Het werkveld - de handen uit de mouwen deel 2

Osupuko……

We gaan met de vrouwen op pad om het greenhouse te bewonderen dat de jongens hebben gebouwd en Edwina geeft ons de tip dat daar in de buurt een school is die heel weinig faciliteiten heeft. Misschien kan Huruma MEVA daar wat voor betekenen? Dat is natuurlijk niet voor niets gezegd, gewapend met 400 koekjes en snoepjes gaan we op pad met Timothy, de man van Edwina. Na een mooie tocht door de heuvels van Masaai-land langs verschillende traditionele hutten van klei en stokken komen we bij de school. Het is een primary public school: klas 1-8 met 420(!) leerlingen. De ouders hoeven voor deze school geen schoolgeld te betalen, alleen te zorgen voor het schooluniform. Alle kinderen hebben inderdaad iets blauws aan, de een nog meer gerafeld dan de ander. Headmaster Steven komt op ons af en we maken kennis met de andere teachers die buiten zitten omdat het lunchpauze is. Daarna krijgen we van Steven een rondleiding door de school. Heel trots is hij op het ene stenen gebouw, bekostigd door een buitenlandse goodwillorganisatie. Maar wat schrikken we als we er binnen komen: in een klaslokaal van zo’n 4x7 meter staan 70 plastic stoeltjes, hier krijgen 92(!) kleuters vanaf drie jaar les. Gelukkig hebben we hier wel twee teachers, zegt Steven. Dat klopt, want de stoeltjes staan met de rug naar elkaar toe en aan beide kanten is een min of meer zwart schoolbord op de muur geschilderd. Hoe je met twee personen je eigen les tegelijk kunt geven is ons een raadsel. Aan de wanden hangen op vaal verkleurd papier zelfgemaakte posters met getallen, alfabet, fruit, ed. Tafeltjes hebben de kids niet, als ze tekenen moet dat op hun knietjes. De andere twee lokalen geven hetzelfde beeld, met dat verschil dat er ook nog zes klassen zijn in golfplaten gebouwtjes, van hooguit 5x6 meter. Ook hier krijgen heel veel kinderen les. Hoe er ooit 92(!!) bovenbouwleerlingen in zo’n ruimte passen blijft een raadsel, zeker als je in ogenschouw neemt dat sommige leerlingen wel 16-18jr zijn en de Masaai zijn heel lang…. Schoolbanken zijn er veel te weinig en veel zijn stuk. Maar ook hier mogen twee leerkrachten het lokaal delen, want de grens ligt bij 50…

We nemen zelf plaats in de schoolbankjes en vragen of Steven ons een les geeft. Het wordt een wiskundeles over decimale getallen, die hij die morgen gegeven heeft. Er schuiven ook steeds meer leerlingen aan. Anneke moet laten zien of ze de stof begrepen heeft en krijgt een beurt. Bij elk goed antwoord volgt er applaus, grappige gewoonte. Na de les vragen de leerlingen ons het hemd van het lijf, ze zijn heel leergierig. Afsluitend worden alle kinderen in rijen gezet en delen we koekjes en snoepjes uit, wellicht het enige eten dat ze die dag krijgen. Wij gaan weer terug naar Shalom Hills..

’s Avonds besluiten we samen dat we dit een goed project vinden om te steunen. We zijn diep onder de indruk van de slechte omstandigheden waaronder deze Afrikaanse collega’s van ons hun werk moeten doen. Het is zo belangrijk dat deze kinderen een school kunnen bezoeken. We bestellen zestien tafeltjes van 0.60x2.40m, elk voor tien kleuters en vijftien schoolbankjes om de aller-slechtsten te vervangen. Ook gaan we naar de Afrikaanse afdeling van Heutink om posters, voorleesboekjes, atlassen, een globe en twintig plastic stoeltjes te kopen. Woensdag gaan we samen alles brengen nadat we eerst 75 broden, drinken en beleg hebben gekocht. Het smeren kost even tijd, maar onze beloning is 340 dankbare gezichten. En wat een wonder dat de banken ook klaar zijn. Kom daar in Nederland maar eens op het idee om op maandag te bestellen en woensdag in the middle of nowhere alles af te leveren! Het doet ons weer beseffen hoe rijk gezegend we zijn in Nederland met onze welvaart en scholen die van alle gemakken zijn voorzien. Maar mooi dat we iets voor deze mensen konden betekenen!

Ondertussen is ook de school van Kwaka, onze medewerker, in de afgelopen week onder handen genomen door dat stelletje gekke Nederlanders, waardoor er hier al dagen over die onvoorstelbaar hardwerkende blanken wordt gepraat. De school is in de afgelopen dagen geschilderd, plafonds vervangen, tuin aangelegd en ondertussen werd er ook nog lekker gegeten van de lunches die door Dorcas, de vrouw van Kwaka, steeds weer klaargemaakt worden.

Hoe het met de honden staat? Nou ja… eigenlijk hebben we vrede met hen gesloten of misschien is het meer zo dat zij vrede met ons hebben gesloten. Overigens geldt dat wel voor ons maar niet voor onze kleding. We zullen niet in details treden maar er is ons de afgelopen dagen gebleken dat ze een voorkeur hebben voor bepaalde kledingstukken van Liene.

De muizen? Ze lijken zich alleen nog buiten ons leefverblijf op te houden en daarmee zijn wij en zij hopelijk zeer tevreden.

Ook krijgen we vragen over de brand op het vliegveld. Tja, de brandweerwagens werkten niet en als er per ongeluk wel eentje werkt, blijken de brandweerlieden niet aanwezig en dat bemoeilijkt het bluswerk wel enigszins. En dus is de aankomsthal in vlammen opgegaan. Gecontroleerd uit laten branden heet dat in Nederland. Hier mag je het woord ‘gecontroleerd’ rustig weglaten.
En precies op dat moment moeten de eerste mensen terug naar Nederland. De chaos is compleet, info is er niet te vinden. Het is al snel duidelijk dat Niek in ieder geval niet kan vertrekken. Na heel wat heen en weer gebel en gegoogle lukt het toch een nacht later voor Niek om te vertrekken. Dit enigszins tot verdriet van de groep want nu begint de groep uit elkaar te vallen. Na eindeloos op het vliegveld rondhangen, lukt het hem richting Cairo te komen. De laatste berichten zijn dat hij zich ergens op Belgische bodem schijnt te bevinden. Ondertussen is Ina wel linea recta richting Nederland gegaan en Ria is nu een poging aan het wagen om thuis te komen. We blijven hier met een slinkende groep achter. Het is wel ff wennen.

Maar ook is het fijn om na 2 weken heel hard werken, vakantie te mogen gaan vieren. En we kunnen meedelen dat dat nu ook echt gebeurt. Daarvan zullen we de details verder niet op het net openbaar maken!

De komende dagen gaan we een beetje relaxen waarna er nog wat gesafaried gaat worden.

Het is een prachtervaring geweest om hier op deze manier met elkaar aan het werk te mogen zijn om het leven van een aantal kinderen een beetje te mogen verbeteren. Het was soms een cultuurschok, we hebben geleerd geduld te oefenen, afspraken blijken niet zo strak als we in Nederland gewend zijn, we hebben heel wat afgelachen en soms een traantje weggepinkt. Maar wat hebben we ook het gevoel dat deze reis een verrijking is geweest niet alleen voor de kids maar ook voor onszelf. De eerste geluiden worden al gehoord van mensen die niet voor het laatst in Kenia lijken te zijn geweest.

Dit is het laatste verslag van deze reis (behalve als er zich zaken tijdens de safari voordoen die we echt met jullie moeten delen, dan komen we natuurlijk weer bij jullie langs)

We willen iedereen bedanken voor alle leuke reacties. Het is door iedereen hier erg gewaardeerd.

Heel hartelijke groeten vanuit een nog steeds koud Ngong (we zitten hier heerlijk bij een warm vuurtje rondom de open haard) van Liesbeth, Vincent, Roelof, Liene, Janita, Leonie, Marjolijn en Anneke

p.s. de familie van Liesbeth wordt dringend verzocht de kroketten vast in het vet te laten zakken volgende week vrijdagmiddag.