Een dollemansrit en een naaimachine
Door: Anneke/Ina/Jeanet
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
25 Oktober 2010 | Kenia, Nairobi
Laten we beginnen met het vertellen hoe goed we het hier hebben.
We hebben een heerlijk huisje en het is erg gezellig met elkaar. We vliegen met z’n 3-en van hort naar her en hebben soms de grootste lol om het verkeer. Vooral als we weer worden belaagd door allerlei matatujongens die ons, schijnbaar omdat we blank zijn, zo graag in hun matatubusje willen hebben. Daarvoor hebben we nu een tactiek ontwikkeld. Jeanet en Ina kijken, schijnbaar nonchalant en ongeïnteresseerd om zich heen en Anneke begint in het Nederlands te schelden dat ze toch vooral met de handjes (oké, in werkelijkheid een iets minder nette bewoording maar ach, ze verstaan het niet) van ons af moeten blijven. Het effect? Verbazingwekkend, zo snel we zo beginnen deinst iedereen achteruit en lopen wij op ons dooie gemak naar de matatu van eigen keuze. Soms is het even wat minder en zo was het ook zaterdagavond. Tosh, de sponsordochter van Anneke, was deze dag de hele dag mee op pad. Om 5 uur moest ze terug naar Christian Hands zodat ze voor het donker thuis zou zijn. Ze was nog geen kwartier weg en het begon werkelijk te stortregenen. Ze noemen dat geloof ik ‘its raining cats and dogs’. Nou, dit waren hele asielen vol die naar beneden kwamen zetten. Na een uur hoorden we ineens onderaan de trap iemand ‘Mammmm’ roepen en daar stond een ongelofelijk verzopen kat genaamd Tosh. Ze bleek een uur in de regen te hebben staan wachten op een matatu maar alles had vol gezeten. We hebben haar uit de kleren gehesen en direct onder een warme douche gezet. Daarna een taxi gebeld en daar gingen Anneke en Tosh. Alles maar dan ook werkelijk alles stond stil. Matatus scheef aan de kant van de weg, ongelukken, modderstromen over de weg. Het was werkelijk niet te geloven. Een ritje dat normaal gesproken een half uurtje duurt, duurde nu anderhalf uur. Gelukkig is Robbert onze vaste taxichauffeur en hij zou niet misstaan in de Formule 1. Wat een geweldige kerel en wat kan hij rijden. Modderpaden waar wij niet eens over zouden denken om langs te gaan, brengt hij ons al glibberend en glijdend veilig overheen. En wat is het dan prettig om in een taxi te zitten en niet zoals al die duizenden in matatus of lopend/glijdend in het donker langs de kant van de weg te moeten lopen. Dan weet je weer wat je als blanke bevoorrecht bent. We kwamen bij Christian Hands en door de regen zaten ze daar in het pikkedonker omdat de stroom was uitgevallen. Wat een ellende na zo’n regenbui. Maar gelukkig sprong het licht weer aan en ging het leven weer z’n normale gang. En dit zijn dan nog maar de korte regenbuien! We zaten er later over te praten hoe het moet zijn op zulke momenten in de sloppenwijk met die gammele hutjes waarbij je van de daken van alles kunt zeggen behalve dat ze waterproof zijn. En dan al die modder, verschrikkelijk.
Maar gelukkig is het vandaag weer heerlijk droog en warm en de plassen beginnen weer te verdwijnen.
Vandaag zijn we naar Ongata geweest om een naaimachine te kopen. Dit plan hebben we in april al opgevat omdat we heel erg graag Steven en zijn vrouw willen helpen. Steven is een halfzijdig verlamde man die vaak wat klusjes deed in het vorige kindertehuis en hiermee zijn vrouw (een dwerg) en 2 kleinkinderen kon onderhouden. Maar hij werd ontslagen en het enige wat hij kon doen was elke dag de berg af en proberen wat theeblaadjes te verkopen. We kwamen een keer bij hem op visite en zijn vrouw vertelde dat zij kon naaien maar geen naaimachine had en daardoor geen mogelijkheden had om geld te verdienen. Hun kinderen zijn overleden en daardoor hebben zij de zorg voor de kleinkinderen maar ze wisten dat ze er niet voor konden zorgen dat deze kinderen naar de highschool zouden kunnen gaan. Het mooie was dat ze ons nooit om geld hebben gevraagd. Dit verhaal kwam elke keer weer bovendrijven. Vandaag hebben we een naaimachine gekocht. Maar ja, wat doe je met alleen een naaimachine? Dus Robbert was niet zo goed of hij moest met ons mee op jacht naar garen, naalden en de hele overige reutemeteut zoals schaar, centimeter en wat er allemaal verder niet nodig is om zo’n rokkie in elkaar te draaien. Wij van shop naar shop met Robbert voorop die keurig regelde dat we niet belazerd werden, er bonnetjes geschreven werden en ook nog de spullen voor ons droeg. De eerste aanzet is er voor ze zodat ze nu zelf geld kunnen verdienen waarmee ze hopelijk weer fatsoenlijk te eten krijgen en de kleinkinderen naar de highschool kunnen laten gaan. We konden het zelf niet brengen i.v.m. de plaats waar ze wonen maar Robbert wilde het graag doen. Nadat hij ons had afgezet, is hij naar Steven en zijn vrouw in de plots gereden. Hij belde vanavond om te vertellen dat hij er helemaal blij van was geworden om een gezin zo verbaasd en gelukkig te zien. Hij had ze, allemaal in tranen, achtergelaten.
Wat is het toch prachtig wat we mogen doen door jullie allemaal.
Morgen gaan we weer naar Kiambu-West om te overleggen over het sciencelab. Daar zit echt schot in. Verder hebben we een afspraak met een Nederlandse die in een stichting werkt waarbij er scholen in sloppenwijken zijn opgezet. We hopen van haar te leren omdat wij datzelfde gaan doen met Mama Green en Mama Lucy in de sloppenwijk van Ngong. Woensdag zit ook nog vol met afspraken en daarna vertrekken Jeanet en Anneke voor een paar dagen om de leeuwtjes te gaan voeren in de Masai Mara. Ina gaat rustig door met het werk.
Tja, verschil moet er zijn.
Hakuna matata,
Ina, Jeanet en Anneke
We hebben een heerlijk huisje en het is erg gezellig met elkaar. We vliegen met z’n 3-en van hort naar her en hebben soms de grootste lol om het verkeer. Vooral als we weer worden belaagd door allerlei matatujongens die ons, schijnbaar omdat we blank zijn, zo graag in hun matatubusje willen hebben. Daarvoor hebben we nu een tactiek ontwikkeld. Jeanet en Ina kijken, schijnbaar nonchalant en ongeïnteresseerd om zich heen en Anneke begint in het Nederlands te schelden dat ze toch vooral met de handjes (oké, in werkelijkheid een iets minder nette bewoording maar ach, ze verstaan het niet) van ons af moeten blijven. Het effect? Verbazingwekkend, zo snel we zo beginnen deinst iedereen achteruit en lopen wij op ons dooie gemak naar de matatu van eigen keuze. Soms is het even wat minder en zo was het ook zaterdagavond. Tosh, de sponsordochter van Anneke, was deze dag de hele dag mee op pad. Om 5 uur moest ze terug naar Christian Hands zodat ze voor het donker thuis zou zijn. Ze was nog geen kwartier weg en het begon werkelijk te stortregenen. Ze noemen dat geloof ik ‘its raining cats and dogs’. Nou, dit waren hele asielen vol die naar beneden kwamen zetten. Na een uur hoorden we ineens onderaan de trap iemand ‘Mammmm’ roepen en daar stond een ongelofelijk verzopen kat genaamd Tosh. Ze bleek een uur in de regen te hebben staan wachten op een matatu maar alles had vol gezeten. We hebben haar uit de kleren gehesen en direct onder een warme douche gezet. Daarna een taxi gebeld en daar gingen Anneke en Tosh. Alles maar dan ook werkelijk alles stond stil. Matatus scheef aan de kant van de weg, ongelukken, modderstromen over de weg. Het was werkelijk niet te geloven. Een ritje dat normaal gesproken een half uurtje duurt, duurde nu anderhalf uur. Gelukkig is Robbert onze vaste taxichauffeur en hij zou niet misstaan in de Formule 1. Wat een geweldige kerel en wat kan hij rijden. Modderpaden waar wij niet eens over zouden denken om langs te gaan, brengt hij ons al glibberend en glijdend veilig overheen. En wat is het dan prettig om in een taxi te zitten en niet zoals al die duizenden in matatus of lopend/glijdend in het donker langs de kant van de weg te moeten lopen. Dan weet je weer wat je als blanke bevoorrecht bent. We kwamen bij Christian Hands en door de regen zaten ze daar in het pikkedonker omdat de stroom was uitgevallen. Wat een ellende na zo’n regenbui. Maar gelukkig sprong het licht weer aan en ging het leven weer z’n normale gang. En dit zijn dan nog maar de korte regenbuien! We zaten er later over te praten hoe het moet zijn op zulke momenten in de sloppenwijk met die gammele hutjes waarbij je van de daken van alles kunt zeggen behalve dat ze waterproof zijn. En dan al die modder, verschrikkelijk.
Maar gelukkig is het vandaag weer heerlijk droog en warm en de plassen beginnen weer te verdwijnen.
Vandaag zijn we naar Ongata geweest om een naaimachine te kopen. Dit plan hebben we in april al opgevat omdat we heel erg graag Steven en zijn vrouw willen helpen. Steven is een halfzijdig verlamde man die vaak wat klusjes deed in het vorige kindertehuis en hiermee zijn vrouw (een dwerg) en 2 kleinkinderen kon onderhouden. Maar hij werd ontslagen en het enige wat hij kon doen was elke dag de berg af en proberen wat theeblaadjes te verkopen. We kwamen een keer bij hem op visite en zijn vrouw vertelde dat zij kon naaien maar geen naaimachine had en daardoor geen mogelijkheden had om geld te verdienen. Hun kinderen zijn overleden en daardoor hebben zij de zorg voor de kleinkinderen maar ze wisten dat ze er niet voor konden zorgen dat deze kinderen naar de highschool zouden kunnen gaan. Het mooie was dat ze ons nooit om geld hebben gevraagd. Dit verhaal kwam elke keer weer bovendrijven. Vandaag hebben we een naaimachine gekocht. Maar ja, wat doe je met alleen een naaimachine? Dus Robbert was niet zo goed of hij moest met ons mee op jacht naar garen, naalden en de hele overige reutemeteut zoals schaar, centimeter en wat er allemaal verder niet nodig is om zo’n rokkie in elkaar te draaien. Wij van shop naar shop met Robbert voorop die keurig regelde dat we niet belazerd werden, er bonnetjes geschreven werden en ook nog de spullen voor ons droeg. De eerste aanzet is er voor ze zodat ze nu zelf geld kunnen verdienen waarmee ze hopelijk weer fatsoenlijk te eten krijgen en de kleinkinderen naar de highschool kunnen laten gaan. We konden het zelf niet brengen i.v.m. de plaats waar ze wonen maar Robbert wilde het graag doen. Nadat hij ons had afgezet, is hij naar Steven en zijn vrouw in de plots gereden. Hij belde vanavond om te vertellen dat hij er helemaal blij van was geworden om een gezin zo verbaasd en gelukkig te zien. Hij had ze, allemaal in tranen, achtergelaten.
Wat is het toch prachtig wat we mogen doen door jullie allemaal.
Morgen gaan we weer naar Kiambu-West om te overleggen over het sciencelab. Daar zit echt schot in. Verder hebben we een afspraak met een Nederlandse die in een stichting werkt waarbij er scholen in sloppenwijken zijn opgezet. We hopen van haar te leren omdat wij datzelfde gaan doen met Mama Green en Mama Lucy in de sloppenwijk van Ngong. Woensdag zit ook nog vol met afspraken en daarna vertrekken Jeanet en Anneke voor een paar dagen om de leeuwtjes te gaan voeren in de Masai Mara. Ina gaat rustig door met het werk.
Tja, verschil moet er zijn.
Hakuna matata,
Ina, Jeanet en Anneke
-
25 Oktober 2010 - 17:42
Jim & Romée:
Waaauw wat super!!
Heel veel plezier en sterkte nog.. en geniet van de leeuwen!
Veel Liefs Jim en Romée!
Ps. Bedankt voor je mailtje :)! -
25 Oktober 2010 - 17:50
Elgera:
ik had net (jaja heel erg verlaat) nog dat stuk van die nieuwsbrief gelezen.. wou ik al een hele tijd geleden doen. zat echt nog met kippenvel.. zo mooi en verdrietig vooral dat laatste stukje..(had da net ook mailtje over getypt) en toen kwam deze mail.. dus dat er ook ma direct achter aan. wauw wat weer mooie verhalen.. en wat kunnen jullie mensen blij maken. wat geweldig lijkt me dat!
echt lijkt me zo gaaf en moeilijk om daar heen te gaan..! als ik kon gaf ik zo heeeeeeel veel geld en dat hun het allemaal maar goed hebben..
heel veel sterkte succes, plezier.. genieten!! (btje lang verhaal:$)
groetjes -
25 Oktober 2010 - 17:52
Lisette:
Wat heerlijk om elke keer jullie verhalen te lezen!
Geniet er nog maar lekker van!
Dikke kus,
Lisettee -
25 Oktober 2010 - 20:05
Wim Kuipers:
Wat een belevenissen in een voor ons ongekende cultuur. Bijzonder, jullie wijze van omgaan met al die onverwachte situaties.Het is met genoegen dat ik mee mag lezen in jullie verhaal dat je zo ontspannen op papier weet te zetten.
Veel sterkte bij het werk of het genieten van de leeuwen.
Hartelijke groet,
Wim -
25 Oktober 2010 - 20:24
\willemien En Pa:
Hoi lieverds,
Wat een geweldige verhalen.Laat je niet op peuzelen door de leeuwen
hoor ! -
25 Oktober 2010 - 21:58
Wim En Liseth:
Hoi dames,
We genieten weer van jullie verhalen ! wat mooi dat jullie dit kunnen doen.Geniet van jullie uitje.Geef Simba een knuffel en pas op voor Scar ! Liefs van ons allen -
26 Oktober 2010 - 12:50
Ine Ter Horst:
Hallo dames!
Goed te lezen dat jullie helpen om levens van mensen meer op de rails te krijgen! Lees dat jullie ook erg genieten! Van geven wordt niet alleen een ander beter, je wordt er zelf ook rijker van! Voorspoedige reis en groetjes! -
26 Oktober 2010 - 15:59
Elsbeth:
Gaaf, om steeds wat van jullie te lezen. Fijn dat je echt concreet wat kunt doen. Veel sterkte nog met alles en geniet ook nog van jullie uitstapje naar de leeuwen. de stukjes zijn trouwens heel erg leuk geschreven!! Liefs en tot gauw, ons -
26 Oktober 2010 - 17:09
Erika:
Vanaf het al kouder wordende Nederland een warme groet voor jullie alle drie. En ik weet niet wie het meeste schrijft, maar die persoon heeft wel talent want het blijft boeiend om die verslagen te lezen.
Veel liefs Erika -
27 Oktober 2010 - 07:25
Ma En Pa Nieland:
Tjonge, tjonge,
Wat een belevenissen.
Wat een noodweer. Gelukkig zijn jullie ook daarin bewaard.
Geweldig om naast God Robert in je buurt te hebben.
Hoe zagen jullie schoenen er uit?
Anneke en Jeanet een paar leuke safaridagen gewenst. Ina veel sterkte bij wat jij hebt te doen. -
27 Oktober 2010 - 12:15
Corrie Van Kruijl:
hoi dames ,wat een belevenissen daar.Onvoorstelbaar wat daar gebeurt allemaal. Erg leuk om de verhalen te lezen. Een hele mooie en goede tijd gewenst enlieve groet.Ina geniet ervan en tot gauw corrie -
28 Oktober 2010 - 07:34
Judith:
hoi dames. Wat een bijzonder verhaal weer om te lezen.fijn dat je tosh nog hebt gezien.hoe ist met jullie andere kids? Ist nog gelukt met de brief voor becky?ik ben benieuwd!geniet er nog even goed van daar.liefs ju -
28 Oktober 2010 - 14:35
Elsbeth:
het zit er al weer gauw op he. Een hele goede terugreis en veel succes nog met de laatste loodjes!! Tot gauw, groetjes, de beumers -
28 Oktober 2010 - 14:45
Karine:
gaaf wat jullie allemaal hebben kunnen doen!
Gods zegen op jullie werk toegewenst. gode reis en behouden vaart (vlucht)en thuiskomst! -
28 Oktober 2010 - 17:13
Annerie:
ik zou alle verhalen bundelen en verkopen op de kerstmarkt...jullie hebben (ook al) schrijverstalent.. -
28 Oktober 2010 - 17:33
Grietje Mooiweer:
Hoi Ina en cs,
Wat gaat de tijd snel. Jullie reis zit er al weer bijna op. Leuk om jullie verhalen te lezen. Jullie doen wel veel.
Goede reis terug naar Nederland en tot ziens.
Van Grietje Mooiweer -
28 Oktober 2010 - 20:12
Marianne:
welkom weer in ons koude kikkerlandje -
29 Oktober 2010 - 13:42
Gerard & Miranda:
Veel plezier en suc6 bij de laatste loodjes.
GBY -
30 Oktober 2010 - 19:52
Oom M. En Tante A.:
wat fijn om te lezen dat jullie zulk goed werk doen.We hopen dat het voortgang mag hebben, ook als jullie D.V. weer in Nederland zijn. We wensen jullie Gods nabijheid toe, een ieder op haar plek. Voor de terugereis; welkom in Nederland!!!
-
30 Oktober 2010 - 20:56
Carin:
Hai meiden.
Even jullie verslagen doorgelezen.
Net weer terug van Mallorca kon daar geen mail nakijken!
Wat hebben jullie al weer veel werk verzet en nog krijg je het gevoel dat het dweilen is met de kraan open.
Als er maar genoeg mensen zijn die jullie steunen dan kun je behoorlijk wat doen om die kraan te laten druppelen:)
Tot gauw liefs Alex,Carin en de meiden. -
31 Oktober 2010 - 08:21
Janneke:
Hallo allemaal,
Wat hebben jullie in die korte tijd weer veel meegemaakt en het is altijd druk, druk, druk en natuurlijk onvoorstelbaar.
Groetjes allemaal en Ina tot snel een goede terugreis gewenst.
-
31 Oktober 2010 - 09:23
Erika:
Nu het er weer bijna op zit wil uk jullie een goede en veilige terug reis wensen en Ina misschien tot gauw
Groetjes Erika -
31 Oktober 2010 - 15:08
Liesbeth:
Hoi! Ik kom er altijd te laat achter dat jullie een weblog bijhouden. Dan alles maar in 1X lezen, erg leuk om te volgen. Jullie hebben een mooie tijd gehad zo te zien en mooie dingen gedaan. Plezier en sterkte nog en dan een goede terugreis.
Groeten Liesbeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
