de modder

Lieve allemaal,

De dagen vliegen om. Tijd weer voor een update; wat hebben we allemaal gedaan?

De dag nadat we in het baby-rescue-huis zijn geweest zijn we op kralenjacht gegaan. We hebben één van de oudere meisjes meegenomen en kregen een rondleiding in de kralenfabriek van Kazuri. Niet zomaar een fabriek maar een project waar ongehuwde moeders de kost kunnen verdienen. Gaaf.
Flink ingekocht (om in Nederland te verkopen), heerlijk om even wat anders te doen. Daarna was het tijd voor de administratie. Samen met onze medewerker in Kenia, dhr. Kwaka, de boekhouding voor de stichting in Kenia gedaan. Dat kost veel tijd. Door die boekhouding besef ik ineens dat we inmiddels een paar behoorlijke projecten hebben lopen en dat is eigenlijk gewoon super!! Het schoolgeld voor de middelbare school (highschool) stijgt enorm en voor veel ouders is het niet meer te betalen. Wat is er dan mooier om te zien dat, dankzij veel van jullie, er al heel wat kids toch de highschool kunnen doen? Onderwijs is immers de toekomst……

Donderdagmiddag begon het enorm te regenen en te onweren. Bijna Nederlands……alleen de temperatuur is beter. Het regenseizoen is begonnen en het regende zo hard dat het water bij ons onder de deur door liep! Oeps als dat al zo bij ons gaat hoe zou dat dan in de arme wijken zijn??
De huisjes daar zijn zo lek als een mandje, geen straten maar modderwegen en vaak open riolen.
Kun je nagaan!

Gelukkig kregen we een droge dag (’s nachts regen) en konden we genieten van een dagje uit met een aantal kids. Het werd ook weer tijd om naar het kindertehuis te gaan. Vol goede moed in nette kleren en op sandalen trokken we richting de Matatu (het beroemde busje voor 14 personen waar er minstens 21 in zitten) Wij moeten, vanaf ons appartementje, 20 minuten lopen om daar te komen. Onderweg werd het steeds donkerder: regen op komst! Ik maakte mij lichtelijk zorgen: hoe kunnen we door het ravijn naar het kindertehuis lopen in de regen? Maar geen zorgen bleek alweer: er stopte een taxi met een bekende taxichauffeur. Hij had ons vorig jaar ook al eens gereden naar het kindertehuis! Wat een geluk want het begon al te regenen. We togen naar de supermarkt in de buurt van het tehuis, om brood te halen, en kwamen daar drie jochies van het tehuis tegen die zich liepen te vergapen aan alle lekkere dingen in de winkel. Veel brood, boter, pindakaas en chocoladepasta gekocht en snel terug naar de taxi. De drie jochies hielpen mee sjouwen. Vooruit: ook in de taxi en rijden maar. Je had die glunderende koppies moeten zien!!

In het kindertehuis met elkaar gegeten en gesprekken gevoerd met een aantal jongelui: soort van coaching. Gesprekken en ondersteuning aan de staf en daarna weer op weg naar huis. Intussen had het zo hard geregend dat wij niet normaal konden lopen maar al glibberend naar de taxi moesten, die boven aan de heuvel zo’n 200 meter verderop stond te wachten.( De taxi kan namelijk niet bij het kindertehuis komen vanwege de weg). De grotere jongens aan onze zij om te ondersteunen. Wat een toestand! En dan kunnen wij nog verder met een auto….. Ik voel me dan zo bevoorrecht maar tegelijk ook zo machteloos t.o.v. al die mensen hier. Letterlijk en figuurlijk met de ‘poten ‘(pardon: voeten) in de modder.
Later hoorden we dat in Ngong (hier dichtbij) het zo hard heeft geregend dat de modder is gaan stromen vanuit de heuvels, de auto’s niet verder konden maar stranden langs de kant van de weg en dat het hele dorp is bedekt met een laagje modder. Vandaag is daar grote schoonmaak; schrobben en boenen…….het leven gaat verder.

Dat was het weer even, tot snel.
Groetjes
Gerda en Ina