Onvoorstelbaar.................

Onvoorstelbaar……

Is het woord dat de afgelopen dagen regelmatig genoemd wordt. Vooral door Jeanet eigenlijk.
Het is onvoorstelbaar hoe de mensen hier leven, de geiten langs de kant van de weg lopen en oversteken, de koeien tussen de auto’s door gehoed worden. Onvoorstelbaar hoe de kinderen in de tehuizen leven en eten, onvoorstelbaar hoe ze er uitzien. Onvoorstelbaar hoeveel oude auto’s er hier rondrijden en ook onvoorstelbaar hoe wij hier in die matatu’s al hotsend en botsend van de een naar de andere kant scheuren en er steeds weer heelhuids uitkomen. En zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan.
We liggen regelmatig dubbel van het lachen met elkaar als Jeanet er weer een ‘onvoorstelbaar’ uitgooit.
We hebben het gevoel dat we de dagen erg vol hebben zitten maar nog niet veel echt concreet hebben afgerond.
Zondag heeft Jeanet haar eerste swingende kerkdienst meegemaakt. Kwamen we daar om 9.10 uur in de kerk, terwijl de dienst om 9 uur zou beginnen en bleken wij er wel te zijn maar de dominee niet. Komt die beste man rustig om 10.15 uur aanzakken. Er begon ons een gevoel te bekruipen dat de dienst hierdoor enigszins verlengd zou worden maar niet getreurd, we bleken na 2 ½ uur alweer buiten te staan. Tot onze grote verbazing waren we diezelfde man de vorige dag in de hoedanigheid van constructeur tegengekomen bij het bekijken van een huis, als eventueel kindertehuis voor Christian Hands. Maar ach in de bijbel komen we ook regelmatig predikers tegen met een andere baan erbij. We hebben geconstateerd dat hij beter kon preken dan adviseren over het huis.
Maandag zijn we verhuisd van Nairobi naar Karen waardoor we wat dichter bij de kindertehuizen zitten. We hebben hier een geweldige plek in een hele groot tuin, we blijven hier lekker de resterende tijd zitten. Na onze verhuizing, met al onze bagage en dat is weer eens niet te weinig, zijn we naar Christian Hands vertrokken.
Gisteren zijn we naar de dokter geweest met Mama Green en een aantal kinderen. Daarna naar het ziekenhuis om foto’s te maken, medicijnen gehaald en vanmorgen om 8 uur vertrok Ina alweer richting de school van Tosh om een flesje met sputum van haar op te halen en naar het lab te brengen. Twee uur later was dat klusje geklaard. Dit moeten we drie dagen achter elkaar doen zodat er bekeken kan worden of ze TBC heeft.
James is voor alle zekerheid gecheckt op TB en we moeten zorgen dat z’n rugpijn wat vermindert, oh ja en hij heeft een spatader waar een gemiddelde Nederlander direct de spuit in zou laten zetten, Simon heeft waarschijnlijk een eencellige vriend in z’n darmen wandelen, Mama Green heeft een gebroken hand gehad en daar zit geen kracht meer in en zo kunnen we nog wel ff doorgaan. Gelukkig zit er hier een Nederlandse arts die ons graag helpt en volgende week mogen we dan ook met de volgende groep kinderen komen. Het lijstje? Lintwormen, niet goed werkende beentjes en HIV.
Ach, het zijn zo wat van onze dagelijkse bezigheden.
Gistermiddag zijn we naar het nieuwe tehuis van Sidai geweest. Enigszins spijtig moesten we constateren dat er geen weg naar toe bleek te zijn en al hotsend en botsend kwamen we midden in de woestenij terecht. Maar….er staat een tehuis, voorlopig nog zonder elektriciteit en de watervoorziening is ook nog niet echt op peil, oh ja enne er is geen keuken alleen een paar stenen waar een vuurtje tussen gebouwd kan worden. Tjonge, wat moet er daar nog veel gebeuren, maar hopelijk komt dat de komende maanden langzamerhand goed.
Voor de komende dagen zijn er al heel wat afspraken gemaakt dus met het hotsen en botsen gaan we rustig verder en de kans dat Jeanet nog van het woord ‘onvoorstelbaar’ afkomt wordt met de dag kleiner.

Oh ja, nog een klein verhaaltje erbij.
Afgelopen zondag hebben we Nathan ontmoet, hij is een Keniaan die in Nederland woont en ons regelmatig van advies voorziet. De jongens waren bij ons en ze zaten met open mond te kijken dat een Keniaan Nederlands kon praten. Maar het feit dat we elkaar op de Nederlandse manier met 3 zoenen begroeten was het echte toppunt waarover ze niet uitgepraat raakten. En ja hoor daar kwam eerst bij Ina de vraag van James of Ina hem toch eens de Nederlandse manier van begroeten kon bijbrengen en even later ging de telefoon van Anneke en daar was Simon met het verzoek om te mogen leren hoe Nederlanders elkaar begroeten. Vanmiddag was het zover en aan Simon was de eer om op de Nederlandse manier begroet te worden ……….hij loopt nog te stralen!

Groetjes van 3 onvoorstelbare blanken in Kenia