Muizenissen en elektriciteit

Hallo allemaal,

Hier is eindelijk ons eerste verhaal. We zijn ondertussen een paar dagen in ons huis in Ngong waar we de komende weken met de groep vrijwilligers zullen verblijven.

Vorige week tot en met afgelopen maandag hebben we eerst lekker vakantie gevierd in Watamu. Dit ligt aan de kust en omdat het winter is, is het rond de 29 graden en dus niet te warm. Heerlijk om ff lekker te relaxen en bij te bruinen. Dinsdag was onze reisdag en zijn we aangekomen in Ngong.

Het was ff schrikken. We verwachtten een huis vlak aan de hoofdweg te hebben, dichtbij de supermarkt. Dat kunnen van die zaken zijn die best handig zijn als je met 11 mensen in een huis zit en afhankelijk bent van het gestoorde maar regelmatig rijdende openbaar vervoer in Kenia en al het water voor 11 mensen gekocht moet worden en je dus niet met halve litertjes kunt volstaan. Maar nee, we scheurden via een redelijk ongelijk zand/rotspad de heuvels in en er leek geen einde aan te komen. En ja hoor, daar lag ons huis in een geweldige tuin met super-uitzicht op de Ngong Hills. We kregen een warme verwelkoming van Judy, onze gastvrouw, die het wel gezellig bij ons vindt en een deel van haar dagen in het guesthouse lijkt te verblijven. Waarna de rondleiding volgde door een huis met zoveel kamers dat we de tel al snel kwijt raakten. Alles bij elkaar blijken we een geweldige plek te hebben gevonden en we zijn dik tevreden tot…….

Na wat te hebben rond gekeken, maken we een kop koffie waarbij Ina meedeelt dat ze een muisje in de keuken heeft zien lopen. Ach, kan gebeuren in zo’n buitengebied. We besluiten een kamer te zoeken en pakken de koffers uit. ’s Avonds willen we moe maar voldaan ons bed in duiken. Anneke springt eens een keertje op haar bed en vind de matras niet het toppunt van stevigheid maar ach dat mag de pret niet drukken. Ze trekt een stukje van de sprei van het bed en kijkt wat raar op dat er een gat in de deken zit en dat er wol naast ligt. Ina voelt nattigheid en geeft een stevige ruk aan de deken en ja hoor, twee, eerst bijna door Anneke geplette, babymuisjes maken een geweldige salto waar ons aller Epke nog wat van kan leren, en belanden beide aan een kant van het bed van Anneke. Dit begint toch wat minder prettig te worden en we besluiten dat we echt niet gaan slapen op deze kamer. Dus er volgt een verhuizing voor de nacht naar een andere kamer. Tja… waarom heb je anders zoveel kamers in zo’n huis. Je kunt je misschien voorstellen hoe wij enigszins bevreesd de dekens, lakens en kussens van dit bed eerst voorzichtig edoch ook zeer grondig hebben onderzocht voordat wij heel behoedzaam onze tenen onder de lakens hebben gestoken. De nacht werd vervolgens wat onrustig doorgebracht. De volgende morgen, om 6 uur, ja dat zijn nog eens tijden in een vakantie, besluit Ina dat ze wil verhuizen naar een andere kamer en dus betreedt ze heldhaftig de babymuizenslaapkamer en ja hoor…. weg babymuizen. Ze hebben blijkbaar de salto’s overleefd en zijn verdwenen. Nu moeten we toegeven dat je je daar niet echt geruster van gaat voelen. Maar goed, de kasten worden leeggehaald, in de derde kamer worden de kasten volgepropt en Ina trekt de sprei van haar bed en….. ziet op hetzelfde moment mamamuis, met babymuisje in de bek, achter haar kussen wegglippen. Tja, het is komisch maar dat voelde op dat moment niet zo. Onze gastvrouw gebeld en ze is 3 dagen in de weer geweest met muizengif en een wat groot uitgevallen soort muizenval waar, volgens onze bescheiden mening, geen muis ooit in zal gaan zitten. Gisteren spraken we de eigenaresse van het huis die hier zelf elf jaar heeft gewoond en nog nooit een muis heeft gezien. En het gekke is dat we haar nog geloven ook. We hebben waarschijnlijk gewoon pech gehad en is er 1 mamamuis geweest die met haar babymuisjes van de ene naar de andere kamer is verhuisd en wij blijken voorkeur voor dezelfde kamers te hebben gehad en zijn er net zo hard achteraan verhuisd.
We hebben net nog een laatste muizeninspectie gedaan, omdat de mensen van de groep gedeeltelijk vanavond en vannacht aankomen, en het huis lijkt geheel muizenvrij.

Woensdag zijn we naar Nairobi geweest om een aantal van onze kids te bezoeken. Keniaslim als wij ondertussen zijn, hebben we onze waterkoker en ons potje koffie in de rugzak gestopt zodat de kids en wij natuurlijk ook, een kopje koffie konden drinken. Maar keniadom als we zijn, hebben we geen rekening gehouden met de perfecte staat van het elektriciteitsnet in de getto’s waar we ons bevonden. Bij Tosh ging het licht beduidend minder fel branden bij het aanzetten van de waterkoker maar ff later zaten we gezellig met elkaar een kopje oploskoffie te drinken. We weten hoe gek ze hierop zijn dus wij blij. Vervolgens bij Simon ook de waterkoker onder grote hilariteit van de kids aangezet en plop…. hele huizenblok in het donker. Klein foutje…… gelukkig is het probleem gelijk door Kwaka, onze medewerker, verholpen en een half uurtje later had iedereen weer licht. Waarna wij toch maar op het parafine-stoofje water hebben gekookt.

Daarna moest er nog een school geregeld worden en zowaar in het twaalf verdiepingen tellende gebouw bleek een lift te zitten. We moesten op de zesde verdieping zijn. Het hele gevaarte kwam met veel kabaal, gerammel en geratel in beweging en had ook een aardige snelheid. De lift stopte, iedereen stapte uit wat we wat vreemd vonden en gelijk liep iedereen naar de trap en begon men naar beneden te lopen. Wat blijkt…. lift kan alleen maar van de begane naar de 12e en daarna loop je weer naar beneden om op de juiste verdieping te komen. This is Kenya…. we blijven ons verwonderen.

In de afgelopen dagen hebben we voorbereidingen getroffen voor de groep, Ina heeft Christian Hands bezocht en we zijn bij Cara projects geweest zodat de groep aan het werk kan. We kijken uit naar de aankomst van alle mensen hier de komende dagen.

Het is goed hier weer te zijn, iedereen terug te zien en ook vooruitgang te ontdekken op allerlei gebied.

We hopen dat Nederland weer een beetje afkoelt en wensen jullie alle goeds,

Liefs,
Anneke
Ina