Geweldig!!

Met de laptop op schoot, in de zon, in een prachtige tuin ergens midden in Kenia. Mister Schildpad loopt heel verwaand voorbij. De vogels zingen, zo met twee jongens voor twee uur naar de tandarts, wat is het leven toch mooi!

‘Geweldig’ is het nieuwe stopwoord van Jeanet……. rijdend in een busje over de savannes van de Masai Mara. Het is helemaal geweldig om rond te hobbelen en te genieten van de weidse uitzichten, de Afrikaanse zonsondergang, midden in de nacht wakker te worden van de nijlpaarden vlak onder je balkon, door het gordijn te kijken en dan een aardwolf naar je te zien knipogen. Vlakbij een leeuwenechtpaar een lunch te nuttigen en tussen duizenden zebra’s te rijden. Het is een geluk om nog een stukje van de migratie mee te pakken. Duizenden zebra’s , gnoes en gazelles op weg naar Tanzania denderen over de vlaktes, op zoek naar water. Normaal is dit in september maar door de weersomstandigheden zijn de dieren verlaat. Tja, soms heb je heel veel mazzel. Het enige minpuntje is het bezoek aan het Masai-dorp. De hutten, de stront overal om je heen, de kinderen met vliegjes in het gezicht, de vrouwen die niet bepaald gelukkig uitgehuwelijkt zijn, ja dan is het weer de harde werkelijkheid.

Dat is wat Kenia elke keer met je doet. Het is hier soms verschrikkelijk verdrietig maar het is hier ook zo bijzonder en mooi zodat je er gelukkig van wordt! Dat is niet alleen het rijden over de savannes maar ook het hobbelen in de matatu, het spelen met de kinderen en het iets voor elkaar krijgen wat de situatie ietsje pietsje beter maakt.

Afgelopen dagen hebben we heel veel mogen doen. We hebben een bezoek gebracht aan Seitje Veldhuis, directrice van ‘Feed the children’. Een project waarbij o.a. 200.000 kinderen in de sloppenwijken van Nairobi van eten worden voorzien op de scholen. Hierdoor blijven ze de hele dag op school in plaats van te spijbelen omdat ze op zoek naar eten moeten. Wat zou het mooi zijn als we hen in kunnen schakelen voor het schoolproject in de sloppenwijk van Ngong. Er hangt een prijskaartje aan maar we houden het in gedachten. Ook zijn we op bezoek geweest bij een Nederlandse man, getrouwd met een Keniaanse, die een stuk land heeft waar hij wel een project wil beginnen. Laat mama Green nu land nodig hebben….. . Het is het proberen waard hen met elkaar in contact te brengen.
We hebben een aantal sponsorprojecten op mogen zetten die nu heel concreet zijn: er komt een highschoolproject waarbij we kinderen die van de lagere school komen gaan sponsoren zodat ze hun opleiding op de highschool voort kunnen zetten. En we hebben nu een HIV-project waarbij de HIV -kinderen naar ‘Lea Toto’ kunnen voor hun maandelijkse check en er elke maand een verpleegster, Robbin, langs komt om de kinderen in het tehuis te bezoeken en ze voorziet van medicijnen, voorlichting en aanvullingen in voeding, vitaminen en mineralen. Hier zijn we super blij mee.
Ook zijn er grote watertanks gekocht voor de school in Kiambu-West en voor Christian Hands. Beide hadden grote problemen met de watervoorziening. Sidai heeft warme dekens voor de kleintjes gekregen zodat deze kinderen ook kunnen verhuizen naar hun nieuwe onderkomen. Oh ja, en we hebben pispotjes gekocht voor de kleintjes in Sidai omdat er nog geen electriciteit is en ze ’s nachts niet naar de w.c. durven gaan. We kunnen beloven dat de geur niet te harden was.
En nu we het daar toch over hebben…. vanmorgen zijn we naar de kerk geweest. Anneke, in rok, had Leah op schoot. 3 Jaar oud en zonder luier, totaal verkeerde combinatie natuurlijk. Het duurde dan ook niet lang of Leah viel heerlijk in slaap en Anneke voelde al heel snel duidelijk nattigheid. Maar ja, wat doe je op zo’n moment? Rustig blijven zitten en net doen of er niets aan de hand is. Maar het slaapje van Leah hield aan en de waterstroom ook, dus plek 2 was al snel een feit. Anneke is gewapend met Leah voor haar rok op een gegeven moment de kerk uit gegaan. Gelukkig had ze nog een schone broek bij zich. Maar ja alleen haarzelf, Leah is nogal nat naar huis gegaan.

Ondertussen is de tijd van afscheid nemen weer aangebroken. Tosh en Simon zijn weer op de highschool. James volgt morgenvroeg maar het einde is in zicht. We moeten terug naar Nederland en de kids moeten het weer een poosje zonder ons stellen. Het is goed geweest. We hebben heel erg veel mogen doen. Wat het allemaal uitwerkt, weten we niet maar dat hoeft ook nog niet. Het kleine steentje is bijgedragen en we mogen het nu weer overlaten aan de mensen hier die zich dag en nacht voor deze kinderen in willen zetten.
We mogen zeggen We love you, God bless you and hopefully we’ll meet again. Daarmee kunnen we allemaal verder, wij in Nederland en zij hier.

We willen jullie allemaal weer heel hartelijk bedanken voor alle lieve woorden, mailtjes en meeleven. Het was geweldig!

Heel hartelijke knuffel,
Anneke, Ina en Jeanet