De kraaienvanger van Mombasa......en nog wat werk

Lieve allemaal,

“Welcome home” zei de taxichauffeur hartelijk, en zo voelt het ook. Ons tweede thuis. We mogen hier weer zijn om het werk te doen, te genieten van het werk met en voor de kinderen, de vrienden en het land hier.
We zij begonnen in de buurt van Mombasa aan de kust. Heerlijk even een paar dagen bijkomen in een fijn hotel. Genieten van de zon, een goed boek en heerlijk eten. Zelden hebben we in een hotel in Kenia zo genoten van het lekkere eten!

Niet alleen de gasten maar ook een paar apen, wespen en katten deden soms een poging om wat mee te krijgen van deze ‘geneugten des levens’ wat hen, gelukkig voor ons, niet bijster goed lukte. Nee, dan de kraaien! Luid schreeuwend overtuigen ze ons van hun aanwezigheid. O wee, als je iets van tafel laat vallen of je even van tafel verwijderd om nog een klein bordje van dat lekkers op te halen. Dan kan het maar zo zijn dat je, bij terugkomst, iets mist van de tafel en intussen een vlek krijgt op je rug als je je weer genoeglijk tegen de rugleuning van je stoel schuurt…..

Maar “this is Kenia” en hier hebben ze wat op gevonden! Je neemt een jonge man in dienst, net de schoolbanken ontgroeit en zet hem met een katapult in de tuin. In het kader van ‘please de toeristen’ schiet hij alle kraaien met steentjes van het terras terwijl wij lekker zitten te eten. We zijn benieuwd naar het salaris van deze jonge man maar vervelen hoefde hij zich in ieder geval niet 

Afgelopen maandag zijn we vertrokken uit het lekkere hotel en aangekomen in ons werkgebied waar we dezelfde middag de eerste afspraak hadden. Een afspraak met Tosh en John, twee van onze sponsorkids, die wij deze weken beginnen in te werken in de werkzaamheden van Stichting Huruma-MEVA. Het weerzien is altijd een heerlijk moment. Je bouwt zo’n mooie band op in al die jaren....

Inmiddels zijn zij midden twintig en dus jong volwassenen. Wij betrekken ze bij ons werk, laten hen zien wat wij doen en het waarom daarvan. Een soort stage dus. In de hoop dat zij nog meer betrokken raken bij het werk van de stichting in Kenia. De eerste dagen zijn heel goed verlopen. Vol interesse luisteren ze o.a. naar de geschiedenis van de stichting en beginnen ook voor een deel hun eigen deel/rol daarin al te zien. Ooit (ruim 9 jaar geleden) zijn wij o.a. door en voor hen gestart met de stichting.

Zij houden ons ook een spiegel voor. Gisteren bijvoorbeeld hadden we weer een aantal gesprekken met highscholers en die gesprekken zijn altijd bijzonder, intensief, mooi maar soms ook moeilijk. Tosh en John waren heel moe na afloop, alleen al van het luisteren! Door er over door te praten, het stellen van vragen worden wij extra bepaald bij het hoe en waarom en ook van de manier waarop wij het doen. Hoe mooi is dat! We krijgen dus ook feedback van hen. Geweldig.

Vandaag zijn we met elkaar naar Christian Hands geweest. Dat was voor Tosh en John best spannend. Zij hebben daar zelf ook gewoond, zijn er nu al jaren weg en kijken nu met andere ogen naar een kindertehuis. Zij weten ook heel goed te benoemen wat goed is en wat niet. Zo moeten we vooral WEL frisdrank en snoepjes mee nemen maar is het NIET fijn als de kinderen voor ons in de rij moeten staan om ons te groeten of voor ons moeten zingen. Dit zien wij zelf ook al jaren als een ongemakkelijk en onnatuurlijk ritueel en proberen er zoveel mogelijk onderuit te komen. Wij hebben veel liever een soort van natuurlijk contact (voor zover mogelijk) in plaats van als een soort eregast op te moeten zitten waarbij de kinderen een verplicht nummer moeten afdraaien. Bij John en Tosh roept dit ook bepaalde gevoelens op waar we weer op in kunnen haken door er over door te praten.

Zo zullen we de komende twee weken met elkaar optrekken. De agenda raakt al weer aardig gevuld en we hoeven ons zeker niet te vervelen! Van kraaien en een overvloed aan eten is hier geen sprake. Het contrast is weer groot. Het werk weer des te mooier.

Liefs en tot de volgende update,
Anneke
Ina