Nog onvoorstelbaarder!

Na alles wat we al genoemd hebben als ‘onvoorstelbaar’ zou je denken dat we het wel gehad hebben. De voorspelling dat Jeanet niet meer van dit woord af zou komen komt wel uit want telkens als je denkt tjonge het kan niet erger of gekker dan komen we weer in een situatie die nog meer onvoorstelbaar is.

Gisteren zijn we naar de sloppenwijk geweest. We hebben er wel eens eerder over geschreven: in hutjes waar je nog geen honden in zou stoppen leven hele gezinnen zonder sanitair, water en electra. Kleine kinderen worden de hele dag opgesloten omdat vaders en moeders op pad zijn. Je mag hopen dat ze op zoek zijn naar eten maar…… drugs, drank en prostitutie is er net zo goed aan de orde van de dag. Mama Lucy heeft er een dagcentrum om de kleine kinderen zoveel mogelijk op te vangen maar eigenlijk kan ze het allemaal niet meer aan. Een nieuw huis (wat nog niet helemaal af is) een oud huis waarvan ze de huur niet meer kunnen betalen, een naaimachineproject en een dagcentrum in de sloppenwijk is teveel voor 1 mens. We zijn in gesprek gegaan om te kijken waar we kunnen ondersteunen en, in dit geval, ook zaken kunnen doorschuiven. Met mama Green om de tafel om samen te kijken wat er mogelijk is. Een nieuw huis wat af is, een goed lopend dagcentrum met school in de sloppenwijk en misschien een verhuizing voor een ander tehuis. Er lijkt schot in te komen, er lijkt samenwerking te ontstaan. Gaaf!

Na dit gesprek lopen we door de sloppenwijk. Goed uitkijken, neus dicht en oppassen voor het open riool. Anthony vertelt dat als er een bal in valt en een kind deze er uit haalt dat het infecties krijgt aan huid en ingewanden. Puur gif dus. De steegjes zijn zo nauw dat we achter elkaar aanlopen maar een kind blijkt er nog langs te kunnen: oeps ineens laat een meisje haar watervaten vallen en vliegt Anneke om de nek. We kennen haar nog van een ander kindertehuis waar ze op school zit.

We lopen de sloppenwijk weer uit en belanden op de vuilnisbelt. Ooit op een vuilnisbelt geweest? Vast niet (gelukkig maar) misschien kun je je er wel wat bij voorstellen: stank, krijsende vogels en troep. Daartussen zijn kinderen en volwassen op zoek naar iets eetbaars of verkoopbaars. Er staan een paar zelfgemaakte plastic tentjes in het midden van de vuilnisbelt. Waarom? Omdat er mensen wonen!! Geen eigen huis, geen plek onder de zon. Een vrouw voedt haar baby. Onvoorstelbaar!