Zonder benzine

De reis is weer begonnen en dus komen de verhalen jullie kant weer op. Leuk dat jeweer meeleest. Zoals altijd wordt dit erg door ons gewaardeerd.

Laten we beginnen bij het begin. De vlucht….en guess what… er valt weinig te vertellen. Oke, het vliegtuig had vertraging maar weinig spanning want de verloren tijd werd bijna helemaal ingehaald en we konden op ons gemak naar het volgende, al gereed staande, vliegtuig lopen. En ja hoor, we komen in Kenia en dan het spannende moment… zijn onze koffers er of moeten we het opnieuw de eerste dagen zonder stellen? Maar ook hier alles saai, koffers gewoon aanwezig, direct door de douane en daar staan we dan midden in de nacht op onze thuishaven. Goed om weer terug te zijn! Robert , onze schat van een taxichauffeur, is midden in de nacht voor ons zijn bed uitgekomen en brengt ons, nadat we eerst bij een 24 uur geopende supermarket een telefoonkaart hebben gekocht omdat we anders de bewaker niet kunnen bellen om het hek te openen, naar ons huisje. We duiken snel nog een paar uur het bed in, natuurlijk met uitgeschakelde telefoons zodat we niet direct door kids wakker gebeld kunnen worden.

Maar goed… op deze verhalen zitten jullie allemaal niet te wachten dus we zijn maar op reis gegaan om de verhalen te vinden. En ja hoor, het geluk is weer met ons, je hoeft er hier amper moeite voor te doen. Kwaka, onze medewerker, komt langs om ons de laptop te brengen zodat we ons werk ook via de computer kunnen doen. Hij moet vervolgens terug naar Ngong en wij rijden met hem mee om zo een ritje met de matatu te kunnen vermijden. Hij moet nog ff tanken maar hoe jammer nou, de benzine is op bij dit benzinestation. Wij hebben het op dat moment nog niet helemaal door want om de hoek zit nog een benzinestation maar daar gaat hij niet naartoe, hij rijdt gewoon door, domme Hollanders dat we zijn, na al die jaren vergeten we opnieuw direct in te grijpen en dus staan we na nog een kilometertje of 2 tuffen mooi stil langs de kant van de weg zonder benzine. Gelukkig blijkt Kwaka een kleine jerrycan in de achterbak te hebben staan maar…. met hooguit een paar deciliter benzine dat hij vervolgens onder de motorkap rechtstreeks in de verdeler giet (nou ja, of dat verdeler heet, weet ik niet maar het klinkt wel goed, vind je ook niet) alle kabeltjes er weer aan en rijden maar, voor ongeveer 500 meter en ja hoor, opnieuw totaal leeg. Dus Lub sprint achter de matatu aan met de jerrycan onder de arm, duikt de matatu in, rechtstreeks op schoot bij een donkerhuidige Keniaan , op zoek naar het eerste beste benzinestation. Ina blijft achter in de zieltogende taxi van Kwaka. Tot haar verbazing ziet Anneke bij de zoveelste stop van de matatu ineens de taxi sluipend langskomen. Dit geintje wordt tot 3 maal toe herhaald tot ze, tot haar opluchting eindelijk de taxi weer langs de kant van de weg ziet staan. Ja, wil je de held uithangen om benzine te halen, zit je met zo’n stom klein jerrycannetje in de matatu met al die bevreemd kijkende Kenianen waarbij jij om je heen kijkt met een blik van ik ga de situatie redden en komt die stomme taxi binnen een kilometer van het volgende benzinestation tot stilstand terwijl jij ondertussen al zo’n kilometer of 6 in de matatu hobbelt. Maar goed, toch met het jerrycannetje naar het benzine station waar de eigenaar ook al wat vreemd kijkt en vervolgens heel vriendelijk vraagt of er super in moet. Vervolgens zijn neus in de jerrycan steekt en aangeeft dat het volgens hem echt Super is. Tja, toch voor alle zekerheid maar even een telefoontje ertegenaan gooien, want had je een paar kilometer eerder wat allerter gereageerd dan had je hier nou niet gestaan met een Keniaan met een Superdruppel aan zijn neus. Ina blijkt ondertussen moederziel alleen in de taxi te zitten langs de kant van de weg omdat Kwaka naar het benzinestation onderweg is. Weg heldenrol van Lub. Alles bij elkaar een uurtje oponthoud maar dan heb je ook wat.

In Ngong aangekomen hebben we voor de verandering eens een ander vervoermiddel genomen, namelijk een tuktuk. Hiermee zijn we naar Kibiko gereisd naar het Caraproject. Geweldig, dat ding hing natuurlijk van ellende in elkaar, zat met touwtjes vastgeknoopt, de binnenkant van het dak was bekleed met een tapijt waar mijn oma nog jaloers op zou zijn geweest maar gelukkig….de driver was zwaar trots op zijn vervoermiddel. We beschikken ondertussen over zijn telefoonnummer dus zullen we ons nog regelmatig verplaatsen rondom Ngong in zijn tuktukje. Het voordeel is dat die dingen heel wat minder brandstop verbruiken dan zo’n benzine-slurpend taximonster.

Een paar uur later lopen we in Ngong en rent Fantas ineens regelrecht op ons af. Helemaal enthousiast om ons te zien en laten we maar eerlijk zijn, we vonden het ook geweldig om hem weer te zien. Hij is een van onze favoriete kinderen in Huruma die ondertussen bij zijn vader in de sloppenwijk blijkt te wonen. Het is zo mooi om de kids van een paar jaar geleden weer te zien. De vader doet wat klusjes voor marktkooplui waardoor het inkomen niet bar veel voorstelt. Gelukkig ziet Fantas er redelijk goed uit. We gaan, ipv een flesje fris voor hem te kopen, lekker met hem de markt op en zorgen dat zijn familie voor de komende dagen wat te eten heeft. Natuurlijk moeten we zijn vader ook ontmoeten, dit is voor Fantas erg belangrijk. En wat blijkt? Ina hangt, samen met Fantas op een foto, al jaren bij hem aan de muur in het golfplaten huisje. Sinds het moment van ontmoeten, hebben ze ons nog maar een keertje of 10 gebeld. Dit wordt nog lachen…….

Alles bij elkaar zijn we lekker rustig opgestart met de werkzaamheden en hebben we er weer zin in om de agenda af te gaan werken.
Oh ja….. we hebben ook een kerstboom. Als je van veel blauwe lampjes en een heerlijk kitse rode slinger houdt is het de mooiste boom die je je maar kunt wensen.....

Greetings!!