VARKENSTROGGEN, KOEIENPOTEN en DE MEER SERIEUZE ZA

Sorry dat het wat lang heeft geduurd voor er weer een verhaal is.
Jullie zullen het niet geloven maar we hebben het echt druk!
Vaak is er gewoon geen tijd over om nog even een verhaal te schrijven en op het net te zetten. Het heeft ook te maken met het feit dat we om half 7 meestal weg moeten richting Mama Tom.

Het gaat met ons goed. Het is allemaal wel erg spannend.
Elke dag gebeurd er wel weer wat en we weten niet welke kant het op zal gaan. Gisteren is Mama Zipporah naar Kajiado naar de rechtbank geweest. Daar zijn de dossiers van 79 kinderen opgehaald zodat daar niemand aan kan komen. Deze zouden nu veilig moeten zijn. Tja, zo gaat het dus. We proberen alles en iedereen te redden die op de een of andere manier eigenlijk veilig te stellen is op dit moment. Misschien is het straks niet nodig maar dat risico durft niemand te nemen.
De kinderen zijn toch ook wel ongerust. Gisteravond hebben we met een aantal jongens gepraat. Die vroegen ons hoe wij er tegen aan keken. Ja, en dan krijg je inderdaad de vraag van : maar stel nou dat het huis dicht moet, waar moet ik dan naar toe, ik heb niemand. En wat moeten we dan zeggen? We proberen ze zo goed mogelijk gerust te stellen maar kunnen vooral geen garantie geven.
Ondertussen zijn Caroline (dochter van Mama Zipporah) en ik (Anneke) al vanaf maandag bezig om alle dossiers door te spitten en tot op de punt en komma goed te krijgen. Morgen nog een paar uur en dan hopen we dat deze klus erop zit. Dan kan dat maandag direct door naar de rechtbank.
De rechtbank heeft al uitgesproken dat Huruma een goed tehuis is. Vanmorgen liet Mama me nog weer papieren zien van de inspectie van vorig jaar. En ja, er is commentaar op de slaapzalen en nog een paar zaken (bijvoorbeeld het feit dat er geen muskietennetten zijn en geen schoenenrekken, tja alsof die schoenenrekken nou echt belangrijk zijn) maar geen echt schokkende feiten. De slaapzalen is men druk mee bezig, maar ja, geld he? Het bedrag is gewoon nog niet binnen, al wordt er wel doorgebouwd.
We moeten wel zeggen dat we niet echt vrolijk worden door deze klus. Als je door al de dossiers gaat, lees je ook alle verhalen. En terwijl ik dit schrijf, schieten de tranen me weer in de ogen. Hoe kan er zoveel ellende in 1 tehuis worden gepropt? Het is onmogelijk wat er allemaal langs komt aan ellende. Je snapt niet dat er hier nog 1 kind kan zingen of lachen.
De een is in een brandend huis achtergelaten en zit onder de brandwonden, de volgende heeft z’n ouders voor z’n ogen zien vermoorden, is op een vrachtwagen gesprongen en gevlucht (ik geloof dat hij 9 jaar oud is). Er lopen hier kinderen rond die in de sloppenwijken hebben rondgezworven in de tijd van de rellen, kinderen die HIV hebben en gewoon door de familie op straat zijn gezet. Vanmiddag was er een verhaal van een moeder die op 22-jarige leeftijd 5 keer was getrouwd en 8 kinderen had. Ze keek er niet naar om en nu zitten er 5 in Huruma. En zo kun je nog wel een paar meter doorschrijven.
Vanmorgen hebben we ze Abba, Vader geleerd. Gaaf is dat dan weer om die andere kant te zien. Dan zingen we met z’n allen uit volle borst. Oke, ze zingen iets meer uit volle borst als ze het lied kennen, maar toch deden ze een heel dappere poging. Met een beetje mazzel zingen ze het eind volgende week helemaal uit hun hoofd mee.

Maar er gebeuren ook andere leuke dingen!
Gistermorgen hebben we een prachtige prayers gehad. Er was een wedstrijd tussen de oudste jongens en meisjes. Wie het mooiste kon zingen. Was echt lachen. Het eind van het liedje was dat de jongens een opsteker verdienden en dus wonnen. Maar daarna stond er een meisje van een jaar of 4 (Helen) in haar eentje voor die hele zaal te zingen en dansen op een paar schoenen die toch minimaal een maatje of 5 te groot waren. Het was helemaal prachtig. Ze kreeg van Mama ook een zakje met een paar snoepjes en toen had je haar reactie moeten zien. Ze straalde van top tot teen en dook bijna helemaal in dat zakje met snoep. We schatten in dat ze wat misselijk is geworden later op de ochtend. Was super!
Gistermiddag wilden we voor de lunch naar het guesthouse. Loop de trap op en zag iets liggen waarvan je toch het idée had dat het bestond uit een lichaamsdeel van een beest. En ja hoor, ligt er voor onze deur een koeienpoot. Hadden de honden mee naar boven gesleept. Nu loopt er of ergens een koe rond met 3 poten of er is wat geslacht en lopen we het risico dat we binnenkort vlees gaan krijgen . YES!!! Lekker biefstukje zou niet verkeerd zijn, natuurlijk. Verder wordt er niet geklaagd hoor. Maar het is goed dat jullie dit berichtje niet kunnen ruiken! We hebben al 1 keer de kans gehad om te douchen. Gniffel, we zijn best wel schoon hoor.
Maar Ina heeft nu afgekeken van een rasechte Keniaan hoe je dat probleempje oplost.
Achter het guesthouse is het gedeelte waar de beesten gehouden worden (ja hoor, er zijn een aantal koeien en wat varkens) en daar is dus ook een watertrog. Ja, je raadt het al. Een van de bouwvakkers heeft thuis waarschijnlijk ook geen douche…… Hij gaat dus uitgebreid elke middag in bad in de varkenstrog. We wachten nu op het moment dat varken en bouwvakker tegelijk gebruik willen maken van de trog….. Reken erop dat de video in de aanslag wordt gehouden!!!

Hoe de rest eruit ziet? Morgen werken we dus maar door en morgenmiddag gaan we op bezoek bij Erastus Kwaku en zijn vrouw. Ze zijn pasgetrouwd en we gaan ff een kadootje brengen. Hij is de hoofdonderwijzer van Huruma Primary School en een heel aardige kerel. Dan hebben we misschien eens rustig de tijd om door te praten over de mogelijkheden om wat extra lesmateriaal voor de kinderen uit te proberen. Daar is tot nu toe allemaal niets van gekomen. Daarnaast willen er een aantal mensen graag met ons praten. Dat gaan we allemaal dit weekend maar eens doen. Dat zal er wel weer op uit draaien dat we een aantal universitaire en andere opleidingen, bruidschatten, huizen en kleding moeten gaan betalen. Dat gaan we dus keurig allemaal afkappen met onze vriendelijkste glimlachen en begripvolste blikken. Als iemand ons echt kan overtuigen met een heel erg goed verhaal, dan horen jullie het vast volgende week.
Al moet ik wel zeggen dat we vorig jaar voor iemand een opleiding hebben betaald en dit komt zowel ten goede aan de kinderen als aan het gezin van haar. Dus tja….

He, dit verhaal is eigenlijk wel weer erg lang, dus hiermee hebben we de afgelopen dagen weer een beetje ingehaald.
We houden van jullie allemaal en gaan onze laatste vakantieweek in Kenia met vertrouwen tegemoet,

Liefs van Ina en Anneke