De theeplantage
Door: Anneke
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Ina
19 Januari 2020 | Kenia, Nairobi
Hallo allemaal,
Wat hebben we een geweldige week achter de rug met de vrijwilligers!
Na een dagje acclimatiseren en een rustige zondag met een eerste kennismaking met de Keniaanse kerken, zijn we maandag aan de slag gegaan. Ngong werd onveilig gemaakt door de blanke vrouwen. Je zag ze overal, bij Jukumu Letu, het dagcentrum voor kids uit de sloppenwijken, in Bright Star, de school van Kwaka, op de straat in Ngong enz.
Na 2 dagen buffelen bij Bright Star en Jukumu Letu, ging een deel van de groep op reis naar Tenwek. Het verhaal zal vooral over dit deel van de reis gaan. Daar was Anneke bij aanwezig en die schrijft dit verhaal.
We vertrokken woensdagmorgen met Anniek, Corina, Ingeborg en Liesbeth naar Tenwek. De meiden hebben in de afgelopen maanden geld ingezameld voor het Tabitha project aldaar. Linda Spriegel werkt samen met Parish, de kok die al jaren bij haar werkt. Samen trekken zij de bergen in om vrouwen te helpen met hun huizen en beesten en met bijbelstudies.
Ina en Anneke zijn een aantal jaren geleden ook al eens bij dit project geweest. De reis verliep voorspoedig totdat we een lekke band krijgen, maar ook dat werd binnen een half uurtje door Robbert, onze chauffeur en al jarenlange vriend, keurig opgelost. Het wachten op de wegenwacht in Nederland duurt meestal wat langer ;).
Tegen de middag zijn we in Tenwek en na een heerlijke maaltijd gaan we de heuvels in om een vrouw te bezoeken die haar verhaal graag met ons wil delen.
Er kon een buitje komen, dus Linda haalde al haar paraplu’s tevoorschijn en wij reden in de stralende zon richting de heuvels. Okay, de wegen zijn niet zoals in Nederland en we hobbelden gezellig een eindje weg maar ach This is Kenya….
Het laatste stukje moeten we te voet afleggen en ach daar draaien we onze hand niet voor om. Het klimt wel wat en we moeten over een rivier, maar die horde nemen we met gemak. Na de rivier kijken we omhoog en zien prachtige theeplantanges liggen, wat is het een mooie omgeving. Boven de theeplantage ligt een manyatta, een klein strontklei huisje. Zouden we daar naartoe moeten? Een wolkje drijft langs en in de verte klinkt een donderslag. Kinderen rennen om ons heen, die hebben de dag van hun leven, zomaar 7 blanke vrouwen op hun berghelling, die al hijgend proberen de top te bereiken. We klimmen door en genieten van het prachtige landschap, de kinderen en het uitzicht.
Boven aangekomen blijken er wel 20 vrouwen op ons staan te wachten en van alle kanten komen nog meer kinderen aanrennen. Wat is het toch een prachtig land hier. De banken worden bijgetrokken en daar zitten we met z’n allen op de binnenplaats van het strontklei hutje. De Kalenjin vrouwen (dit is de stam van deze vrouwen) spreken hoofdzakelijk Kipchigese. Deze taal blijkt niemand van ons te spreken. Gelukkig wordt alles voor beide partijen vertaald door Parish. Wat een gouden vrouw is dat! Op deze manier kunnen we uitstekend met elkaar communiceren. Iedereen vindt het geweldig. We zingen samen, we praten samen. Hellen vertelt haar verhaal, hoe zij als alcohol verslaafde vrouw tot geloof komt en dit haar leven totaal veranderd. Zij werd uitgekotst door de omgeving, ze werd uit haar dorp gezet maar nu wordt ze gerespecteerd en zorgt ze voor haar gezin en andere vrouwen in de omgeving.
Wij zingen met elkaar in het Nederlands en vervolgens in het Engels waarbij er al een aantal vrouwen mee beginnen te zingen waarna de Keniaanse vrouwen het in het Kipchigese overnemen. Wat een ongelofelijk en bijna onwezenlijk gevoel is dit. We zitten bovenop een berg, nou ja niet overdrijven, een heuvel in Kenia in de middle of nowhere, met een hele groep mensen te zingen, allemaal in onze eigen taal (we zongen Lees je bijbel, bid elke dag).
Ondertussen zien we veel meer donkere wolken en horen we wat vaker wat gerommel. Maar niemand maakt zich er druk over, dus laten we niet al te Nederlands doen, hakuna matata…..
De heerlijke hete thee met melk en suiker komt er weer aan, zelfs Ingeborg drinkt het tegenwoordig. En tegelijk vallen de eerste grote druppels uit de lucht waardoor onze thee beduidend minder heet wordt en we het gelukkig sneller weg kunnen werken. De paraplu’s komen tevoorschijn en daar zitten we dan met onze thee terwijl de regen ons heerlijk in de nek druppelt. Bijna alle Kenianen zijn verdwenen en blijken gezellig in het strontklei hutje rondom het vuur te zitten. Meer dan 15 mensen in die kleine ruimte.
Het water stroomt in een modderstroom van de berg en daar moeten wij nog af…… hoe gaan we dit doen? We hebben al hele visioenen dat we misschien maar het beste gewoon al zittend de berg af kunnen glijden.
Maar nee, voor (bijna) alles is een oplossing, daar komt een Keniaan met een houweel en hij slaat gaten in de weg waarin wij onze voeten kunnen zetten. Ons vasthoudend aan de theeplanten wagen we ons naar beneden. Anniek is nog niet onderweg of zit al op haar gat en even later gaat Anneke er ook bij zitten. De rokken worden ietsje minder schoon …… Maar we hebben geen keuzen en gaan door. Uiteindelijk zijn we de berg af en terug bij de rivier. Ook hier klimmen we weer met gemak over alle stenen en komen qua schoeisel droog aan de overkant. Voor de rest beginnen we wat doorweekt te raken. En dan….. moeten we de heuvel op maar we hebben geen enkele grip. Binnen de kortste keren ligt Anneke weer op haar achterste. We liggen met z’n allen te gieren op de berg. En die kinderen maar om ons heen rennen. Die hebben nergens last van. We gaan verder tot…. Anneke vol voor over valt. Van top tot teen zit ze onder de modder. We hebben de grootste lol, al is het wel de rok van Truus die ze draagt, wel klein puntje van aandacht ;). De kinderen krijgen medelijden met dat ouwe mens en brengen haar een stok en een klein meisje van vier pakt haar bij de hand en trekt haar vooruit. Na een worsteling van een uur bereiken we eindelijk totaal doorweekt de bus. Wat zijn we blij om Robbert eindelijk weer te zien. Hij is iets minder blij als hij ziet dat Anneke nog in zijn mooie schone bus plaats moet nemen maar dat lossen we op met een vloermat op de stoel.
We kunnen nog heel veel meer schrijven over wat we allemaal hebben beleefd maar dat bewaren we weer voor een volgende keer.
Hartelijke groet,
Anneke, Anniek, Anouk, Corina, Ina, Ingeborg, Liesbeth, Marleen, Ryanne, Tessa en Truus.
Wat hebben we een geweldige week achter de rug met de vrijwilligers!
Na een dagje acclimatiseren en een rustige zondag met een eerste kennismaking met de Keniaanse kerken, zijn we maandag aan de slag gegaan. Ngong werd onveilig gemaakt door de blanke vrouwen. Je zag ze overal, bij Jukumu Letu, het dagcentrum voor kids uit de sloppenwijken, in Bright Star, de school van Kwaka, op de straat in Ngong enz.
Na 2 dagen buffelen bij Bright Star en Jukumu Letu, ging een deel van de groep op reis naar Tenwek. Het verhaal zal vooral over dit deel van de reis gaan. Daar was Anneke bij aanwezig en die schrijft dit verhaal.
We vertrokken woensdagmorgen met Anniek, Corina, Ingeborg en Liesbeth naar Tenwek. De meiden hebben in de afgelopen maanden geld ingezameld voor het Tabitha project aldaar. Linda Spriegel werkt samen met Parish, de kok die al jaren bij haar werkt. Samen trekken zij de bergen in om vrouwen te helpen met hun huizen en beesten en met bijbelstudies.
Ina en Anneke zijn een aantal jaren geleden ook al eens bij dit project geweest. De reis verliep voorspoedig totdat we een lekke band krijgen, maar ook dat werd binnen een half uurtje door Robbert, onze chauffeur en al jarenlange vriend, keurig opgelost. Het wachten op de wegenwacht in Nederland duurt meestal wat langer ;).
Tegen de middag zijn we in Tenwek en na een heerlijke maaltijd gaan we de heuvels in om een vrouw te bezoeken die haar verhaal graag met ons wil delen.
Er kon een buitje komen, dus Linda haalde al haar paraplu’s tevoorschijn en wij reden in de stralende zon richting de heuvels. Okay, de wegen zijn niet zoals in Nederland en we hobbelden gezellig een eindje weg maar ach This is Kenya….
Het laatste stukje moeten we te voet afleggen en ach daar draaien we onze hand niet voor om. Het klimt wel wat en we moeten over een rivier, maar die horde nemen we met gemak. Na de rivier kijken we omhoog en zien prachtige theeplantanges liggen, wat is het een mooie omgeving. Boven de theeplantage ligt een manyatta, een klein strontklei huisje. Zouden we daar naartoe moeten? Een wolkje drijft langs en in de verte klinkt een donderslag. Kinderen rennen om ons heen, die hebben de dag van hun leven, zomaar 7 blanke vrouwen op hun berghelling, die al hijgend proberen de top te bereiken. We klimmen door en genieten van het prachtige landschap, de kinderen en het uitzicht.
Boven aangekomen blijken er wel 20 vrouwen op ons staan te wachten en van alle kanten komen nog meer kinderen aanrennen. Wat is het toch een prachtig land hier. De banken worden bijgetrokken en daar zitten we met z’n allen op de binnenplaats van het strontklei hutje. De Kalenjin vrouwen (dit is de stam van deze vrouwen) spreken hoofdzakelijk Kipchigese. Deze taal blijkt niemand van ons te spreken. Gelukkig wordt alles voor beide partijen vertaald door Parish. Wat een gouden vrouw is dat! Op deze manier kunnen we uitstekend met elkaar communiceren. Iedereen vindt het geweldig. We zingen samen, we praten samen. Hellen vertelt haar verhaal, hoe zij als alcohol verslaafde vrouw tot geloof komt en dit haar leven totaal veranderd. Zij werd uitgekotst door de omgeving, ze werd uit haar dorp gezet maar nu wordt ze gerespecteerd en zorgt ze voor haar gezin en andere vrouwen in de omgeving.
Wij zingen met elkaar in het Nederlands en vervolgens in het Engels waarbij er al een aantal vrouwen mee beginnen te zingen waarna de Keniaanse vrouwen het in het Kipchigese overnemen. Wat een ongelofelijk en bijna onwezenlijk gevoel is dit. We zitten bovenop een berg, nou ja niet overdrijven, een heuvel in Kenia in de middle of nowhere, met een hele groep mensen te zingen, allemaal in onze eigen taal (we zongen Lees je bijbel, bid elke dag).
Ondertussen zien we veel meer donkere wolken en horen we wat vaker wat gerommel. Maar niemand maakt zich er druk over, dus laten we niet al te Nederlands doen, hakuna matata…..
De heerlijke hete thee met melk en suiker komt er weer aan, zelfs Ingeborg drinkt het tegenwoordig. En tegelijk vallen de eerste grote druppels uit de lucht waardoor onze thee beduidend minder heet wordt en we het gelukkig sneller weg kunnen werken. De paraplu’s komen tevoorschijn en daar zitten we dan met onze thee terwijl de regen ons heerlijk in de nek druppelt. Bijna alle Kenianen zijn verdwenen en blijken gezellig in het strontklei hutje rondom het vuur te zitten. Meer dan 15 mensen in die kleine ruimte.
Het water stroomt in een modderstroom van de berg en daar moeten wij nog af…… hoe gaan we dit doen? We hebben al hele visioenen dat we misschien maar het beste gewoon al zittend de berg af kunnen glijden.
Maar nee, voor (bijna) alles is een oplossing, daar komt een Keniaan met een houweel en hij slaat gaten in de weg waarin wij onze voeten kunnen zetten. Ons vasthoudend aan de theeplanten wagen we ons naar beneden. Anniek is nog niet onderweg of zit al op haar gat en even later gaat Anneke er ook bij zitten. De rokken worden ietsje minder schoon …… Maar we hebben geen keuzen en gaan door. Uiteindelijk zijn we de berg af en terug bij de rivier. Ook hier klimmen we weer met gemak over alle stenen en komen qua schoeisel droog aan de overkant. Voor de rest beginnen we wat doorweekt te raken. En dan….. moeten we de heuvel op maar we hebben geen enkele grip. Binnen de kortste keren ligt Anneke weer op haar achterste. We liggen met z’n allen te gieren op de berg. En die kinderen maar om ons heen rennen. Die hebben nergens last van. We gaan verder tot…. Anneke vol voor over valt. Van top tot teen zit ze onder de modder. We hebben de grootste lol, al is het wel de rok van Truus die ze draagt, wel klein puntje van aandacht ;). De kinderen krijgen medelijden met dat ouwe mens en brengen haar een stok en een klein meisje van vier pakt haar bij de hand en trekt haar vooruit. Na een worsteling van een uur bereiken we eindelijk totaal doorweekt de bus. Wat zijn we blij om Robbert eindelijk weer te zien. Hij is iets minder blij als hij ziet dat Anneke nog in zijn mooie schone bus plaats moet nemen maar dat lossen we op met een vloermat op de stoel.
We kunnen nog heel veel meer schrijven over wat we allemaal hebben beleefd maar dat bewaren we weer voor een volgende keer.
Hartelijke groet,
Anneke, Anniek, Anouk, Corina, Ina, Ingeborg, Liesbeth, Marleen, Ryanne, Tessa en Truus.
-
19 Januari 2020 - 20:03
Wim En Bertina:
Mooi verhaal weer! Goed om zo op de hoogte te blijven! Alle goeds daar!! -
19 Januari 2020 - 20:24
Marieke:
Arme Anneke haha! Erg leuk om te lezen en vooral dat samen zingen. Leek mij wel een kippenvelmoment! -
20 Januari 2020 - 09:40
Wim Kuipers:
Wat weer een boeiend verhaal, mooi om die belevenissen met ons te delen. Bedankt. Veel sterkte bij jullie inzet.
-
20 Januari 2020 - 09:40
Bertina Van Oostende:
Lieve Anneke, wat zul jij eruit hebben gezien. Maar ach, alles voor het goede doel. Wat mooi om daar zo met een groep te zijn en samen te zingen. Jullie zullen als blanke wel veel bekijks hebben gehad. Wat een mooi werk doen jullie. Geweldig. Nog een mooie tijd samen.
Liefs, Wim en Bertina -
20 Januari 2020 - 12:27
Eveline Volk Voerman:
Wat een belevenis wat jullie allemaal beleven.
Jullie staan wel jullie mannetje hoewel ik het eigenlijk jullie (vrouwen) bedoel.
Wat is het toch bijzonder dat zomaar 2 mensen deze dit zijn aangegaan.
Ik hoop voor jou Hanneke dat er ergens ook nog een douche is.
Ik heb zelf ook ooit zoiets mee gemaakt na een uur wandelen werd hetzelfde nog warm en dik rond mijn kont.
Zoiets zal jij nu ook wel gevoeld hebben en ja ik was erg blij met de douche.
Heel veel sterkte en plezier nog en dat jullie maar veel kunnen betekenen voor de mensen daar groet aan allemaal van Eveline -
27 Januari 2020 - 12:28
Corina:
het was geweldig om mee te maken! Wat kunnen we veel leren van deze vrouwen wat betreft overgave en inzet: bijbelstudie en bijbelteksten uit het hoofd leren. Voor mij was het een openbaring dat vrouwen die zó anders zijn dan wij (qua cultuur, opleiding en omstandigheden, ze wonen in zo'n klei-huisje) zó hetzelfde zijn als het gaat om geloof, geloofsbeleving, vertrouwen, bijbelkennis. En dat we daar zo op het zelfde level met elkaar (zij het via een tolk) over konden praten. -
27 Januari 2020 - 12:29
Corina:
Eveline: onze douche bestond uit een slap straaltje, voornamelijk koud, water :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
