Een hondenleven.....

Hallo allemaal,

daar zijn we dan weer. We kunnen meedelen dat iedereen Kenia heeft bereikt en de eerste Keniaanse chaos-ervaringen heeft opgedaan. Ook kunnen we meedelen dat er hier een geweldige groep mensen bij elkaar zit en dat we het nogal gezellig hebben.

In de afgelopen dagen is er veel gebeurd. We zullen jullie in vogelvlucht bijpraten. Van vrijdagavond 11 uur tot zaterdagmorgen half 7 kwam een groot deel van de groep binnenvallen. Dan verwacht je dat mensen midden in de nacht binnenkomen en wel naar bed willen. Maar nee hoor, Roelof, Liene, Vincent en Liesbeth komen binnen, zijn wakker en vinden het veel te gezellig om te wachten op de volgende die een uurtje later binnenkomt. Tegen half 7 duikt iedereen toch nog ff het bed in maar al snel loopt iedereen rond om vervolgens met elkaar de berg af te rennen, de matatu in te schieten en de eerste openbaar vervoer ervaringen in Kenia op te doen. Altijd weer een bijzondere belevenis. Ook de markt blijft een pracht ervaring waarbij iedereen een deel van de boodschappen probeerde binnen te slepen. Vervolgens de eerste chapattis gegeten en nog meer boodschappen gedaan. Sommige, voor een vakantie toch best wel aangename onderdelen van de boodschappen zoals een lekker biertje, bleken wat moeilijk te vinden. Dus de groep werd gesplitst en binnen de kortste keren, voor Keniaanse begrippen natuurlijk, bevonden we ons in de Nakumatt. Voorraden werden ingeslagen, taxi’s volgepropt en zo scheurden we onze berg weer op.

Nu zaten we nog wel met een probleempje. Nee, de muizen zijn verdwenen…maar ons aller Jack, King en Jeff zijn onze gezellige waakhondjes van Duitse origine die niet bepaald in het bezit zijn van kunstgebitten. Als je voor het eerst in de buurt van hun hokken komt, vliegen ze in de tralies, ontbloten de tanden en het enige wat jij op dat moment nog wilt, is zo snel mogelijk terug naar de veiligheid van het huis. Om half 6 ’s avonds worden deze schatjes losgelaten om ons een veilige nacht te bezorgen. Je zult begrijpen dat deze veiligheid, volgens onze bescheiden mening, op zo’n moment toch vooral binnen te vinden is. Dennis de nachtwaker is de verzorger van deze schatten en zijn Engelse woordenschat bestaat vooral uit Yes en No en we hebben onze ernstige twijfels over de juistheid van het gebruik van deze woorden op onze vragen betreffende de honden. Bijvoorbeeld: kunnen we veilig naar buiten als de honden loslopen: Yes. Zijn ze gevaarlijk: Yes. Doen ze ons niets: Yes. Vervolgens vragen wij aan een andere medewerker welke van de honden de gevaarlijkste is. Waarop we het antwoord krijgen dat King de gevaarlijkste is en als je dat valse beest aankijkt, kun je je daar direct wat bij voorstellen. Vervolgens vertelt hij dat je vooral voor Jeff op moet passen want die is heel erg gevaarlijk. Natuurlijk stelt dit ons totaal gerust. Een volgende medewerker vertelt ons dat, zolang wij binnen de compound zijn de honden ons gegarandeerd niet aanvallen nadat ze kennis met ons hebben gemaakt waarbij we hen vooral moeten laten merken dat we hen kennen. Tja….. die kennismaking kijken we natuurlijk ontzettend naar uit maar goed…. voor elke wandeling naar de slaapkamers beneden Dennis bellen is ook geen optie. We zagen het helemaal voor ons, je rent voor je leven met een Duitse herder met ontblote tanden achter je aan die het duidelijk op je, net een beetje gebruinde kuiten, heeft voorzien waarbij jij probeert te ontdekken of je moet roepen: Ha lieve King, je kent me toch nog wel??? Hij blijft grijnzend achter je aanrennen dus je probeert nu: Ha beste Jeff, kerel, wat zijn wij toch goeie vrienden in de hoop dat er toch nog een stukje kuit over zal blijven. Dus we worden onderworpen aan de herderstest. We staan als de vrienden van Daniel in de leeuwenkuil op een kluitje waarna Dennis met de honden komt en de schatten gezellig om ons heen komen snuffelen. We zijn er allemaal nog en….. achter Roelof aan durven we nu best rond te lopen als de honden rondrennen.

Zondag is de eerste kerkdienst bezocht waarbij halverwege de kerkdienst nog een paar bloemen werden binnengebracht door een predikant die een geweldig trainingsjack droeg van VV West-Kapelle. Ach, die zwarte pakken zijn toch al een poosje uit de mode. Nadat we op een rijtje de dikke modderklodders van onze schoenen hebben afgetrapt kwamen we in een kale kerk met een ruwe betonnen vloer zonder banken waar een kinderdienst werd gehouden. Maar zelfs op dat niveau bleek ons Swahili niet goed genoeg en zijn we verhuisd naar het gebouwtje ernaast voor een Engelstalige dienst. Tegen 11 uur zaten we aan de koffie. Niet slecht voor Keniaanse begrippen.

Na de dienst hebben we een dagje georganiseerd voor de kinderen van Cara waarbij we ook de Dave en Jen van Mahali pa Maisa, Kwaka en zijn vrouw, Robyn Moore en onze kids hebben uitgenodigd zodat iedereen met iedereen kennis kan maken. Er zit hier een hele grote picnickplaats aan de overkant van de weg, deze is van dezelfde eigenaar als het guesthouse waarin wij zitten. We hebben een kok gehuurd die keurig met zijn lange witte jas aan de kippen voor ons barbecuet. Nu hebben we tegen iedereen gezegd dat ze na hun kerkdienst kunnen komen. Het gevolg is dus dat de laatsten om half vier aankomen. Niet erg handig van ons geregeld. In het begin kijkt iedereen de kat een beetje uit de boom maar langzamerhand komen de kids van Cara steeds meer in de buurt van de volwassenen en daarna is binnen de kortste keren het ijs gebroken en loopt iedereen met kids op de arm te keten. Nadat iedereen de maaltijden naar binnen heeft gewerkt en de havik ook zijn deel heeft gestolen kunnen we beginnen met de spelletjes zoals het waterballon overgooien, de aardappel-op-veel –te-kleine-lepel-race, voetbal, volleybal, poppenkast, dansen enz. Wat een geweldige dag en wat een plezier en we kunnen beloven dat het niet alleen de kinderen waren die ervan genoten. We verdenken een aantal volwassenen ervan nog fanatieker de spelletjes te willen winnen dan de kinderen. Tegen het einde van de dag, als wij er een einde aan willen breien, zijn de kids en het personeel van Cara nog helemaal niet van plan naar huis te gaan. Dus gaan ze met z’n allen in de kring en wordt het ene spel na het andere bedacht. Uiteindelijk komen de toespraken waarna Manasses, een jongen van de highschool, in de kring gaat staan en een lang dankgebed uitspreekt. We staan weer stil en met kippenvel te luisteren. Het was een geweldig begin van de vakantie.

Ondertussen zijn de meiden naar het Baby rescue centrum geweest en zijn de jongens bezig met het bouwen van het Greenhouse. Deze verhalen volgen binnenkort.

Groetjes van ons!
Roelof, Liene, Vincent, Liesbeth, Ria, Marjolijn, Janita, Leonie, Niek, Ina en Anneke