Het werkveld – de handen uit de mouwen!

Een impressie van twee projecten waar door de groep aan wordt gewerkt.
Natuurlijk wisten we dat deze baby’s in het Baby Rescue Center al heel wat hebben meegemaakt. Vorige week maandag en dinsdag stonden we oog in oog met elf baby’s. Ook al waren we een beetje op de hoogte, het was toch heftig om het verhaal over de baby’s persoonlijk te horen.
Na een autorit van twee uur, worden we welkom geheten door de familie Bell. In de tuin van een enorm woonhuis spelen elf kinderen. Tweeëntwintig bruine ogen kijken ons aan. Straks is er genoeg tijd om te spelen, eerst krijgen we van Jenn een rondleiding door het huis.
Jenn leidt ons rond door het huis dat ontelbaar veel kamers heeft. We eindigen in de slaapzaal waar wijzelf de nacht zullen doorbrengen in ruime stapelbedden. Nadat we onze tas hebben uitgepakt, ontmoeten we elkaar in de woonkamer. Jenn vertelt wat huishoudelijke mededelingen en daarna is het voor ons tijd om aan de slag te gaan.
We lopen door de grote houten voordeur naar buiten waar twee social workers zitten met de elf kinderen. Alle zes krijgen we een heerlijk mollig baby’tje op schoot en is het voor de kleintjes inmiddels al weer tijd voor hun tweede flesje. We merken dat de baby’s goed te eten krijgen want de fles moet leeg worden gedronken tot de laatste druppel. Ook ontdekken we vrij snel de dagplanning. Die gaat als volgt: vier baby’s krijgen een flesje, laten een boertje en gaan weer terug in een zitje. Dan is de volgende ploeg aan de beurt en herhaalt het ritueel zich weer. Als alle elf luiers verschoond zijn, is het tijd voor een slaapje. Voor ons tijd om de handen uit de mouwen te steken in het nieuwe huis van de Bells.
Grote bergen opgestapelde takken liggen net buiten het hek. Dave is druk bezig geweest de hele tuin leeg te halen wat voorheen, volgens hem, vergelijkbaar met een jungle was. Alle zes stropen we onze mouwen op, trekken tuinhandschoenen aan en vullen de laadbak van de jeep met takken. Ria klimt achterin de jeep, de andere vijf slepen af en aan met de takken. Ook de dikke takken die in zijn geheel niet achterin de laadbak passen, zijn voor Ria geen probleem. De kettingzaag biedt oplossing en zo is ook dit klusje snel geklaard.
’s Middags is het voor de grootste kinderen tijd voor een badje. Vier gekleurde teiltjes worden buiten gevuld met warm water. De bruine lichaampjes worden gewassen en daarna is het tijd om te ‘splashen’ in het water. Het is een fantastisch gezicht om die blije koppies te zien. ’s Middags en ’s avonds geven we nog wat flesjes, knuffelen we met de baby’s en gaan we op tijd naar bed. Alle zes zijn we bekaf. We hebben veel bewondering voor de familie Bell die de zorg voor de baby’s op zich heeft genomen.
De volgende dag zijn we vroeg wakker, beginnen we met flesjes geven en gaan daarna zelf aan het ontbijt. Daarna splitst de groep zich op. Het speelgoed moet worden gewassen, Dave kan nog wat hulp gebruiken in de tuin en twee gaan met Jenn mee naar het ziekenhuis. Een van de kinderen is klaar om geadopteerd te worden maar moet voor een tweede keer getest worden op HIV en Hepatitis. Het is schokkend om de primitieve omstandigheden van het ziekenhuis te zien. Wij discussiëren in Nederland over miljoenen voor een ondergrondse parkeergarage… we zijn dan na afloop ook diep onder de indruk.
Als iedereen weer terug is, is het tijd voor de baby’s om in bad te gaan, hier keken we al een hele dag naar uit. Om de beurt gaan we naar de keuken om een lief, mollig, bruin baby’tje te wassen en met een lekker zalfje in te smeren. Het is moeilijk te zeggen wie hier het meeste van geniet. Als ze allemaal schoon zijn, een zacht huidje hebben en schone kleertjes aan is het weer tijd voor een fles. Vervolgens is het de beurt aan de oudere kindjes. De teiltjes worden weer in de tuin gezet en dan mogen de oudere kindjes in bad. Het wordt een aardig zwembad en wij zijn bijna net zo nat als de baby’s, maar het is geweldig om te zien hoe ze hier van genieten en hoe goed ze verzorgd worden! ’s Middags gaan we weer op tijd weg, omdat we weer helemaal terug moeten naar Shalom hills. Onderweg valt er weer van alles te zien en tweeënhalf uur later zijn we weer terug bij het guesthouse. Terwijl de dames in het baby rescue center waren zijn de mannen bij Cara bezig geweest met een greenhouse.
De mannen gaan op de maandagmorgen tegen half elf (Niek moest uitslapen omdat hij pas ’s morgens vroeg is aangekomen) naar Cara om daar een greenhouse te bouwen. Althans, wij mogen de voorbereidingen doen. We worden gastvrij ontvangen door Edwina en een stel kleintjes die we de middag daarvoor ontmoet hebben: het weerzien is geweldig: voor we het weten hebben we een paar hummels op schoot. Na de koffie gaan we vol goede moed aan het werk. We moeten tussen de palen een geultje spitten waar later de anti-bug doek in moet komen. Ongeveer 25 cm is diep genoeg. Nou, dat hebben we geweten. De eerste 5 cm gaan nog wel, daarna is de grond bikkelhard en alleen te verwijderen met een hak of een houweel. We gaan er hard tegen aan en het resultaat mag er zijn: een geul als een rivier en de blaren op de handen. Hierna verwijderen we de aardappels die nog in de grond zitten en daarmee zit de eerste dag erop.
De volgende morgen staan we op tijd klaar om te vertrekken: alleen komt de auto veel later. In een heuse Jeep scheuren we naar Cara met Anthony en een rastaman.
Aangekomen bij Cara ontmoeten we de mensen waarmee we het greenhouse gaan bouwen: Dave Bell, bouwleider Patrick, 2e man John, Anthony en de rastaman en wij drieën en ten slotte een stel Kenianen die meer kijken dan meewerken. We leren trouwens al snel dat dit heel normaal is: kijken is minstens zo belangrijk als meewerken. En dan gebeurt er iets wat wij helemaal niet gewend zijn en dat toch heel gewoon zou moeten zijn: Dave vraagt Antony een zegen te vragen over het werk dat we gaan doen. En dan staan we met z’n allen in een kring en Antony bidt om bewaring voor ongelukken en vraagt of we het werk goed mogen voltooien: voor ons heel bijzonder en ook indrukwekkend.
Uit de wirwar van stalen buizen en dergelijke ontstaat al snel een skelet van een kas: ongeveer 20 meter lang, 12 meter breed en in het midden bijna 6 meter hoog. ’s Middags maken we het plastic van de voor en achterkant vast maar dan kunnen we niet verder: het anti-bugdoek is er niet en zonder dat kan de plastic buitenwand niet geplaatst worden en zonder die wand weer niet het dak. Dat dak is zo groot dat de wanneer de wind er onder komt er geen houden aan is: daarom moeten de wanden er in zitten en moet het dak ’s morgens vroeg geplaatst worden. Typisch Keniaaans zo leren we: komt het vandaag niet, dan morgen wel. Wij westerlinge kijken iedere keer met lichte verbijstering toe hoe dat hier werkt, of liever: hoe het niet werkt. Tegelijk leren we ook dat deze mensen die het meestal veel slechter hebben dan wij en velen oneindig veel slechter, toch heel blij en vriendelijk zijn.
Woensdagmorgen is het zover: het dak kan erop. Een behoorlijke klus waarbij we ons verbazen over de manier waarop met name Patrick met de zwaartekracht omgaat. Langs de buizen klimt hij met groot gemak omhoog, gaat op een wiebelige buis zitten, trekt het zware plastic onder zich door en roept met een vast ritme wanneer wij moeten trekken: hij veert dan op en trekt het plastic ook onder zichzelf door: ongelooflijk knap. Hij roept na een Swahili kreet:” pull” waarop wij onder de kreet “meer” aan het plastic trekken. Vooral Anthony heeft lol in de Nederlandse kreet “meer” al blijft de letter R een moeilijke voor een Keniaan. De naam Roelof is voor de meesten dan ook absoluut onuitspreekbaar. Het Swahili werkt soms behoorlijk verwarrend. Wij vragen ons vol vertwijfeling soms af wat we nu weer moeten doen. Niek heeft het snel door: hij deelt mee dat we ondanks een taalverwarring als bij de torenbouw van Babel het wel voor elkaar krijgen de klus te klaren. Even na tweeën zit de klus er op en kunnen we naar ons guesthouse: we hebben het gevoel dat we een mooie klus hebben afgesloten met een fraai resultaat: het Cara kan over enige tijd tot wel 150 kg tomaten per week produceren. Dat moet het benodigde geld opleveren om een heel stel kleine kinderen te helpen een goede toekomst te krijgen in dit land: prachtig!!!

Ondertussen is er al heel wat werk verzet. Een school wordt geschilderd, morgen gaan we bij een andere school in Masailand aan de slag, er wordt met kinderen geknuffeld, gezongen en gespeeld en zo kunnen we nog wel een poosje doorgaan. Maar ….het verhaal is weer lang genoeg voor vandaag dus wij groeten jullie allemaal heel hartelijk en hopelijk tot de volgende keer.
Liene en Roelof, Liesbeth en Vincent, Marjolijn, Ria, Janita, Leonie, Niek, Anneke, Ina