De tijd vliegt….

Opnieuw een bijzondere ontmoeting! Inmiddels reizen we al ruim 9 jaar naar Kenia om kinderen in vaak dramatische omstandigheden te mogen helpen. In 2007 ontmoet Ina in het kindertehuis een jongetje van een jaar of 6, hij heet Fantas, het is een straatschoffie van de bovenste plank, wat een heerlijk ventje. Vanaf het eerste moment is er een klik tussen hen. Vanaf 2010 komen we niet meer in betreffend kindertehuis, toch komen we af en toe nog kids tegen en is er altijd een hartelijk weerzien en een praatje. Op de één of andere manier komen we Fantas altijd weer tegen. Inmiddels is het een, uit de kluiten gewassen, puber van 15 jaar oud. En… nog steeds een straatschoffie en wat een leuke en bijzondere… Een paar jaar geleden kwam hij gedeeltelijk weer bij zijn vader wonen in de sloppenwijk. Wij hebben de vader geprobeerd te helpen zodat hij zelf voor zijn kids kon zorgen maar dat is niet gelukt, hij is inmiddels overleden. Fantas en zijn jongere broertje staan er sindsdien helemaal alleen voor. Gelukkig kunnen ze wel naar school in het kindertehuis…..Het is vakantie in Kenia en dan is Fantas niet welkom in het kindertehuis en woont hij in zijn eentje in de sloppenwijk omdat zijn broertje wel op school mag blijven. Afgelopen week kwamen we hem weer tegen en wat was het een hartelijk weerzien. Het is bijzonder om te merken dat onze terugkerende reizen naar Kenia ook daarin iets bij mogen dragen. In liefde, vertrouwen en daadwerkelijk hulp. In dit geval dat Fantas het fijn vindt ons te zien en te spreken, dat hij mag voelen dat er mensen zijn die, ondanks dat hij ze niet vaak ziet, wel echt om hem geven en hem dat laten merken en wat eten voor een paar dagen voor hem regelen. Maar euh dan wel iets dat niet gekookt hoeft te worden want die faciliteiten heeft hij niet. Anneke zag hem vlak voordat hij ons opmerkte, een oude sinaasappel bij het afval vandaan pakken, zo overleeft hij de weken dat hij niet op school is. En toch…. is het zo mooi om dat kleine beetje te kunnen doen.

In de afgelopen week zijn Tosh en John ook zelf voor de stichting aan de slag geweest. In Enschede Noord wordt, voor het project Samenbindend Verbinden, door een aantal dames, met heel veel inzet, gebreid. Mutsen, shawls, handschoenen, sokken, teveel om op te noemen. We hebben Tosh en John gevraagd wat zij de beste plek vonden waar we deze keer de gebreide spullen naartoe zouden brengen. Ze waren eensgezind in hun opinie. Het moest naar de alleenstaande moeders met kinderen in de sloppenwijk. Ze hebben Mama Jane, een vrouw die we goed kennen en in de sloppenwijk woont, opgezocht en zijn samen naar de sloppenwijk geweest om daar sjaals en mutsen uit te delen. Het was weer een heel mooi voorbeeld van Samenbindend verbinden. Dat doet het zeker.....verbinden! De dames in Enschede met de kinderen in de sloppenwijk en Tosh en John die zich daartussen bewegen.

Beide zijn erg onder de indruk van de ellende en de armoede in de sloppenwijk, zo dicht bij in hun eigen dorp. John kwam later naar ons toe en zei: “Mam, dat kan toch niet zo...ze liggen ‘s nachts gewoon naar de sterren te kijken en niet omdat ze het graag willen en zo leuk vinden maar omdat er zoveel gaten in het dak zitten! Moet je je voorstellen dat het regent...” Weer een prachtige gelegenheid om over door te praten en ook te kijken wat je hier, als Kenianen, zelf aan kunt doen. Gevolg is dat Tosh en John de komende weken samen met mensen uit de sloppenwijk gaan bekijken hoe ze op een eenvoudige manier de daken kunnen repareren. Ze hebben al hun eigen projectje gevonden en opgezet. Ze hebben besloten voor een aantal vrouwen met kinderen, de daken te gaan repareren. Geweldig! We zullen hen ondersteunen om dit mogelijk te maken.

Verder vloog de tijd weer, zoals altijd als we in Kenia zijn! We zijn in het baby-rescue-centrum geweest en mochten meehelpen bij de medische check-up van 28 baby's! Nou ja, dat is meer het werk van Ina. Alleen al dat aan- en uitkleden kost je een paar uur tijd. Anneke maakte zich ondertussen nuttig met het geven van de fles. En wouw, er komt geen einde aan die flessen. Elke keer kwam er weer een nieuwe fles met de mededeling: deze baby moet 2 x boeren. Okay, 2 boeren, fles leeg, eindboer en daar is de volgende: deze baby 3 x, okay 3 x boeren, eindboer, oeps hele stroom komt terug, takka, toch beter slab er tussen moeten houden, hemd nat, niets van aantrekken, volgende fles: 1 boer, jippie dat is het betere werk, takka eindboer weer niet goed gemikt, broek nat met een mooi gemikte golf melk. Wat krijg je dan nog meer respect voor Dave en Jen Bell. Wat een werk maar ook wat een geweldige taak mogen ze vervullen. De adoptieprocedures hebben een tijdlang stilgelegen in Kenia. Nu komt het, gelukkig, weer op gang. Dat betekent dat er deze en volgende week zeker 6 kinderen naar hun adoptie-ouders mogen verhuizen.

De gesprekken met een deel van de highscholers zijn weer gevoerd. Ook hebben we in Cara, het girls-rescuecentrum gesproken over de begeleiding en terugplaatsing van deze meisjes bij hun, eventuele, familie of in forstercare. Meer en meer is het duidelijk dat kindertehuizen geen oplossing bieden. Kinderen raken ge-institutionaliseerd en kunnen zich later vaak heel moeilijk bewegen in de maatschappij. Zij hebben vaak geen idee van de wereld buiten het kindertehuis, kunnen niet omgaan met emoties, binding, aangaan van relaties of met geld. Hoe kan de organisatie en cultuur zo veranderen dat kinderen bij familie of in de community worden ondergebracht en dat deze families worden ondersteund bij het opvangen van deze kinderen?? Hierover gingen de gesprekken met de directeur van Cara, Edwina en met Roisin (Cara Ierland). Prachtige gesprekken die vragen om uitdiepen van ideeën en zeker om een vervolg.

We spraken ook met Erick, de Keniaanse coördinator van het trainingscentrum dat Huruma MEVA heeft opgezet en nu alweer voor het vierde jaar succesvol draait. 14 meisjes zonder kansen op vervolgonderwijs, komen dagelijks naar het trainingscentrum voor het aanleren van vaardigheden die hen kunnen helpen in de toekomst. Momenteel bestaat de cursus uit 4 modules van 3 maanden: budgetteren, naaien, koken en haarknippen/kappen. Vervolgens is er nog een optie voor het volgen van een computercursus van 3 maanden. Het is gaaf om te zien dat dit zo enorm voldoet aan een vraag! We hebben de gang van zaken geëvalueerd en nieuwe afspraken gemaakt.

Tussen alle bedrijven door ontmoeten we onze andere sponsor-kids met hun aanhang. De familie breidt zich uit en inmiddels hebben we al drie kleindochters. Alle drie gelukkig gezond! Genieten dus.

Nog een paar dagen dan vliegen we weer naar Nederland. We hebben weer veel gesproken, weer veel mogen doen en ook veel liefde mogen geven en doorgeven. Zoals Hij ons heeft liefgehad....

Tot, hopelijk, de volgende keer.

Liefs
Anneke
Ina